Mutluluk… Sahi bu hissettiği mutluluk muydu yoksa kendisini ormanın tüm güzelliğine mi kaptırmıştı? Gerçi son birkaç dakikadır da Gaby’den hoşlandığını öğrenmişti ama bu yeterli değildi sanki. Yeterli olsa bir şey değişir miydi onu bile bilmiyordu ya neyse… Aslında hissettikleri birbirlerine karışmıştı. Kalbinden gelen sesler sislerin arasından kesik kesik geliyordu. Anlaşılması güç bir sinyal gibiydi ve Alain’in çözmesine izin verilmiyor gibi duruyordu. Aklı ise ona tamamen değişik duyguları tattırıyordu. Ona henüz bir ilişkiye dahası küçük, masum bir hoşlanma belirtisini bile kaldıramayacağını söylüyordu. İkilem arasında gidip gelen Alain ise hiçbir şeyden habersiz sadece anı yaşıyordu ki bu da ilgisini Gaby’ye yöneltmesi demekti.
Dudaklarından dökülen son sözcüklere aslında kendisi bile inanmamışken buna Gaby’nin inanmasını beklemiyordu. Hoş, teselli etme yeteneğine sahip olan son kişi belki de Alain idi ama bu sözlerine karşılık olarak aldığı “Umarım düzelir.” cevabı Gaby’nin de kendisini bu düşünceye inandırmaya ihtiyacı olduğunu belli ediyordu. Aslında inandırmak deyiminden çok kendini kandırmak demek daha doğru olurmuş gibi geliyordu Alain’e. Çünkü o, bu tür teselli sözlerine kendisini kapamayı o yaz alıştırmıştı. Ayrıldığı sevgilisi Mia hakkında herkes başka bir şey söylerken o, kendi içinde koruduğu eski dostu, sevgilisi olan Mia’yı korumuş, onun hakkında iyi şeyler düşünmeye çalışmıştı. Bunu düşünerek kendisine iyilik mi etmişti kötülük mü yapmıştı bilemiyordu ama eski dostunu tamamen yitirmeyi de göze alamazdı.
O, tüm bunları düşünürken düşünceleri bıçak gibi kesen soruyla karşı karşıya bıraktı Gaby onu. Üzerinde neredeyse düşünmediği bir sorunun cevabını kendi kafasında kurması için belki birkaç dakika belki de birkaç ay düşünmesi gerekiyordu ama Gaby, kesin cevap bekleyen bir tavırla Alain’in gözlerinin içine bakıyordu. Üstündeki baskı karşısında ne düşündüğünü de unutuyordu ama tek bildiği soruya bir cevabın verilmesiydi. Kendisine bile açıklayamadığı bu cevabı Gaby ondan istiyordu fakat Alain ne söyleyeceğini hiç bilmiyordu. Elini alnına götürüp biraz düşündü. Sahi Mia hakkında sadece iyi şeyler düşünmeye çalışmıştı ama ya kalbinde onu bitirebilmiş miydi? Cevap bu durumda evet olması gerekirken niye bu kadar düşünmesi gerekiyordu? Yoksa içinde hala biraz da olsa Mia’ya karşı bir şeyler mi vardı? Olsa ne değişirdi ki? Şu an için Gaby’yi sevmiyor muydu yoksa kırılmış bir kalbin son çırpınışları mıydı bunlar? Aradaki bu sessizliği Gaby yanlış anlamasın diye hemen bitirmek istedi.
“Ben… Aslında hoşlanmıyorum. Yani, bitti benim için. Evet, hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece, sadece bir arkadaşım oldu.”
*Sanırım…* İçinden geçirdiği kelimeye kendisi bile inanamamıştı. Sahiden hala Mia’yı seviyor muydu? Ama Gaby’den de hoşlanıyordu. İki kişiden aynı anda hoşlanmak mümkün müydü? İki kişi bir kalbe fazla gelmez miydi? Mia’yı cidden sevmişti ama Gaby… Gaby’nin daha farklı bir havası vardı. Alain’i daha çok kendine çekiyordu. Sanki üç yıl boyunca Gaby’yi hiç tanımamış gibi hissediyordu. Kafası feci halde karışmıştı. Umarsızca dudak büktü. Kafasının böylesine karışmasını hiç ama hiç sevmiyordu.
Anasayfa 
