Gözlerini hayal aleminden aldı. Neler saçmalıyordu ki? Hatalıydı. Sonuna kadar. Ida'ya yargıladığı için kızmıştı. Fakat yargılaması kadar doğal bir şey yoktu. Ne kadar da basitti Achille için her şey. Kendisini Ida'nın yerine koymayı denedi. Yapamıyordu, bir başkasıyla düşünemiyordu. İşte o az, güçsüzlüğünün, zaafiyetinin farkına vardı. Oradaydı işte, hemen yakınında. En çok sevdiği kişi, hayatta yanında bulunmaktan mutluluk duyduğu tek kişi. Sahi, Achille ona hiç fırsat vermiş miydi? Sonsuzluk gibi gelen düşünceler karmaşasının içinde bulunduğu an, onun kendisine elini uzatmasına; hayatında her şeyin anlamını kaybettiğini düşündüğü an, onun kendisine gülümseyerek hayatı yeniden anlamlı kılmasına izin vermiş miydi? Sanmıyordu. Suçluydu, haksız olduğu kadar. Ve suçluluğu, bunlarla da sınırlı değildi. Acı çektiriyordu sevdiğine. Kendi çektiği acı yetmezmişcesine, ona da bulaştırıyordu. Ve onun, kendi içerisinde çatıştığını görebiliyordu. Hatta onun tepkilerinden kendisini kısıtladığını farkediyordu. Aslında o an Achille'e bağırsa, ona tokat atıp oradan uzaklaşsa belki de Achille, kendisini bu kadar kötü hissetmeyecekti. Bazen tepkisizlik, en büyük tepkiydi. Ve bu durumu Achille seziyordu.
Ne kadar düşündüğünü algılayamadığı saniyeler boyunca, kulaklarına yankı yapan sadece rüzgarın sesiydi. Kristal vadiye sessizlik hüküm sürmüştü. Ne varki bu, o kadar da uzun bir süre boyunca devam etmemişti. Achille şimdi Ida'ya bakan kurşuni gözleri ile, onun konuşmasını dinliyor, bir bakıma takip ediyordu. "Başından geçenler konusunda yargılamayacağımı söylemiştim," 'Ah, Evet.' diye iç geçirdi. Fakat bunun dışa yansımadığından emindi. Haklıydı da. Başından geçenler konusunda yargılanmıyordu, sadece başından geçenleri birlikte yaşadığı kişinin, bir dişi olmasıydı yargılanmasına sebep. Haklıydı. Bir şey söyleyemezdi. "Takıldığım noktanın farkındasın." Belirsizce onayladı. Gözleri Ida'dan çok, onun arkasında bir şey varmışcasına oraya sabitlenmişti. "Aslında seni bu konuda da yargılamam yanlıştı. Bağlılığa nasıl karşı koyabilirdin ki? Mükemmel olsan da kusursuzluk derecesinde güzel bir varlığa karşı direnç göstermek elinde değildi belki de." Olamazdı. Kulaklarında yankılanan ses, bedenini ateşlemiş; kanın tüm damarlarında hızla akmasını sağlamıştı. Bu kadar mı kötüydü durum? Aralarındaki ilişkiyi bu derecede bozacak kadar? Derince bir nefes verdi. Havada oluşan sisi görebiliyordu. İnanamadığını belli eden gözler ile Ida'nın yeşil gözlerinin içinde kayboldu.
Gülümsediğini hayal meyal farketmişti. Deniyor muydu yoksa kendisini? Nasıl oluyordu da bu kadar umursamaz görükebiliyordu? Belki de buydu onu diğerlerinden daha farklı kılan. Belki de bu nedenle Achille onu seviyordu ve belki de bu nedenle şu an, kendisine tepki göstermesi için çabalıyordu. Fakat yaptığı yanlışın farkındaydı. O, asla diğerleri gibi olmamıştı. Olmayacaktı da. Başını hafifçe eğdi ve beyaz düzgün dişlerini ortaya çıkartacak derecede gülümsedi. Sağ eli ile kızın, rüzgarda hafifçe dağılmış olan kızıl saçlarını okşadı. "Anja. Bir şey söylememe izin verirsen, söylemek istediğim çok önemli bir nokta var." Beyaz, soğuk ellerini kızın kızıl saçlarından çekti ve kendi ellerine nazaran daha narin olan, küçük ellerini avuçları arasına aldı. "Ben asla ondan hoşlanmadım. Sadece arkadaşımdı. Bir bakıma büyüğüm. Bilmiyorum, bu senin için önemli bir nokta mı?" dedi ve gülümsemesini hiç bozmadan, gözlerinin içi parıldayarak konuşmasına devam etti. "Ayrıca bilmeni isterim ki, bana daha çok bir vampirle ne işim olduğunu sormanı beklerdim. Ölmek gibi bir sorunum var. Ama bunu hiç umursamadığını görüyorum."
Yeniden gönlünü kazanmak. Kolay mıydı? Dolambaçlı yollara soktuğu şu olayın, Ida'nın aklında neler oluşturduğunu bilmediği hâlde; sırf onun tepkisini ölçmek için yapmış olduğu bu küçük oyunun ilişkilerine zarar verme ihtimali olduğunu bile bile, böyle bitirmesi, onu ikna eder miydi? Bilmiyordu. Bilmek de istemiyordu. Amacı sadece onu, bu umursamaz tutumundan çevirmekti. Başarısız olmuştu. O hâlâ diğerlerinden farklıydı ve hâlâ Achille'in tek zayıf noktası olmaya devam edecekti. Kıza daha da yaklaştı ve gülümseyen ifadesini bozmadan onu incelemeye devam etti. Kırgınlık, kızgınlık, küfür. Hiçbir şey okuyamamıştı ifadesinden. Küçük çoçukların, yaptığı yaramazlıktan sonra yakalanması üzerine duyduğu utanmışlık ifadesi şu an Achille'in yüzüne yerleşmişti. Aşk galiba ona göre değildi. Ya da tam ona göreydi. O bir oyundu ve onlar bu oyunun, garip oyuncularıydı. Biraz farklıydılar. Ama Achille doğru kişinin kendisi olup olmadığından şüpheliydi. Onun yanına yakışacak kadar değerli miydi? Kendisini, elmas dükkanından elmas çalan bir hırsız gibi hissetti. Evet, o daha iyilerine ait olmalıydı. Fakat, Achille de hapse girecek kadar kötü bir hırsız olduğunu düşünmüyordu. Rüzgar dinmişti. Tıpkı, aralarındaki itimin dindiği gibi.
Anasayfa 
