Yeni Düşünceler

Gezgin

Lycia'nın başını evet anlamında sallamasıyla, ona gülümseyip ilerledi Lorraine ve oturdu. Kitabını kolunun altından aldı ve masanın üzerine koydu. Ellerinini birbirine kenetledi. Sohbet konusu arıyordu. Lycia'ya baktı. Oda aynı şeyleri düşünüyor gibiydi. Sonunda derin bir nefes aldı ve gülümseyip ''Okulu özlemişim. Özellikle Quidditch'i.'' Dedi. Lycia takımdamıydı bilmiyordu. Sormaya karar verdi. '' Takımda mısın?'' Ondan cevap beklerken kütüphaneyi süzmeye başladı. Onların haricinde pek kimse yoktu. Onların bir iki masa ötelerinde iki kız fısır fısır birşey konuşuyor, huysuz kütüphaneci ise zavallı bir çocuğa bağırıyordu. Lorraine başını sallayarak Lycia'ya döndü.

VII. Sınıf

''Okulu özlemişim. Özellikle Quidditch'i. Takımda mısın?'' diye sordu Lorra Lycia ya.

''Hayır değilim. Hiç seçmelere girmeyi denemedim.. Bilmem.. İzlemek daha eğlenceli geliyor bana''dedi Lycia gülümseyerek. Elindeki kitabon sayfasını çevirdi..

VII. Sınıf

Elindeki kitap o kadar da ilgi çekici değildi sanki.. En azından Lycia şu an bu tür şeyler okumak istemiyordu. Yeni bir dönemin verdiği heyecanla biraz olsun kaytarabilirdi.. Evet. Evet.. Bunun bir sakıncası olmazdı.. En azından şimdilik.

''Hmm. Lorra ben gitmeliyim canım. Yapacak bazı işlerim var sanırım. Öncelikle yeni veletlerle ilgilenmeliyim ayrıca.. Neyse daha sonra görüşürüz tatlım. Kendine iyi bak''dedi sevinçle ve kitabı aldığu yere koyarak oradan uzaklaştı.

Gezgin

''Hayır değilim. Hiç seçmelere girmeyi denemedim.. Bilmem.. İzlemek daha eğlenceli geliyor bana.'' Lorraine böyle birşeyi asla düşünemezdi. Takımda olmamak mı? Kesinlikle çıldırırdı. Quidditch onun vazgeçilmeziydi. Kızın konuşmasını bitirince dalgın dalgın kitabının sayfasını çevirmesini izledi. Geçen sene kovalayıcı olmuştu Lory. 4. sınıfta ise tutucu olmayı planlıyordu. Hersene değişik mevkilerde olunca Quidditch daha zevkli geliyordu ona. Bununla ilgili Lycia'ya birşeyler anlatacakken onun kalktığını gördü. İşte yalnızlığı geri gelmişti. Yeşil gözlerini ona dikti ve konuşmasını dinledi.''Hmm. Lorra ben gitmeliyim canım. Yapacak bazı işlerim var sanırım. Öncelikle yeni veletlerle ilgilenmeliyim ayrıca.. Neyse daha sonra görüşürüz tatlım. Kendine iyi bak'' ''Sende Lycia...'' diye fısıldadı. Kızın duymadığına garanti verirdi. Onun neşeli tavırlarla kitabı rafa koymasını ve ona gülümseyerek uzaklaşmasını izledi. Gitmeden oda ona bir gülücük attı. Ve başını kitabına gömdü. Kütüphaneden uzaklaşmak istercesine daldı gitti.

+İsteyen gelebilir.

Gezgin

''Ve geldi yanımaaaa, fısıldadı kulağımaaa! Ra-ram, ra-ram, ra-raaam!'' Kulakların huzurunu bozacak, ahenksiz bir ıslıklamayla devam eden bu ilginç şarkı, üçüncü kat koridorlarında dolanıyor, Acayip Kız Kardeşler'in anılmasına sebep olan bu temposuz seslenmenin sahibi, az sonra sesinin kesileceğini gayet iyi bilmesine rağmen, şarkının ilk bölümünü bitirmeden susmaya niyetli görünmüyordu.

William'ın adına neşeli geçen bir gündü. Sessiz durmak içinden gelmiyor, avaz avaz bağırmak, şakalaşmak, Acayip Kız Kardeşler'i biraz daha hatırlatmak istiyordu. Dışarıdan bakıldığında rahatlıkla tuhaf bir portre çizilebilirdi. Onlara aldıran kim? Diğer kurallar bir kenara, biraz da toplumda kendi kendini var etmiş olan kuralları çiğnese ne yazardı? Kendisi gibi iki ayağı, iki eli, iki gözü olan bu insanları rahatsız etmek çok mu umrundaydı? Peh! Yine de gayet iyi biliyordu ki, az sonra sesini kesecekti. Kütüphanenin sorumlusu olan o cadı, kendisini son derece rahatsız ediyordu. 'Sorumlu' insanlarla uğraşmak pek hoşuna gitmezdi zaten.

Ancak bütün olumsuzluklara rağmen içindeki bu pozitif düşünce akımını engelleyecek herhangi bir şeyin çıkıvermesine müsaade etmeyecekti. Ne olabilirdi ki? Şanlı salondan henüz fırlamış, tıka basa dolu bir karının rahatsız edici varlığı eşliğinde buraya, kütüphane koridoruna yollanmıştı. Neden? Derslerin başlamasıyla birlikte, geçen sezonu biraz olsun telafî etmek adına koyunlaşmak için. Binalar şampiyonu olamamak, hele de sonuncu olmak kimin hoşuna giderdi ki? Başarısızlıktan nefret ederim! Düşünceli tavırlarının suratına yerleştirdiği afallığın ve adımlarının kendisini ne kadar çabuk kütüphaneye vardırdığının farkında olmadan, Kitaplar Odası'nın kapısının önünde birikmiş kalabalığın arkasında yerini almıştı. Beynindeki duyuru şeridinin bir anlığına mola vermesiyle önündeki kız çocuğuna toslamak üzereyken, silkinerek duraksadı. Aman ne hoş!

''Çekilinsenize yahu!'' Bu küçük ihtar, her zaman olduğu gibi, bir kez daha işe yaramıştı. Hiddetlenmiş, şaşkın, meraklı, hülyalı bakışların arasından geçerken suratındaki afallığın yerini gülümseme alıvermişti. İçeriye attığı adım, sessizliğin huzursuzluğunu ruhunda hissetmesine sebep olmuştu. Aklında kendisinin alışık olmadığı bir görüntüsü oluştu bir an. Koca rafların ev sahipliği yaptığı koca kitaplardan birine gömülmüş, parşömenin birine ağrımış bir sağ el ile bir şeyler çiziktirmeye çalışan genç Gryffindor. Çalışkan çocuk Will geliyor! Adımlarını hızlandırarak, birkaç bölüm geçiverdi. Sihirli Yaratıklar, Astronomi, Yasak Bölüm, Dünya'da Sihir...

Neşeli ruhu, huzursuzluktan bir gol yemişti. Yine de maçı kaybetmeye niyeti yoktu. Mavi gözlerini bir yandan rafların oluşturduğu bölmelere, diğer yandan odadaki oksijeni harcamakta olan, oraya buraya yerleşmiş öğrenci sürüsüne kaydırıyordu. Ders çalışmayı pek sevmediğini gayet iyi biliyordu. Tek başına ders çalışmaktan nefret ettiğini de bildiğinden, tanıdık suratlara rastlamak umudu içini sarmalamıştı. Derken gözleri önce bir Gryffindor cüppesine, ardından bu elbisenin bir kıza ait olduğunu niteleyen uzun saçlara, sonra bu kızın tam sağında olan siyah kapaklı 'Büyücülerde Tılsım' kitabına takıldı. Aradığı kişi, aradığı kitap, boş bir sandalye, hazır bulunan parşömen, mürekkep ve tüy kalem üçlüsü. Fena bir tesadüf değil, ha? Gülümsemesini suratına iyice oturtarak, boğazını hafifçe temizledi. Kızın tam arkasına doğru yaklaştı ve omzunun üzerine küçük bir dokunuş gerçekleştirdi.

''Hey, Gryffindor'un genç ve güzel başkanı ders mi çalışıyor? Bu hanım, kaptanın yanına gelmesine ne diyor bakalım?'' Sözlerinin bitimiyle sırıtışını engelleyemeden, kızın sağ tarafında bulunan boş sandalyeye çöküverdi. Elde ettiği kaptanlık rütbesini yer yer vurgulamak pek hoşuna gidiyordu. Lorraine'in yüzünde oluşan ifadeye aldırmadan, ellerini birbirlerine kavuşturarak ovaladı. Bu, William'ın beden dilinde, çalışmaya başlayacağını işaret eden bir hamleydi.

''Eveeet, biraz da biz çalışalım. Hazıra konduğumu biliyor musun?'' Tılsım kitabını avuçlarının arasına alarak, eskimiş saman yapraklardan rastgele birini kavrayarak, araladı. Şimdilik kitabı açmakla yetinecekti.

Gezgin

*Vampirler boyun ve bileklere eğimlidirler. Isırıldıktan en fazla bir saat içinde zehir vücuttan alınmassa değişim olur. Kişi de yanma hissi oluşur. Kimseyi hatırlayamaz. Ancak bu kişiye bağlıdır. Hafızası kuvvetli ise hatırlayabilir. Değilse...*

''Hey, Gryffindor'un genç ve güzel başkanı ders mi çalışıyor? Bu hanım, kaptanın yanına gelmesine ne diyor bakalım?''

Bir insan bir kitabı kendinden geçmişçesine okuyorsa onu sessizce kendine getirmek gerekir. Ancak William bunun tam tersini yapmış, Lorraine'nin ödünü koparmıştı. Kız çocuğun sesini duyduğunda öyle bir titredi ki kitabını elinden düşürüyordu. Kalbinin ritmi artmıştı ve yeşil gözleri büyümüştü. Otomatik olarak sağ elini kalbine götürdü ve William'ın sırıtan suratına baktı. Çocuğun neşeli tavrı birkaç saniye içinde Lorraine'ni sardı. Will'in şaşkın bakışları çok doğruydu. Çünkü Lorraine ondan pek beklenmeyecek şekilde kahkaha atıyordu. Kitabını kaç sayfasında olduğuna bakmadan kapatmış ve gülmeye başlamıştı. Birkaç dakika sonra pamuk gibi elleriyle gülmekten yaşarmış gözlerini sildi ve çocuğun omuzuna dostça vurarak '' Ah William.. Ödümü kopardın! Ve bende doğal olmayan bir biçimde tepki verdim. '' Birkaç kahkaha daha atıp, iyice kendine geldi. Çocuk çoktan sağ tarafına oturmuştu. Ancak Lorraine gülerken onun son sözlerini duyamamıştı. Onun elinde Tılsım kitabını elinde tuttuğunu görebiliyordu. Demek takım kaptanıyla ders çalışacaktı. Zaten o tek başına çalışıyordu. Gerçi onun okuduğu kitap pek ders kitabı sayılamazdı ya. '' Demek kaptanla ders çalışacağız. Nereden başlayalım sayın kaptanım? '' Neşeli sesiyle sorduğu sorusuna cevap beklerken yüzünde hala gülümseme vardı. Beyaz yanaklarında ki derin gamzeleri ortaya çıkmıştı. Kütüphane de ona bakan şaşkın gözlere aldırmıyordu. İnsanlar onu hep ciddi görecek değillerdi ya!

Gezgin

Kütüphanedeki ses düzeyi, kendisine büyükannesinin ölüm günü olan bir noel arifesini hatırlatıvermişti. Lorraine’nin dudağından dökülen kelimeleri algılayamıyordu, bir anda aklı, kendi mazisinin tozlu sayfalarından birine yönelmişti. Aralık ile Ocak’ın buluşmasından tam bir gün önce, Crawford’ların köşklerinde, orta katta bulunan bir oturma odası, aile fertleri tarafından doldurulmuş, koltuklara çökmüş olan bir düzine insanın hepsini bir matem havası sarmıştı. William, oturduğu yerden etrafı süzdüğü kadarıyla, bu insanların konuşmaya cesaret edemediklerini hissetmeye başlamıştı. Kendisi ile aynı koltuğu paylaşan Luke bile etrafa bakınmaktan kaçınmış, başını öne eğmiş ve bu sessiz ortamı kabullenmişti. Odadaki tek ses, küçük, eski bir radyonun çıkardığı, neredeyse duyulamayacak olan melodiler bütününden gelen o bilindik, rahatsız edici şarkıdan kulaklarına ulaşıyordu. Büyükannesinin en sevdiği şarkı çalıyor, içeride bulunanların yarısı ağlıyor, kalanlar ise çökmüş bakışlarıyla William’ı rahatsız etmeye devam ediyorlardı. İçerideki ortam, tam kırk dakikadır aynı olduğundan, oldukça bunaldığını hissediyordu. O gün hiç sona ermeyecek gibiydi. Derin bir nefes aldı ve sıkıntısını dışarıya yansıtmak amacıyla, yüksek sesle ’puff’ladı. Birileri bir şeyler söylesin!

Ve defter kapanmış, William, bir kez daha Kütüphane’nin bunaltıcı ortamıyla mücadele etmeye bırakılmıştı. Lorraine’nin son söyledikleri kulağına çalınırken, neşeli surat ifadesi tekrar yerini almayı başarabilmişti. Haylazca gülümsedi. Kaptan ile ders çalışmak bu kadar şaşırtıcı mı?

’’Unutulmuş tılsım büyülerinden başlamamız gerekiyormuş, biliyorsun. Bu ödevi yapamadım henüz.’’ Son sözleriyle birlikte ağzından istemsizce çıkardığı inilti sesi, sınıf başkanının sırıtmasına sebep olmuştu. Eh, ders çalışmayı pek sevmediğini o da biliyordu. Yine de, Gryffindor için…

Gezgin

-Unutulmuş tılsım büyülerinden başlamamız gerekiyormuş, biliyorsun. Bu ödevi yapamadım henüz.
-Eveeet. Ver bakalım şu kitabı. (Çocuğun elinden kitabı aldı ve önünde açtı. Sayfalarını karıştırmaya başladı ve devam etti.) Şurada bahsediyor sanırım. Unutulmuş tılsımlar... Amaan, pekte uzunmuş. Belirli kısımları yazalım?

Neşe saçan gözlerini yanında oturan şirin tipli çocuğa çevirdi. Onun mavi gözlerine baktı gülümseyerek ve onayı alınca yavaşça gülümseyip, masanın üzerinde boş boş duran tüy kalemlerinden birini eline aldı. Mürekkep olmasını umuyordu, yatakhaneye gidip mürekkep almaya niyeti yoktu. Bahanesiydi bu, yerinden kımıldamaya niyeti yoktu. Tüy kalemini yavaşça satırların altında gezdirirken, William'ı düşünüyordu. Çocukla pek konuşmuşluğu yoktu ama sanki onu tanıyormuşçasına iyi biliyordu. Kızlardan duyduğu kadarıyla yardımsever ve tatlıydı. Yardımsever olduğuna inanıyordu. Tatlılığına ise... +Orada dur bakalım Lorraine. Kişiliksiz misin? Çocukla birkaç kere samimi oldun! Önce arkadaşı ol. Hem seninde pek arkadaşın olduğu söylenemez. Kapa çeneni!+ Belirlediği yeri geçtiğini görmesiyle elini durdurdu. Kitabı çizmişti farkındaydı. Ne yapıyordu? Sinir kütüphaneci görürse ceza alırdı. Umursamak istemiyordu. Artık örnek öğrenci olmaktan bıkmıştı. Ceza almak onu ilgilendirmiyordu. Hayattan bu kadar soyutlanmasının bir anlamı yoktu. Sonuçlarının arkadaşlıksız olmasından bıkmıştı. İçindekileri taşıyamayacağını bilsede insanlardan uzak durmaktan bıkmıştı. Birileriyle paylaşmaktan korkmasından bıkmıştı. Kendinden bıkmıştı. Sessizliğinden, asık suratından. Hepsini değiştiriyordu; yavaş yavaş. Önce William'a karşı sergilediği tavırlarından vazgeçiyordu.

Yeni Düşünceler

Yeni Düşünceler

Similar topics

Similar topics