Vampir ile görüşme..

Büyücü

Gölün altında bulunan Slytherin ortak salonunun, eğlenceli dolu uğultusundan sıkılan arka koltuktaki ciddi görünümlü çocuk; tüm bu eğlencenin kaynağını anlayamamakta ve insanların neden sürekli eğlence peşinde koştuğunu sorgulamaktaydı. Sıkıntıyla derin bir nefes verdikten sonra, elinde tuttuğu cildi eskimiş, siyah kitabından bir sayfa daha çevirdi. Okuduğundan bir şey anlamıyor, sadece boş bir bakış ile yetinmek zorunda kalıyordu. Bağırıp onları susturabilirdi fakat nedense bugün onlara karışmak istemiyordu. Daha fazla kitap okuyormuş rolüne bürünemeyeceğini anladı ve oturmuş olduğu zümrüt yeşili koltuktan yavaşça kalktı. Ağır adımlar ile zindan koridorlarına açılan kapıya çıkıyordu ki, Myra'nın gülümseyerek kendisine baktığını gördü. Onun da hareketlenmiş olduğunu ve yanına geleceğini hissetti. İhtiyaç odasına gidemeyecekti!

"Nereye gidiyorsun Achille?" dedi kız hafif meraklı fakat nereye gittiğini bilen bir ses tonuyla. Yalnız kalacaktı bu gece. Fakat Myra'ya hayır diyemezdi. İhtiyaç Odası seçeneği aklından çıkmıştı. "Düşündüğün yere değil." dedi Achille tüm soğukluğu ile. Kız istediğini alamamış bir eda ile anladım dercesine başını sallamıştı. "Peki o zaman. Görüşürüz." diyerek eski yerine geçmiş ve eskisine oranla daha neşesiz bir ifade ile oturmaya başlamıştı. Zindanlara yönelen kapıyı açtı ve kendini soğuk, meşalelerin titrek ışıklarının aydınlattığı, rutubet kokulu taş koridora bıraktı.

Zindanlarda yankılanan ayak seslerini duyarak kaçışmaya başlayan fareleri belirsiz gölgeler olarak görüyor ve nereye gittiği konusunda hiçbir fikri olmadan yürüyordu. Dışarısının soğuk olacağını hiç düşünmeden çıktığı için üzerinde sadece kışlık bina cüppesi vardı ve daha şimdiden hissettiği soğuğun, dışarıda katlarca olacağını akıl edememesini düşünceli haline bağlamıştı. Geriye dönmek istemiyordu. Hatasının bedelini ödemeliydi. Zindanları giriş salonuna bağlayan merdivenlerden ağır ağır çıkarken, sanki şans iksiri yutmuşcasına önüne hiçbir profesörün çıkmamasına şaşırmıştı. Şimdi giriş salonundaydı ve zindanların titrek ışığına alışmış gözleri, bu aydınlık yere alışmakta bir süre zorlandı. Üst tarafa yükselen merdivenler mi, yoksa araziye açılan kapı mı?

İhtiyaç Odası'na gitseydi belki Myra gelirdi ve umursadığı bir insan olduğundan ötürü, onun karşısında yalancı konuma düşmek istemezdi. Bu neden ile kapıya doğru yöneldi ve büyük kapıyı yavaşça açtı. Yüzüne vuran soğuk hava içini üşüttü. Fakat beklediği kadar da kötü olmadığına kanaat getirdi. Havada kuru bir soğuk vardı ve bazı insanlar gölün kenarında dolaşırken görülebiliyordu. Orası da yeterince kalabalık gelmişti gözüne. Gideceği neresi kalmıştı ki?

Sanki hiç üzerinde yürünmemiş gibi duran yeşil otların üzerine basmasında oluşan sese lanet ede ede karanlık ağaçların içinde yürüyordu. Yeni bir yer keşfetmeliydi. Bu okulda kendisine ait ikinci bir yer. Bunun için burada değil miydi? Yalnızca kendisine ait bir yer daha bulmak için. Belki de orayı kendisine göre geliştirip, düzenleyebilir ve kendi krallığının başlangıç noktasını oluştururdu. Aklında bir sürü şey vardı. Geleceğe yönelik planlar. Sadece doğru zamanı düşünüyordu. Ve o zamanın yakın olduğunu hissediyordu. Şimdiden çok güzel bir plan hazırlamıştı. Herkesin uymak zorunda olduğu, uymayanların da yok olacağı bir plan. Gittikçe karanlığa girdiğini farketmişti aniden. Dikkat çekmesin diye asasının ışığını açmamıştı fakat havada güzel bir parfüm kokusu vardı. Kendisine yönelik gelen adımları duymuştu. Yavaşça asasını çıkardı ve "Lumos" diyerek asasının önünden beyaz bir ışığın yayılmasını sağladı. "Ne güzel bir yer değil mi yaşamak için.. Kendini tanıt!" dedi oldukça soğuk bir şekilde. Karşısında duran kişinin güzelliğinden oldukça etkilenmişti. Ama bunu oldukça iyi saklayabiliyordu.

Gezgin

Oldukça neşeliydi. Ormanın içinde oradan oraya sınırsızca koşuyordu. Ürküp kaçan hayvaların hallerine gülümsüyor, soğuk rüzgarı bütün bedeninde hissediyordu. Saçları hızından gerilere savruluyor, bembeyaz teni daha da beyazlıyordu. Mutluluğunun kaynağını biliyordu. Ama onun haricinde birşey daha vardı. Tarifsiz.. Arasıra kapılırdı böyle aptal duygulara. Dün gece avlanmıştı. Güzel, duru ve masum bir ceylanı avlamıştı. Gözleri tam bordo rengini almıştı..
Ayın yarım ışığı yüzüne vururken yavaşça kendini durdurdu. Dudaklarının arasından belirsiz melodiler çıkıyordu. Ufak bir su birikintisinin yanındaydı. Dupduru birinkintiye yaklaştı. Suda inceledi yüzünü. Kahverengi saçları, bordo gözleri, soğuk ve beyaz teni. Soğuk.. Nefretle uzaklaştı birikintiden. Kaçmak istedi ve ormanın çıkışına, Hogwarts'a doğru koşmaya başladı. Neşeli melodiler yok oldular soğuk dudaklardan..
Ağaçlar seyrelmeye başlarken yavaşça durdu. Tam önünde bulunan ağaca yaslanacakken tuhaf bir koku aldı. Tarif edemediğini farketti ve merak etti. Yavaşça kokuyu takip etmeye başladı. Sessizce ilerlemeye çalışıyordu. Kokunun daha da koyulaştığı sırada önünde yürüyen insanı gördü. Hiç insan avlamamıştı, zaten pekte ilgi duymuyordu. Gecenin ilerlediği vakitlerde o insanın neden ormanda olduğunu merak etti. Yavaşça takibine devam etti ve yüzünü görmek amacıyla insanın önüne geçti. Amacı onu korkutmak değildi. Meraktı içini kemiren. İnsanın çokta uzun olmayışından onun çocuk olduğunu anladı. Çocuğun uzun karanlık birşeyden ince bir çubuk çıkarışını izledi. İkisi de durmuştu. Çubuğun asa olduğunu biliyordu. Ve birden önünde ışık belirdi. İkisinin de yüzünü aydınlattı. Emilie çocuğun erkek olduğunu gördü. Garip bir biçimde onu incelemeye koyuldu. " Ne güzel bir yer değil mi yaşamak için.. Kendini tanıt! " Gözlerini çocuğun ayaklarından aldı ve onun yüzüne çevirdi. Sert ve soğuk bir ifade gördü orada. Çocuğun sorduğu soruyu havada asılı bırakmak istemedi. Gülümseyerek cevap verdi. '' Evet.. Oldukça güzel bir yer. Senin burada ne işin var çocuk? Geceleri orman tehlikelidir..''

Büyücü

'' Evet.. Oldukça güzel bir yer. Senin burada ne işin var çocuk? Geceleri orman tehlikelidir..'' Karşısında duran bordo gözlere sahip, kahverengi saçlı ve beyaz tenli kız kendisini tanıtmamıştı. Achille'in dudakları ince bir çizgi halini almış, alaycı bir gülümseme ile kıvrılmıştı. Asasının ışığından faydalanarak karşısında duran kişiyi daha dikkatli bir biçimde süzmeye başladı. İnsan olmadığını anlaması uzun sürmemişti. Ne olduğu ile ilgili fazla kafa yormasına gerek yoktu. Gerçeği anlamıştı ve nedensizce içinde bir neşe belirmişti. Kahkahalar ile gülmesini sağlayacak bir neşe. Kızın sözlerini komik bulmuştu. Kahkahalarının dinmesinden sonra eğlenir gibi bir hale bürünerek o soğuk hali ile yeniden konuşmaya başladı.

"Sana kendini tanıt dediğimi hatırlıyorum. Sen bunu söylemediğin sürece, burada ne işim olduğunu da öğrenemeyeceksin." dedi uzaklardan gelen ses tonu ile. İster istemez karşısındakinden etkilenmişti, ama bunun uzun sürmeyeceğini biliyordu. Tehlikeli olduklarını da biliyordu fakat karşısındaki kızın gözleri koyu bir halde değildi. Belki de onu kızdırmamalıydı. Ne yapabilirdi ki bu bilgileri ile? Belki bir hiç. En kötü ihtimal olarak buradan parçalanmış cesedini alırlardı. Hiç zannetmiyordu bunu. Sorun ettiğini de zannetmiyordu. Tekrar durgun bir ses tonu ile konuşmaya başladı.

"Orman, kendisine düşman olanlar için tehlikelidir. Bildiğini sanıyordum." dedi karşısındakini süzerek. Sağdaki büyük ağaca doğru yönelerek sırtını dayadı. Ağacın kabuklu gövdesinde oluşmuş yosunların kokusunun burnundan içeriye girdiğini hissedebiliyordu. Umursamaz bir ifade ve hafif alaylı bir gülümseme ile karşısındakine bakmaya devam etti. "Bu güzel bayan hala kim olduğunu tanıtmayacak mı?" Korkudan çok eğleniyor gibi bir hali vardı. Belki de bu, rahat davranmasını ve karşısındakinin saygısını kazanmasını sağlıyordu. Kim bilebilir?

Gezgin

Karşısındaki çocuk nasıl oluyorda onunla dalga geçebiliyordu? Elbette geçerdi. Emilie daha gerçek ve tehlikeli yüzünü ortaya koymamıştı. İstese onu hemen öldürebilir ve kanını içebilirdi. Karanlık ormanda kimsenin haberi olmaz ve görmezdi. İçinden gelen dürtüye karşı gelmeye çalışırken çocuğun alaycı gülüşünü izledi. Sinirlendiriyordu onu. "Sana kendini tanıt dediğimi hatırlıyorum. Sen bunu söylemediğin sürece, burada ne işim olduğunu da öğrenemeyeceksin." Üstüne üstlük ona emir de veriyordu. Emilie sırf ona acıdığı için sesini çıkarmıyordu. Ufacık bir çocuktu sonuçta o. Daha yaşaması gereken zaman vardı. Ailesi vardı belki de onu merak eden. Duygulandığını hissetti Emilie. Ona hiç yakışmayan davranışlarda bulunuyordu son günlerde. Neredeydi o sinirli Emilie? Nerede kalmıştı acımasızlığı? Yalnızlığı.. Sıkılmaya başlamıştı belkide. "Orman, kendisine düşman olanlar için tehlikelidir. Bildiğini sanıyordum." Emilie hiç cevap vermiyordu. Başını önüne eğmişti. Uzaklara gitmişti aklı. Dönüştürüldüğü karanlık geceyi hatırlıyordu. Bu çocuk gibi aptalca ormana girmişti. Kız kardeşi ardından onu çağırmıştı. Sanki hissetmişti bazı şeyleri. Ve ağlamaya başlamıştı küçük kız. Oysa Emilie ne yapmıştı? Ona bağırmış ve gitmişti. Gitmiş ve vampir olmuştu. Vampir..
Çocuğun son sözlerini yarım yamalak duydu. Güzel bayan demişti ona. Güzel mi? Neresi güzeldi Emilie'nin? Başını kaldırıp, hızlıca çocuğun önüne gitti. Çocuğun yüzüyle onun yüzü arasında çok az mesefe vardı. Onun kokusunu içine çekti. Öyle güzel kokuyordu ki teni. Gözlerini onun gözlerine dikti ve iyice yakınlaşarak ''Emilie'' dedi. Beyaz ve pürüzsüz elini onun yanağına dayadı. Sıcaklığı ellerinden bütün bedenine akıyordu. Ona zarar vermekten korkarak uzaklaştı. Ona yapılan acımazlığı, o, ona yapmayacaktı. Son kez çocuğa bakıp, karanlık ormana doğru koşmaya başladı. Soğuk rüzgar yüzüne çarparken gözyaşlarını savuruyordu..

Büyücü

Karşısındaki beyaz tenli kız hızla önüne gelmişti. Ne yapıyordu bu? İstemsizce bir iki adım geriye attı ve Achille şimdi sorgulayan bakışlar ile karşısındaki vampire bakıyordu. Nasıl olmuşsa karşısındaki kız yine yakındı kendisine ve ileriden gören biri, bu ikilinin yüzlerinin yapıştığını düşünebilirdi. Korkmaya başlamıştı Achille ve bu nedenle de heyecanın damarlarında aktığını hissedebiliyordu. Yutkundu ve vampirin kendisine bakan bordo gözlerine, kara gözlerini dikti. Sanki gözleri ile birbirlerine üstünlük sağlamaya çalışan iki düşman gibiydiler.

"Emilie." diye tanıtmıştı vampir kendisini. Boş bir ifade ile kıza bakmaya başladı. Daha güzel bir isim beklermiş gibi gözüküyordu, Achille'in boş ifadesi. Birden kızın buz gibi elinin yanağına değmesi ile zaten soğuğun vurduğu yüzünün daha da üşüdüğünü hissetti. Fakat bu kısa sürmüştü. Vampir hızla kendisinden uzaklaşmıştı. Şimdi arkasına dönüp gidiyordu. Hiçbir şey anlamayan Achille, onun peşinden ilerlemeye başlamıştı. Emilie arkasına dönüp kendisine baktığında, bordo gözlerde göz yaşlarının yansımasını gördü. Ne yapmıştı ki Achille ona? Ya da birisine mi benzetmişti kendisini. İlerlemeye devam ederek, hızla ormana giden Emilie'nin arkasından bağırdı. "Hey! Nereye gidiyorsun?"

Gezgin

Neden ihanet ediyordu ona, o ince ama güçlü bacakları? Neden daha hızlı koşamıyordu? Kaçamıyordu çocuktan? Ona göre kaçmaktı çözüm. Vampir olalı beş kocaman ay olmuştu ve o ormandan dışarı adımını atmamıştı. Dahası hiçbir insanı tanımıyordu. Onlara karşı nasıl davranacağını, nasıl konuşacağını bilmiyordu. Sinirlendiğinde onlara zarar vermekten korkuyordu. İlk defa bir insana o kadar yaklaşmıştı. Kokularının çok güzel olduğunu ilk defa keşfetmişti. Ve kırılgan olduklarını da. Herşeyi unutmuştu..

Arkasına bakmak istemiyordu. Tekrar yalnız kalmak istiyordu. Fakat istedikleri olmuyordu işte. Çocuğun onun arkasından koştuğunu gördüğünde bütün sinirlerinin gerildiğini hissetti. Tehlikeye yaklaşıyordu. Ağlayan bir vampire, tehlikeli bir vampire.. Gözyaşlarını hızla sildi. Elleri boşlukta öylesine sallanırken, ıslaklığını donduruyordu. Çocuğun ona seslendiğini duyabiliyordu. '' Emilie.. '' Tekrardan ağlamamaya gayret ederek, oda ona seslendi. '' Git buradan çocuk! Yalnız bırak beni! Tehlikeliyim! ''

Büyücü

Nefes nefese kalmış bir şekilde duraksadı. Soğuk hava ciğerlerini yakıyordu ve soğuk nedeniyle yaşaran gözleri karanlık ormanı bulanık görmesine yol açıyordu. Sağ elinin yardımı ile gözlerindeki yaşları sildi ve nerede olduğuna bakmak için, asasının da yardımıyla etrafa göz attı. Son bir kez daha şansını deneyecekti. Ama ne için? Neden peşinden koşuyordu ki Emilie'nin? İlgisini çeken neydi? Tehlikeli bir şekilde gülümsedi. "Emilie.."

Ormanda yankılanan sesi, kızın duymamış olma ihtimali neredeyse yok gibiydi. İleriden gelen çıtırtı sesleri, onun fazla uzaklaşamadığının bir göstergesi gibiydi. Tekrar koşmaya başladı fakat kendisinin çıkardığı sesler dışında başka hiçbir sesi duyamıyordu. Yeniden durdu ve sessizliği dinledi. Aniden gelen bir bağırtı yerinden sıçramasına yol açtı. "Git buradan çocuk! Yalnız bırak beni! Tehlikeliyim! ''

Sesin geldiği yöne doğru ağır bir şekilde yürümeye başladı. Sakin fakat uzaklardan gelen bir ses tonu ile konuşmaya başladı. "Tehlikeli mi? Sen tehlikeli falan değilsin. Aksine oldukça güçlüsün. Güçlü olmasaydın, o yüz yüze geldiğimiz anda bana saldırırdın." dedi ona güven vermeye çalışırcasına. Ardından da onun duyabileceği şekilde nefesini bıraktı. "Yalnız değil misin sen de benim gibi? Belki birbirimizin yalnızlığını paylaşırız." dedi hafif düşünceli bir ses tonu ile. Gecenin karanlığında, kara gözlerindeki parıltı farkedilebilirdi.

Gezgin

Bacakları artık onu dinlemiyordu. Durmuştu. Bordo gözleri boş boş karanlığın içine bakıyor, o ise ne yapacağını bilemiyordu. Çocuk ona yetişecekti. O da neden bırakmıyordu ki onu? Tehlike kelimesi işlemiyordu herhalde. Canına mı susamıştı?!

Hassas kulakları ormanda ki sessizliği dinlerken, uzaktan üzerine basılan yaprakların ve kırılan dalların sesini duymaya başladı. Geliyordu. Çaresizlikle başını dolunaya doğru kaldırdı Emilie. '' Tehlikeli mi? Sen tehlikeli falan değilsin. Aksine oldukça güçlüsün. Güçlü olmasaydın, o yüz yüze geldiğimiz anda bana saldırırdın. " Ona oldukça yabancı bir sesti çocuğun sesi. Sözlerini anlamaya çalışıyordu. Tehlikeli değil miydi? Emilie tehlikeli değildi.. Çocuğun son sözlerini duyduğunda aklına onun kokusu geldi. Özlemle derin bir nefes aldı. Hala uzaktan onu hissedebiliyordu ama yaklaşmamaya kararlıydı. O kokuyu kaybetmekten ve ona zarar vermekten korkuyordu.

Ona doğru yaklaşan çocuğu ve onun kokusunu daha iyi hissediyordu. Onun nefesini bıraktığını ve tekrar Emilie'ye doğru konuştuğunu duydu. " Yalnız değil misin sen de benim gibi? Belki birbirimizin yalnızlığını paylaşırız. " Nasıl da inatçıydı. Ve cesurdu da. Emilie farketmesede çocuğun cesaretine hayran kalmıştı.. Bir insan, bir vampirle arkadaş olacaktı. Dalga geçiyordu herhalde! Gözlerini dolunaydan alıp, artık karşsında olan çocuğa baktı. Muhteşem kokusunu alabiliyordu. Çocuğun sözlerine güvenip, güvenmeme de kararsızdı. Dayanamayacağından korkuyordu. İçindekileri öylesine biriktirmişti ki.. Yalnızlığı o kadar fazlaydı ki.. Ve dolunayda birden bu çocuk çıkmıştı karşısına. Dolunaya bakıp, tekrar çocuğa çevirdi gözlerini. Boyu Emilie'en çok az kısaydı. Dolunayın ışığı siyah saçlarını parlatıyordu ve yüzünü aydınlatıyordu. Emilie çocuğun aslında ne kadar yakışıklı olduğunu farketti. Onun düşündüğü yaşa göre fazlaydı. Gözlerini siyah görüyordu. Merak vardı orada. Emilie, onun, o haline tüm güzelliğiyle gülümsedi. Ona güvenmek istediğine karar vermişti. Kadifemsi bir sesle; '' Arkadaş olacaksak.. Ben kendimi tanıttım çocuk. Sıra sende. '' Dedi.

Vampir ile görüşme..

Vampir ile görüşme..

Similar topics

Similar topics