Veranda

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Tasviri

Evin ön kısmında bulunan veranda topraktan çok az yüksekte tahtadan yapılmış bir alandan oluşmaktadır. Onun önünde evcini tarafından bakılan yeşillikler ve çiçekler bulunmaktadır. Verandada çok rahat olmayan salıncak bulunmaktadır.

Rp in

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

İpek çarşafı üzerinden yavaşça sıyırdı ve iki ayağını birden bırakarak soğuk zemine bastı. Eve geleli birkaç saat olmuştu ve kendini huzursuz hissediyordu. Yolculuk onu bir hayli yorulmuş ve dinlenmek için odasına çekilmişti. Alicia’nın yokluğu evde yadsınamaz ölçüde belliydi ve Eileen onu düşünmeden edemiyordu. Çoktandır eve uğramadığı için kendi odasına iki saatlik bir zaman zarfında alışamamıştı. Üzerindeki geceliği örtecek şekilde üzerine cüppesini giydi ve sessiz adımlarla koridora çıktı. Hiçbir şekilde ses çıkarmamaya çalışıyordu. Özellikle uykusu son derece hafif olan Reese’yi uyandırmak istemiyordu. Elleri tırabzanda karanlıkta yolunu kolayca bularak ilerledi. Mutfaktan bir bardak soğuk su alarak yavaşça ön kapının bulunduğu verandaya çıktı. Kapının açılması ile Haziran ayının verdiği sıcaklık yüzüne çarptı. Sıcak hava gecenin karanlığında dahi hüküm sürüyordu.

Elindeki bardakla birlikte verandanın önünde bulunan salıncağa oturdu. Tüm cadde göz önündeydi. Bahçedeki çiçekler evcini sayesinde açmaya başlamıştı. Bazıların canlı rengi gece karanlığında dahi seçilebiliyordu. Salıncakta ayaklarını yavaşça altına alarak bağdaş kurdu. Elindeki bardağı salıncağın ayakucuna bırakmıştı. Sokakta yanan lambalar evin bahçesinin bir kısmına ulaşıyordu. Eileen etrafta sessizce gözlerini gezdirdi. Evini özlemişti. Okulda geçirdiği süre boyunca pek gelmemişti. Tatil zamanların da farklı şeylerde yapar olmuştu. Şimdi yaz boyunca Alicia’nın burada olmasını diledi ama onun için izin almaya gittiklerinde babası çok kötü bir tavırla onları kapı dışarı etmişti. Eileen’ın kızını yetiştirme tarzını beğenmediği için onu geri almıştı. Onu o zamana kadar arayıp, sormayan baba şimdi ortaya çıkmıştı. Alicia gitmek istemese de boyun eğmişti. Nede olsa babasıydı. Kızın yüzü Eileen’ın gözleri önüne geldi. Onu çok özlemişti.

Alicia’yı düşünürken fazlası ile dalmıştı. Sokak gecenin daha da belirgin olması ile sessizleşmişti. Birden farklı bir ses kulağına çalındı. Evden geliyordu. Evcini olduğunu düşünerek üzerinde durmadı. Ama daha sonra gürültünün kaynağının Reese olduğunu düşündü. Onunda uyanık olduğuna emindi. Odasının kapısının sesi olmalıydı. Bu günlerde fazlası ile üzgündü. Evlilik planları yaparken nişanlısının ortadan kaybolması onu yıkmıştı. Üstelik bazı densizler onun gözlerine dik dik bakarak onun öldüğünü söylüyorlardı. Bu onu daha da beter üzmüştü. Ama içinden bir ses ikizinin daha farklı bir sorunu olduğunu söylüyordu. O onu söylemeden evvel Eileen sormamak için kendini zor tutuyordu. Onu üzmek hiç istemezdi. Ama sabırsızlığı git gide daralıyordu.

Gezgin

Reese geceyi iyi geçirmiyordu. Reese aksine geceyi berbat geçiriyordu. Nedenini kendinin bilmemesi daha da ilginçti. Kız kardeşi uyumuyordu bunu biliyordu ama kendisi neden uyumuyordu? Alicia neden babasına boyun eğmişti. Eileen Alicia'nın gidişinden beri zaten üzgündü. Onu daha çok üzmeye değer miydi bilmiyordu? Reese düşünürken ipek çarşafını üzerinden yavaşça sıyırdı ve iki ayağını birden bırakarak zeminin soğukluğunun tüm bedenine işlediğini hissetti. İçi bir tuhaftı. Sanki midesi... Ahhh bir Muggle gibiydi. Midesi bulanıyordu. Midesi adeta yavaş yavaş kazınıyordu. Hogwarts'tan geleli birkaç saat olmuşta ya da olmamıştı.

Evini özlemişti, Hogwarts'ta geçen koca bir dönemin ardından evinin yasını tutar olmuştu, şimdi evindeydi. O menekşe kokan odasındaydı. İçeriye Reese'i iliklerine kadar ısıtacak bir sıcaklık hakim olmuştu. Reese eve yapılan ani dönüşün etkisinden kurtulamadığını düşündüğünde kendini koridorda gezinirken bulmuştu. Veranda'ya gidiyordu, gittiğinde sessiz ve sakin olacağına emindi, bu saatte Eileen uyuyor olmalıydı. Hem de o meşur uykularından birine çoktan dalmıştı, kim bilir? Veranda'ya gittiğinde Eileen'in yarı hüzünlü yarı heyecanlı haliyle karşılaştı. İşi ne oldu diye sormaya getirmeden yanına oturdu ve şöyle dedi:
'' Ne oldu, hadi anlat bana pamuk prensesim! ''

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Eileen gelen sese yavaşça döndü. Reese yanına sakin hareketler ile yanına oturmuştu. Onunda uykusu kaçtığı gözlerinden belliydi. Reese de onun kadar yorgun gözüküyordu. Sarı saçları hafifçe omzunda dağılmıştı ama yinede harika gözüküyordu. Reese gayet bakımlı olmasına rağmen bu günlerde solgun haline bakımlı hali bile etki etmiyordu. Ama bu durumu sadece Eileen anladığına emindi. Onun söylediği lakaba gülerek konuştu.

“ Hiç Alicia’yı düşünüyorum. Asıl sana sormalı? Bugünlerde sana ne oluyor?”

Eileen artık dayanamamıştı. Onun bu haline dayanamıyordu ve öğrenmek istiyordu. Onun sakladığı şeyi şimdi öğrenmeliydi. Onun söylemesini bekleyemeyecek kadar merak etmeye başlamıştı. Kız kardeşinin yanına yaklaştı ve saçlarına dokundu. Ona olan sevgisini bağını bu şakilde anlatmak istiyordu. Sessiz sakin bir tonla konuştu.

“ Biliyorsun, senin üzülmeni hiç istemem ama benden bir şeyler gizliyorsun gibi!”

Gezgin

“ Hiç Alicia’yı düşünüyorum. Asıl sana sormalı? Bugünlerde sana ne oluyor?”
Eileen ve onun tipik halleri... Kardeşini seviyordu, canını sevmediği kadar... Ama bazen düşünüyordu herşeyi onla paylaşmalı mıydı acaba? Duyarsa ne derdi? Reese bilmiyordu ve belli olmadan kimseye söylememe kararı aldığını da unutmamıştı. Eileen havanın soğukluğunu içine yansıtmış bir şekilde Reese'e bakıyordu. Cevap beklediği her halinden anlaşılıyordu. Birden elleri Reese'in ellerini kapıverdi. Saçlarını okşuyordu sanki bir anne şevkatiyle yaklaşıyordu ona ve konuştu:
“ Biliyorsun, senin üzülmeni hiç istemem ama benden bir şeyler gizliyorsun gibi!”

Eileen neler söylüyordu, Eileen ona nasıl bir şevkatle yaklaşıyordu. Gözleri adeta SÖYLE! SÖYLE! diye bağırışıyordu. Gözlerinden akan iki damla boncuğu andıran yaş Eileen'in ellerine aktı. Vücudu sıcaktan alev alev yanıyordu adeta. Son sözlerini söyler gibiydi;
''Eileen ben sanırım H-A-M-İ-L-E-Y-İ-M!''
Son sözlerini söylerken, cümlesi yarım kalmıştı. Göz kapakları ağılaştı ve Eileen onu uyandırana kadar derin ve hüzünlü bir uykuya daldı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kulaklarına inanmıyordu. Kardeşinin söylediği kelimeler kulağında çınlayıp, beynine ulaştı. Hala ne dediğini kavramaya çalışıyordu. Hamileydi ve yalnızdı. Sıkıntısını artıran nedenin böyle bir şey olacağı hiç aklına gelmezdi. Reese’nin üzerinde gözlerini gezdirdi; haliyle ilk gözüne takılan ve birkaç saniyesini ayırdığı düz karnıydı. Okula böyle devam edemeyeceğini düşünüyordu. En azından ikinci dönem okula gitmek zorlaşacaktı. Ama buna bir çözüm bulunmalıydı. Reese gerçekten bu bebeği istiyor muydu? Eileen her zaman ona yardımcı olmaya hazırdı. En son karar Reese’de biterdi. Sakin olmaya çalışarak konuşmaya başladı.

“ Peki ne yapmayı düşünüyorsun tatlım. Yani şey…”

Kelimeler boğazına takılmıştı. Doğurmak isteyip istemeyeceğini soramıyordu. Yavaşça başını bahçeye doğru çevirdi. O ne derse kabul ederdi. Sonuçta kardeşinin mutluluğuydu. Eğer onunla birlikte yaşayarak mutlu olacağını düşünüyorsa, bu evde bir bebeğe yetecek kadar yer vardı. Reese’nin yüzünü yan gözle inceledi. O kadar masum gözüküyordu ki. Onun yerinde olsaydı, bunu göze alamazdı. Reese ise üstesinden gelecek gibi geliyordu.

Gezgin

“ Peki ne yapmayı düşünüyorsun tatlım. Yani şey…”
Eileen çekiniyor muydu? Eileen üzülüyor muydu? Ahh hayır şimdilik bunun mümkün oluşuna inanmak güçtü. Gözlerindeki yaşı ellerinin tersiyle sildi. Konuşacak gibi gözüküyordu:
''Benim için endişelenmene ya da üzülmene gerek yok. Biliyorsun iksir konusunda iyiyim, ayrıca şuan bir bebeği kaldırmamam, kariyerimin doruğundayım. Elbet daha sonra bir bebek için vaktim çok, ama şuan babasız bir bebeği doğurmak... Asla!''
dedi ve odasına doğru ilerlerken Eileen'a tüm içtenliği ile gülümsedi. Sanırım bütün gün odasında kalacak ve ona yarayan bir iksir hazırlayacaktı!

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sözlerini bir an düşündü. O kendi için en iyi yolu yeniden seçmişti ama pişman olmasını dilemezdi. Onun akan gözyaşlarına dayanamıyordu. İksir ile bebeği yok edecekti ve bu olay Reese’nin içinde derin yaralar açacaktı. Eileen buna emindi. İçinden bir parçanın yok olmasına kim dayanabilirdi. Ama bu durum karşısında güçlü olmak gerekirdi. Ellini gözyaşlarının aktığı pembe yanaklara götürdü ve birkaç akan yaşı sildi.

“ Hep senin yanında olacağım bunu biliyorsun değil mi? Senin için en uygun karar ne ise ben ona uyarım ve seni desteklerim. “

Reese’nin kararlarına kendi kararlarından daha çok güveniyordu. O bu kararı vermek için çok düşündüğüne emindi. İçin yinede huzursuzdu. Onun bu olayı çabuk atlatmasını diliyordu. Karnında ki masum bebeği düşününce ona şefkat duydu. Onun şimdi ayakta olmaması gerekiyormuş gibi geliyordu. Yüzüne gülümseyerek dayanamayarak konuşmasına devam etti.

“ Hadi geç oldu. Sen yat! “