Yeni doğan arkadaşlık.

Gezgin

Li gözlerini yavaşça araladı. Yine yanlız başına geçireceği bir güne uyanmıştı. Yanına gelen çok insan oluyordu ama genelde saçlarının neden beyaz olduğunu soruyorlardı. Li okulun yaklaşık yarısına nedenini anlatmıştı ama bitmek bilmeyen sorular karşısında çok sıkılıyordu. Yatağından doğruldu, hızlı adımlarla banyonun yolunu tuttu. Yine saçları birbirine girmişti. Ilık bir banyodan sonra kimseyi uyandırmadan pantalonunu ve üzerine gri uzun hırkasını geçirdi. Buharla kapanmış camı eli sildi dışarıda ısıtmasada insanın içini neşeyle dolduran bir güneş vardı. Montunu kaptığı gibi seri adımlarla aşşağı inmeye başladı. Günlerden cumartesi olmasına rağmen bir sürü öğrenci koridorlarda dolaşıyordu. ''Sanırım herkes güneşe aldandı.'' diye düşündü. Seri adımlarla merdivenlerden indi ve bahçeye çıktı. Bahçeye adım atar atmaz adımlarını yavaşlattı. Temiz havanın ciğerlerine dolmasıyla gelen bir rahatlıkla yüzü uzun süre sonra gülümsüyordu. Annesini çok özlemişti. Babasını da. Aslında Hogwarts sevilemeyecek bir yer değildi ama insanların ona ön yargılı bakması sinirlerini bozuyordu.

Yavaş yavaş göl kenarına yaklaşmıştı. Göl kenarına bir sürü öğrenci kaynıyordu. Birinci sınıfla Li'ye alıştıkları için artık dik dik ona bakmıyorlardı. Ama ikinci sınıflar, onu gördüğü zaman ya gülüyor yada kaş göz işaretleriyle onu gösteriyorlardı. Şansına göl kenarı bir sürü ikinci sınıf kaynıyordu. Yavaşca bir ağacın altına oturdu. Üçlü bir kız grubu yanına yaklaştı. Bu kızları tanıyorladu. Herkes çaktırmadan bakarken onlar özellikle elleriyle gösteriyor üzerine de gülüşüyorlardı. '' Senin saçların neden böyle. '' dedi kızlardan bir tanesi. Li'nin beline kadar uzanan saçlarını tutarak. Li o kadar kızmıştı ki bir anda kızdığı anlarda yaptığı o bakışı yaptı. Gözlerini iyice kıstı bir çizgi haline getirdi, kafasını önüne eğdi ve yukarıya doğru kızlara baktı. Annesi bu bakışını hiç beğenmesede kendine engel olamıyordu. ''Sanada merhaba. İyiyim bu arada.'' dedi kıza sert mi sert bir sesle. Kız ''Aaa şuna bak soru sormakta yasak.'' dedi kız. Li kavga çıkarmak istemediği için ''Doğuştan öyleler.'' dedi. Kız ufak bir kahkaha attı ve yanından uzaklaştılar. Kız uzaklaşırken bağıra bağıra '' Bence boya. Kesin dikkat çekmek için yapmıştır.'' dedi. Li bir an asasını kaldırdı ama daha sonra yerine geri koydu. Asanın güç gösterisi olarak kullanılmasına karşıydı. Ayağa kalktı ve göl kenarına yakın olan bir tesadüf eseri bulduğu ağacın altına oturdu. Bu ağaç sanki onun için oradaydı. Dört bir tarafı çalılarla çevriliydi. Ufak bir boşluktan gölün gözün alabildiğine maviliği gözüküyordu. Ağaca yaslandığı anda çekik gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Aslında böyle saçma bir durumda ağlamak adeti değildi. Ama bir haftadan beri saç hakkındaki sorularla öyle karşılaşmıştı ki artık dayanıcak gücü kalmamıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zar zor uyanabildiği koca bir cumartesiyi ne yaparak geçireceği konusunda baya bir düşündükten sonra, yavaş yavaş hazırlanmaya karar verdi. Elinden gelse bütün gün uyuyacağını bildiğinden, zaten miskin halini biraz olsun dağıtmak adına ufak bir sabah sporu yapmayı planlıyordu. Dışarıda bu mevsimde sık sık yüzünü göstermeyen kış güneşi; içeride ise hala yanmakta olan şöminenin sıcağı, temiz havayı teninde serin serin hissetme ihtiyacı doğurdu. Bir türlü kafasından atamadığı sorunlarını bir kenara bırakıp Aislin’i de uyandırdıktan sonra yavaş yavaş hafta sonu için hazırladığı spor bir kıyafet geçirdi üzerine. Ufak bir yürüyüşten sonra, her zamanki yerine gidip babasına bir mektup daha yazabilirdi. Elinden gelse her gün ona mektup yollayacaktı; fakat baykuşunun dönmesi günler alıyordu. Zaten yaşlı olan kuşa yüklenmek de istemiyordu. Babasının bulunduğu yeri sadece Guenhwyvar bildiğinden fazla bir seçeneği de yoktu. Yeni bir baykuş alsa bile onu eğitmesi olanaksızdı.

Yatakhaneden çıkarken Aislin’i kehanet profesörünün yanına uğurladı. Gördüğü rüya hakkında oldukça endişeli olan arkadaşına bakması gereken kitapları bile önerememişti. Yavaş yavaş yürümeye başladığında elindeki parşömenlerin çıkarttığı hışırdamayı fark etti. Kağıt hışırtısını hiç sevmediğinden sıkı sıkı tuttuğu tomarla birlikte göl kenarına doğru yürümeye başladı. Okuldaki herkes güneşin arada bir kendini gösteren çekingen ışınlarının çekiciliğine aldanmıştı. Yavaş yavaş devam ettiği yürüyüşü, pek de kalabalık olmayan tarafa doğru yönelmeye başladığında biraz olsun rahatladı. Yıllardır aynı okulda birlikte okulduğu pek çok insanın güler yüzlü selamlarını alıyor ve bu hoşuna da gidiyordu. Fakat bu gün pek de öyle kafasının dağınık olduğu bir gününde değildi. Mektup yazmak için her zaman kullandığı ağacın altına gidip, çalıların arasına saklanıp, gölün sihirli manzarasıyla duygularını kağıda dökecekti. Fakat yaklaştıkça duyulması daha da kolaylaşan bir ağlama sesi adımlarını hızlandırmasına sebep oldu.

Her zamanki yerinde şimdi bir yabancı duruyordu. Bembeyaz saçlarıyla Paula’yı şaşırtan ufaklık hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Saçlaı hakkında şaşırdığını hiç belli etmeden, cübbesinden binadaşı olduğunu anladığı kızın yanında bir yere bağdaş kurup oturdu. Yüzündeki yumuşak ifade ile sesindeki ton birleşince güven veriyordu.

‘’ İyi misin tatlım? ‘’

Gezgin

'' İyi misin tatlım? ''

Duyduğu ince, cana yakın sesle bir an irkildi. Kafasını hafifçe kaldırdı. Gözler göz yaşları le dolmuştu. Elinin arkasıyla gözlerini silerken yanına gelen kıza bakt. Siyah saçları olan güzel bir kızdı. Ona bakarken imreniyordu. Neden çok rastlanmayan bu saçlar onundu. Bu kızı hufflepuff ortak salonun da görmüştü, yakasında taşıdığı rozete bakılırsa sınıf başkanıydı. '' Pek iyi olduğum söylenemez.'' dedi. İçinde kıza karşı bir yakınlık hissediyordu. Kız ona bakıyordu bir süre gz göze bakıştıktan sonra; '' Sor sor çekinme bir sen kaldın zaten sormayan. Saçlarım neden böyle değil mi? '' dedi. Kız çok şaşırmıştı, belki de bu sorunun cevabını merak etmiyordu ama Li kendine hakim olamamıştı.

Kız ona baktı. Li biraz çekinerek; '' Üzgünüm! '' dedi ''Uzun süredir karşılaştığım herkes aynı soruyu soruyor. ''. Kızın yüzünde anlaşılamaz bir bakış vardı. Sanki kanadı kırılmış bir serçeye bakıyor, anne şevkati gösteriyor gibi. Bu bakış Li'nin ona yakın olmasını sağlıyordu. ''Sence ben çirkinmiyim?'' dedi. Yaramaz bir çocuk gibi, ama kıza bir anda öyle yakın hissetmişti kendini bu sorunun ağzından çıkmasına engel olamadı.

out;tatlım kısa oldu ama sende bir tanecik soru sorup bırakmışsın napayım.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

'' Pek iyi olduğum söylenemez.''

Gözlerinden yaşlar süzülen küçük kızın cübbesine inen damlalardan bir tanesinin eriyişine tanıklık etti. Karşısında duran bu okuldaki herkesten daha sıradışı biriydi. Hele ki bunun bir binadaşı olması , bu kızı daha da özel yapıyordu. Elinden geldiğince şaşkınlığına hakim olmaya çalışsa da, kıza bakarken gözleri büyüyordu. Onun da bu durumu farketmiş olmasından olsa gerek, sorduğu soruya bir an için ne cevap vereceğini bilemedi. Saçlarının neden bu renk olduğunu merak ediyordu, evet; fakat bunu sorarak onu incitmek istemiyordu.
Her ne kadar Paula onu incitmek istemese de, kız çoktan incinmiş görünüyordu zaten. Olduğu yerde biraz kıpırdanarak, bacaklarının altında kalan cübbesini düzeltti. Ardından da, haylaz bir çocuk gibi sorulan masum soruya cevap verdi.

'' Öncelikle saçlarını sen söyleyene kadar sormayı düşünmüyordum tatlım. Ancak biraz sıradışı olduğun doğru. ''

Bu söylediği ile karşısında duran kızın biraz da olsa hayal kırıklığına uğradığını düşündü ve aslında hiç de istemediği bir şekilde onu kırmak üzere olduğunu farketti. Birden bire hızlı cümlelerle asıl düşündüklerini sıralamaya başladı.

'' Bana göre sıradışı olman güzel. Üstelik sen bunu hiç bir çaba göstermeden başarmışsın. Başkaları gibi kendisi şekilden şekile sokarak değil. Bu seni diğerlerinden farklı kılan bir özellik ve bana sorarsan hiç de çirkin değilsin. Hatta çok güzelsin tatlım. Hatta bu okulda sendeki güzellik, kimsede yok diyebilirim. Çünkü kimsenin seninkiler kadar parlak, uzun ve bulutlar kadar beyaz açları yok. ''

Biraz olsun yüzünü güldürebildiği kız hakkındaki düşünceleri gerçekten de böyleydi. İçinden hala aynı soruyu sormak geliyordu. Her ne kadar sonraya ertelemeyi düşünse de, kendisini tutamayıp sordu:

'' Şimdi anlat bana o zaman, bu güzel saçların sırrı ne? Nasıl bu hale geldiler? Bu arada ben Paula tatlım. Bundan sonra bir sorunun olduğunda gelip bana anlatacaksın oldu mu? Seninle bir daha dalga geçmelerine de izin vermeyeceğim. ''

Gezgin

'' Öncelikle saçlarını sen söyleyene kadar sormayı düşünmüyordum tatlım. Ancak biraz sıradışı olduğun doğru. ''

Li kafasını kaldırıp ona baktı. Sözleri öyle rahatlatıcıydı ki ama göz yaşlarının akmasını engelleyemiyordu. Neden? dedi kendi kendine neden ben sıradışı olmak zorundayım. Neden karşımda duran bu simsiyah saçlara sahip olan bu kız değil de ben. Bu sıralar sürekli bunu soruyordu kendine. Çoğu insana göre sıradışı olmak güzeldi Li'ye göre de ilk zamanlar güzeldi ama artık değildi. Sıkılmıştı sıradışı olmaktan. Kafasını kaldırdı ve ağaca takılmış olan saçlarını sağ tarafından önüne attı.

Li'nin sıradışı olmakla ilgili düşüceleri yüzüne vurmuş olucak kız konuşmasına devam etti. Her sözünde Li'nin gözlerinden akan tartemiz damlaların azalmasına neden oluyordu. Aslında Li birisi onu rahatlatmaya çalıştığında daha da çok ağlardı ama bu kız farklıydı kurduğu cümleler taa derinden kalbinden geliyor gibiydi. Li ağlamaya devam ederse kabalık olacağını düşünerek kıza biraz olsun gülümsedi. Ama hala konuşacak gibi hissetmiyordu kendini, derin bir nefes aldı ama kız konuşmaya devam etti.

'' Şimdi anlat bana o zaman, bu güzel saçların sırrı ne? Nasıl bu hale geldiler? Bu arada ben Paula tatlım. Bundan sonra bir sorunun olduğunda gelip bana anlatacaksın oldu mu? Seninle bir daha dalga geçmelerine de izin vermeyeceğim. ''

Li kıza gülümsedi, elini kızın elinin üzerine koyarak '' Çok teşekkür ederim. '' dedi. Göz yaşlarını cüppesinin kolları ile silerken '' Aslında hiç bir sırrı yok, mugglelar genetik bozukluk diyorlar. Doğduğumdan bu yaşıma kadar böyleydi. Anlaşılan bu saatten sonrada değişeceğe benzemiyorlar. Benim adımda Li, Paula tanıştığıma memnun oldum. Peki bundan sonra sana anlatırım ama bir şartla sana bir şey olursa sende bana anlat olur mu? '' dedi. Artık gülümsüyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Paula kızın göz yaşlarının yavaş yavaş dindiğini görebiliyordu. Bir süredir düşük olan yüzü yavaş yavaş neşeli bir gülümsemenin tomurcuklarını yeşertmişti dudaklarının kenarlarında. Gülmenin kendisine ne kadar yakıştığını bilmesi gerekiyordu. Beyaz saçları, pürüzsüz ve beyaz teni, çekik gözlerindeki siyahlıkla büyüleyici bir tezat oluşturuyordu. Paula bir an için bir masal kahramanı ile konuşuyor olabileceğini düşündü. Bu kızın aslında sahip olduğu şeyin güzelliğinden haberi yoktu. Her ne kadar onu ne kadar güzel olduğuna ikna etmeye devam etmek istese de, kızın konuşması ile birlikte ağzını açamadan kapatmayı yeğledi.

'' Aslında hiç bir sırrı yok, mugglelar genetik bozukluk diyorlar. Doğduğumdan bu yaşıma kadar böyleydi. Anlaşılan bu saatten sonrada değişeceğe benzemiyorlar. Benim adımda Li, Paula tanıştığıma memnun oldum. Peki bundan sonra sana anlatırım ama bir şartla sana bir şey olursa sende bana anlat olur mu? ''

Paula bir an için ilerde bu halinden memnun olmazsa saçını boyaybileceğini söylemek istedi. Fakat kendisini zaten boşlukta hisseden birine bunu önermek hiç doğru olmazdı. Hem bu hali öyle güzeldi ki. Bu genetik bozukluk dedikleri şeyin ne olduğunu çok merak ettiğinden, ayrıntılarını bilebileceğini tahmin ettiği için Li' ye sordu:

''Bu genetik bozukluk da neyin nesi? Genlerinde olan bir sorun mu? Gayet sağlıklı görünüyorsun hem. ''

Sözlerine devam ederken, Li'nin söylediği sözler çok hoşuna gitmişti. Onu savunabilecek kadar çok ısınmış olmasına oldukça mutlu olan Paula hiç tereddüt etmeden çok sempatik bulduğu bu ufaklığa en güzel gülümsemesini hediye ederek cümlelerini sıraladı:

'' Pekala tatlım. Bundan sonra beni üzen bir şeyler olduğunda ilk sana geleceğim. Anlat bana biraz. Nerelisin? Sen ve ailen? Nerden geldiniz? Melez misin? Yoksa bir safkan mı? Oh, ne çok soru sordum değil mi? Aslına bakarsan hep bir kız kardeş istemişimdir Li. ''

Gezgin

''Bu genetik bozukluk da neyin nesi? Genlerinde olan bir sorun mu? Gayet sağlıklı görünüyorsun hem. ''

Li gülümsedi kız öyle şaşkın sormuştu ki bu soruyu safkan olduğu her halinden belliydi, Li de safkandı ama bir muggle olan büyük annesi vardı. Daha yedi yaşındayken Li'nin elinden tutup muggle hastanesine götürmüş onu, o zamandan beri saçlarının sırrı her sorulduğunda bu cevabı veriyordu.

'' Genetik bozukluk derken yani görülür bir hastalık değil, hatta hastalık değil. Bu şöyle bir şey mesela benim bir arkadaşım vardı bir gözü yeşil bir gözü kahverengiydi, yani böyle şeyler olabiliyor. Onun gözleri farklı benim saçlarım. Tabii bu çok rastlanan bir şey değil. '' dedi. Li cevabı biliyordu ama dile getiremiyordu. Bir safkana DNA, gen nasıl anlatılırdı. Doktor Li' ye yaklaşık beş kez anlatmış ama Li yinede anlamamış bu konu hakkında bir çok kitap okuyup kendisi çözmüştü saçlarının sırrını, ama bir büyücüye anlatmak deveye hendek anlatmak kadar zordu.

'' Pekala tatlım. Bundan sonra beni üzen bir şeyler olduğunda ilk sana geleceğim...'' Dedi Paula. Li ilk defa gerçek bir dostunun olduğu izlenimine kapıldı. '' ... Anlat bana biraz. Nerelisin? Sen ve ailen? Nerden geldiniz? Melez misin? Yoksa bir safkan mı? Oh, ne çok soru sordum değil mi? '' diye devam etti. Gerçekten çok soru sormuştu ama bu Li'yi rahatsız etmiyor tam aksine Paula'ya daha yakın hissediyordu kendini.

Aslına bakarsan hep bir kız kardeş istemişimdir Li. '' Gördüğünüz üzre Japon bir arkadaşınız var...'' dedi Li çok sempatik bir şekilde ''.. annemle,babamda öyle. Safkan'ım büyük annem muggle ama çok tatlıdır bir görsen yaşlandığı için saçlarıda beyazladı, etrafındaki herkese beni gösterek saçlarını da güzelliğinide benden almış der canım benim. '' dedi.

'' ...Aslına bakarsan hep bir kız kardeş istemişimdir Li. '' dedi kız gülümseyerek. Li kızın boynuna atladı. ''Gerçekten mi ? Benim ablam olurmusun? '' dedi. Gözleri dolmuştu, kız sanki gökten inen bir melekti. Li dizlerinin üzerinde yükseldi kızın kafasının üzerinden sırtına baktı; '' Kanatların olsa meleksin diyicem ama, bence sen kanatsız meleksin.'' dedi ve tekrardan boynuna sarıldı. '' Eee sen anlat hadi, sen nerelisin? sonraaa kaçıncı sınıfsın sen ? Bide kardeşin var mı? Ailende hiç muggle varmı? Safkansın o belli de.. '' dedi. Çok hızlı konuşmuştu derin bir nefes aldı ve cevapları beklemeye başladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

'' Genetik bozukluk derken yani görülür bir hastalık değil, hatta hastalık değil. Bu şöyle bir şey mesela benim bir arkadaşım vardı bir gözü yeşil bir gözü kahverengiydi, yani böyle şeyler olabiliyor. Onun gözleri farklı benim saçlarım. Tabii bu çok rastlanan bir şey değil. ''

Paula gözlerini kocaman açarak '' Bir gözü ayrı, diğer ayrı renk ha?! Çok ilginç. Aslında bu genetik bozukluk denen şey oldukça ilginçmiş Li. '' Biraz saçmaladığını kızın bakışlarından anlayan Paula, sözlerinin devamında Li'yi dinlemeye koyulmuştu. Öyle güzel anlatıyordu ki, hiç susmamasını diliyordu.

Paula'nın kardeş özlemine dair sözlerinin ardından birden bire boynuna atlayan Li, Paula'yı hem şaşırtmış, hem de çok sevindirmişti. Küçüklüğünden beri duyduğu kız kardeş özlemini Li ile yaptığı sohbetlerle giderebilirdi. Bütün sempatisiyle karşısında duran Japon binadaşı, şimdiye kadar tanıdığı en orjinal kişiydi. Hem onun moralini yerine getirmiş, hem de çok sevimli bir kız kardeş kazanmıştı. Kızın sorusuna ona daha sıkı sarılarak cevap verdi. Hep yanında olmak ve onu korumak adına içinden yemin ederken, bir yandan da sıraladığı sorulara vermek için heyecanlı olduğunu belli eden derin bir nefes aldı.

'' Pek belli olmasa da biz Çek'iz hayatım. Ailem oldukça karışık aslında ama soy bakımından. Kan bakımından hiç Muggle kökenli tanıdığımız yok ne yazık ki. Bir ara evimizde çalışan kahya kadın hariç. Doğrusu büyükanneni bir gün görmeye gitmek isterdim senle Li. Mugglelar hakkında öyle çok şey öğrenmek istiyorum ki. Annem oldukça takıntılıdır bu konuda. Bu yüzden evdeki kahya kadınla da konuşma fırsatım hiç olamadı.Bildiklerini bana öğretmeye ne dersin? Bu gece bizim yatakhaneye gelip biraz laflarsın belki. Hem sana yakın arkadaşlarım Annie ve Aislin'i de tanıştırırım. Ne dersin küçük kardeşim? ''

Paula öyle mutluydu ki, heyecandan gözleri parıldıyordu. Elinden gelse Li'yi kucaklayıp hiç bırakmayacaktı. Kızla arasında çok önceden kurulmuş garip bir bağ hissediyordu.

Yeni doğan arkadaşlık.

Yeni doğan arkadaşlık.

Similar topics

Similar topics