Ormanın Tüm Güzelliği

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Koca bir yazın bu kadar hızlı geçeceği aklının ucundan bile geçmemişti ama zaman onun istediği gibi hareket etmiyordu. Koca bir yaz sanki göz açıp kapatana kadar geçmişti. Yaz boyunca yaptığı şeyler belirliydi: şaka planları, aylak aylak gezmek. Aslında yazı çok da boş geçirdiğini sanmıyordu. Çünkü onun için verimli bir yaz şaka planlarıyla dolup taşan bir yazdı. Bu yazda Hogsmeade’deki son ziyaretinde Ross ile buluşmuş, ondan şarlatanlar adına gerçekten önemli olan bir mektubu almış ve sonrasında Fransa’ya geri dönmüştü. Mektubun harekete geçirici özelliğinden midir yoksa Alain’in şakalara karşı aşırı düşkün oluşundan mıdır bilinmez ama Fransa da düşündüğü tek şey Hogwarts’taki dördüncü senesinde yapacağı şakalarıydı. Şimdi ise bunların en muziplerini bulması gerekiyordu ki bunu da ortak salonun gürültüsü altında düşünemezdi. Kendisiyle kalabileceği, kafasını rahatça toparlayabileceği sessiz bir yere gitmesi gerekiyordu. Belleğini çok yormadan böyle bir yer aradı Hogwarts’ın sınırları içinde. Cevap belliydi: Yasak Orman. Oraya kimse gidemezdi ama bir şarlatan üyesi ki bu şarlatan üyesi başkanıysa da kuralları hiçe sayarak oraya gidebilir ve istediğini elde edebilirdi. Hiç düşünmeden ortak salondan apar topar ayrıldı.

Hızlı ve büyük adımlarla Hogwarts’ın bahçesini aşındırarak geçiyordu. Şu an için tek hedefi o ormana gidip şakalarıyla kendi içinde kaybolmaktı. Gölün kenarından hızlıca geçerken gözleri Mia’ya çıkma teklifi ettiği noktaya takıldı. Tuhaftır ki hiçbir şey hissetmemişti. Demek ki bu üç ay içinde onu kendi içinde tamamen bitirmişti. Gerçi Hogwarts’tan perişan ve umutsuz bir halde ayrılmıştı ama bu durum şu an için önemsiz bir ayrıntıydı. Bugün bu denli mutlu olmasını aslında birazda Gaby’ye borçluydu. Tüm yaz boyunca mektuplaşmışlar, Gaby sürekli ona bu konu üstünde fazla düşünmemesini, her şeyin eskisi gibi iyi bir duruma geleceğini söylemişti. Tabi o zamanlar Alain böyle olacağını düşüncelerine bile yaklaştırmıyordu ama bugünkü durumu her şeyi açıkça ortaya seriyordu.

Birkaç hızlı ve büyük adımdan sonra Yasak Orman’ın biraz derinine girmişti. Akşamüzeri olduğundan etraf hala biraz aydınlıktı ve bu durum görüş alanını kısıtlamıyordu. Yani şarlatanlar dışında biri onun bulunduğu yere doğru gelirse o, hemen oradan uzaklaşabilirdi. Böylece ne gelen kişiyle karşılaşmış olurdu ne de onun saçma sapan sorularına yalan söyleyerek cevaplamak zorunda kalırdı ama gelen bir şarlatan üyesiyse onunla daha rahat konuşurdu ve ona yalandan cevaplar vermek zorunda kalmazdı. Tüm bu düşünceler aklından istemsiz bir şekilde geçerken o, yakınlarda bir ağacın altına oturup yapacağı şakaların planlarını nasıl hayata geçirebileceğini düşünmeye başlamıştı. Şu an için her şey istediği gibi sessizdi ve bütün şaka düşünceleri tüm benliğini sarmış durumdaydı.

Gezgin

*Ve neredeyse tamamen boşa geçirilen kocaman bir yaz!*

Yürüyordu, öylesine. Evet, nasıl geçtiğini anlamamıştı şu üç ayın. Babası ve Fred ile eve tıkılı olarak geçirmişlerdi bütün yazı. Zaten annelerinin ölümünden beri doğru düzgün bir anlamı yoktu hiç bir tatillerinin. Ev boğuyordu Gab'i. Aslında bazen okulun açılmasını istiyordu delicesine ve zamanın geçmediğini düşünüyordu. Ama şimdi, şu anda geriye bakınca ne kadar hızlı, adeta kayarcasına geçtiğini görebiliyordu zamanın. Ve bunu düşünen her insanda olduğu gibi bir hüzün kaplamıştı içini. İç çekti ve yürümeye devam etti.

Elindeki, kahvaltıdan kalma yarısı yenmiş, kaderi bir dev mürekkep balığının midesine gitmek olan tostu Göl'e doğru fırlattı. Sıkıntıyla bacaklarının yorulduğunu farketti ve etrafında oturacak yer arandı. Okul yeni açılmıştı ve dolayısı ile hava çok soğuk değildi, ama havadaki - belki de göl kenarında olduğu için- nem yerdeki toprağı çamurumsu bir hale getirmişti ve oturulmasını imkansız kılıyordu. Oysa Gab çok severdi göl kenarında tek başına kurulup gölün büyülenmişçesine - kendi kendine bunun olabileceğini hatırlattı - düzgün yüzeyini izlemeyi... Havaya ve -nedense- kendine küfrederek oturacak sessiz ve rahatsız edilemeyeceği bir yer aramaya koyuldu. Sırtını göle döndüğü anda - filmlerdeki kafasında-ampul-belirme sahnesini yaşadı adeta. Yasak Orman! Daha önce bir kaç Şarlatanlar üyesi ile girmişti Orman'a. Ama içlere ilerlemeyi göze alamamışlardı. Gab, Orman'dan korkmuyordu, içlere gitmemelerinin tek sebebi diğerlerinin korkuyor olmasıydı. Ve şimdi tek başınaydı işte! Ormanın en içlerine giderdi belki, hem orada rahat rahat düşünebilirdi. Ağlardı belki, sebebini bilmiyordu ama içinde çok garip bir ağlama isteği vardı.

Gözü kararmışçasına arkasına bile bakmadan daldı Orman'ın hiç de tekin görünmeyen kesme taşlardan oluşmuş patikasına. Ağaçların dalları birbirlerine doğru uzanarak patikanın üzerini kapatmışlar ; yeşilimsi ve loş bir hava yaratıyorlardı. Biraz ürkütücüydü, evet , ama Gab'in kafası daha çok başka yerlerdeydi. O yüzden pek de aldırmadı, ne garip görünümlü ve sık ağaçların korkutucu karanlık siluetlerine ne de uzaklardan geliyormuş gibi hafifçe duyulan rüzgar uğultusuna. Bir kaç dakika sonra geniş bir alana çıkmıştı ve akşamüzeri olmasından kaynaklanan normalden daha loş ortamda açıklığın karşısında hareket eden bir varlığı farketti ve Orman'a adım attığından beri ilk defa kalbi korkuyla sıkıştı. * Ne yapmalıyım ?! * diye düşündü delice. Zekasına güvenirdi ama kesinlikle soğukkanlı değildi. Bu yüzden daha kendine sorduğu soru beynine ulaşamadan asasını yaratığa doğru uzatmış ve boğuk ama rahatça duyulabilecek bir sesle ;

" Kim var orada ?! "

demişti. Bunu yaptığı anda pişman oldu ve beyni tekrar çalışmaya başladı. Kendini en yakındaki geniş gövdeli ağacın arkasına atmaya hazırlanıyordu ki yaratık yavaşça arkasını döndü ve Gaby donup kaldı - sarışın çehre ve, ve -

" Alain! Burda ne işin var ?! "

Gaby minik çaplı şokunu hemen atlatmıştı. Alain'i gördüğüne mutlu mu olmuştu ne? Ah, elbette, oradaki ölümüne sebep olabilecek bir yaratık olabilirdi de ondan. İçine yayılan rahatlamanın sıcaklığı ile asasını indirdi ve sırıtmaya başladı. Şarlatanlar'ın kurucularından olan Alain'a karşı farklı bir sempati duymaya başlamıştı son zamanlarda. Yaz boyu mektuplaşmışlardı onunla. Aslında tamamen-sıkıcı-yaz'ının tek eğlencesiydi Alain'in mektupları. Vurdumduymaz ve alaycı tavrı ile her mektubunda Gaby'nin gülmekten gözlerinden yaşlar boşanmasına sebep oluyordu. Alain'in burada - yasak orman?! - ne işi olabilrdi ki? Onu tanıyorsa şakaları ile ilgili bir şeydi. Merakla çocuğun yakışıklı ve biraz da şaşkın bakan yüzüne dikti gözlerini.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

En sonunda sessizlik her tarafını kaplamıştı. Ormanın içinden gelen değişik türden yaratıkların artık sesi bile gelmiyordu yada artık Alain’in kulağına onların sesi ulaşmıyordu. Planladığı bütün o şakalar ormanın içinde tüm benliğini sarmışken ileriye dalan gözlerine bir siluetin takılmasıyla tüm dikkati dağılmıştı. Kulaklarını iyice açıp hedefine kilitlenmiş bir kedinin dikkatiyle siluetin tüm hareketlerini izliyordu. Siluet yavaşça kendisine doğru gelirken o, yere koyduğu asasını almak için arkasına doğru eğilmişti. Kısa bir an için olsa bile göz kontağı kesildiğinden dikkati dağılmıştı. O an, gelenin bir sihirli bir hayvan olmamasını diledi. Bir insanın dikkatini dağıtmak kolaydı ama bir hayvanınkini dağıtmak… Bunun mümkün olduğunu düşünmüyordu doğrusu.

Asasını sağ elinde kavradıktan ve her şekilde her türlü şeye hazır olduğunu hissettikten sonra siluetin yüzünü görmesiyle yüzünde şok ifadesinin gelip gitmesi belirmişti. Gelen kişinin sesini duyduktan sonra da onu tanıdığına tam emin olmuştu. Gelen kişi dört yıldır onunla birlikte Ravenclawda okuyan Gaby’den başkası değildi. Yüzünde rahatlamış bir ifadeyle asasını pantolonunun arka cebine koydu. Gaby’ninde onu tanımasından sonra dudaklarında her zamanki gibi bir gülümsemeyle Gaby’i karşıladı. Aslında onun ormana gelmesine şaşırmıştı. Gaby’nin ormanda ne gibi bir işi olabilirdi ki? *Ah! Tabi seni sersem… Her şey için burada olabilir. Orman sana ait değil!* Aklından bu düşünceler geçerken Gaby’ninde kendisine aynı soruyu sorduğunu duyduğunda yüzündeki gülümseme çehresine daha da yayılmıştı.
“Ah! Gaby seni görmek de çok güzel. Şarlatanları düşünüyordum. Biliyorsun geçen sene Cadılar Bayramına adımızı yazdırdık. Bu sene de onun gibi bir şeyler düşünüyorum işte.”

Düşündüklerini olduğu gibi anlatmamıştı ama genel olarak bunları düşünüyordu. Bu kadar içten ve net olarak düşüncelerini söyleyebilmesi, Gaby’nin de Şarlatanlarda yer almasının yanında Gaby’e nedenini açıklayamadığı farklı bir samimiyet beslemesinden de kaynaklanıyordu. Aslına bakılırsa son zamanlarda Gaby hakkındaki düşünceleri de değişmişti ama bunu yaz tatilinde sürekli olarak mektuplaşmalarına yoruyordu. Fakat onca mektuptan sonra şimdi karşısında görünce bir an için onun ne kadar hoş biri olduğu düşüncesi aklında belirivermişti. *Neler saçmalıyorsun, Alain.* Başını iki yana sallayıp düşüncelerini dağıtmaya çalışsa da bunda pek başarılı olduğu söylenemezdi. Yüzünden gülümsemesini silmeyerek konuşmasına devam etti.

“Eeee, ben ne için burada olduğumu söyledim. O halde sıra sana geldi, Gaby. Senin ne işin varmış bakalım burada?”

Gezgin

Garip bir duyguyla atmaya başlamıştı Gaby'nin kalbi. Heyecan? Hayır. Neden heycanlansındı ki? Peki neydi bu? Kalbinin deli gibi atıyor olmasını önemsemeyerek Alain'in sorduğu basit soruya neden hala cevap vermediğini merak etti. Belki o da şoktaydı. Sonuçta iki Şarlatanlar üyesinin karşılaşma olasılığı en düşük olan yer Yasak Orman'dı. *Yasak Orman?* diye düşündü Gab. Alain de Gaby de delirmiş olmalıydı! Burası çok tehlikeliydi. Çevresine bakındı. Sonbaharın yavaş yavaş gelmesiyle sararmış yapraklar yere düşmüşlerdi, artık siyaha dönük bir mavi olan gökyüzünün tek tük görünebildiği yerlerden sızan hafif ama çok hafif ay ışığı bu belirsiz şekillerin soluk sarı rengini karaltılar içinde korkutucu bir hale getiriyordu. İkici bir korku dalgası sardı Gab'i ve bütün tüyleri diken diken oldu. Alain de şokunu atlatmış olmalıydı ki sırıtıyordu ; cevap verdi ;

" Ah! Gaby seni görmek de çok güzel. Şarlatanları düşünüyordum. Biliyorsun geçen sene Cadılar Bayramına adımızı yazdırdık. Bu sene de onun gibi bir şeyler düşünüyorum işte. "

Gaby hemen toplarladı kendini ; nedenini bilmiyordu ama Alain'e korktuğunu göstermek istemiyordu. Alain'in söylediklerini hazmedebilmesi bir kaç saniyesini aldı. Çocuk yine şakaları için burdaydı, neden Orman'ı tercih ettiyse artık. Belki de farklı amaçlı şeyler düşünmek içindi ama o da Gaby gibi sadece düşünbileceği sessiz bi yer arıyordu. Gaby bir an kendini rahatsız hissetti. Sanki Alain'i rahatsız etmiş gibi. Sonuçta kimseyi yanında istemediği için buraya gelmiş olmalıydı. Bu düşüncelerle Alain'in demin söyledikleri kafasından uçup gitmişti. Alain'in cevap bekleyen yüzüne bakıp gülümsemesinin silinmemiş olduğunu gördüğünde bile cevap vermesi gerektiğini kavrayamadı. Hatta o garip duyguyla tekrar kasıldı kalbi. N'oluyordu Gab'e? Kafası neden bu kadar geç çalışıyordu şimdi? Alain Gab'in cevap vermeyeceği kanaatinde bulunmuştu ki devam etti ;

" Eeee, ben ne için burada olduğumu söyledim. O halde sıra sana geldi, Gaby. Senin ne işin varmış bakalım burada? "

Ne işi vardı ki burada? Aslında bilmiyordu kendisi de. Zaman kazanmak için Alain'in kurulduğu ürkütücü ağacın altına oturdu. Kolu Alain'in koluna temas ettiğinde demin Orman'dan korktuğu zamankinden çok daha şiddetli bir ürperti hissetti. Ama bu ürperti çok çabuk gelip geçti ve yerini ilginç bir sıcaklığa bıraktı. Artık cevap vermesi gerekiyordu Gab'in. Ne söyleyeceğini planlayamadan ;

" Ben..aslında... buraya nasıl geldiğimi bilmiyorum. Sadece düşünüyordum ve ayaklarım beni buraya getirdi. Bilirsin- "

Sustu. Saçmalıyordu, evet, ama onun için susmamıştı. Yakınlardan gelen hafif ama bu sessizlikte ürkütücü olan bir hışırtı sesi ile korkudan nefesini hızla içeri çektiği için susmuştu. Oturur halde Alain'in kolunu sıkıca kavradığını farketti o anda. Ama bırakmadı, çünkü gerçekten korkmuştu. Fısıltıyla ;

" Alain! Sen de duydun mu? O da neydi "

dedi nefes nefese.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Aslında sorusunun cevabını o kadar da merak etmiyordu. Sonuçta ormana gelmek için herkesin bir nedeni olurdu ama eğer bir profesöre rastlanırsa işin sonucu ceza almaktı ki bunu ne Alain ne Gaby ne de Hogwarts’ta okuyan başka bir öğrenci isterdi. Son zamanlarda Alain, ceza almak konusunda artık hiçbir şey hissetmiyordu. Sonuçta geçen üç sene boyunca aldığı ve bu sene de alacağı cezalara o kadar alışmıştı ki artık ceza almazsa kendisini eksik hissediyordu. Gerçi geçen dönem, önceki dönemlere göre çok fazla ceza almamıştı ama bunu o kadar da önemsememişti. Sonuçta tüm şakaları “Şarlatanlar” imzalı yaptıkları için ki şarlatanları da kimsenin bilmediğini düşünürsek ceza alma oranı da gitgide azalmıştı.

Altına kurulduğu ağacın gövdesine vücudunu dayayıp gözlerini Gaby’e yönlendirmişti. Onun rahatsız tavırları dikkatini çeken şey olmuştu. Daha doğrusu rahatsız tavırları değil de daha çok zaman kazanmak ister gibiydi. Belki burada Alain ile karşılaşmayı hiç istemiyordu belki de Alain gibi kendi başına kalabileceği diğerlerinden uzak bir yer istiyordu ve ormana gelmişti. Alain bilemezdi tabi sadece kafasından senaryolar üretebilirdi bu konuda. Tüm bunları düşünürken Gaby, Alain’in yanına oturmuştu. Yakınına oturmuş olmalıydı ki kolları birbirine değiyordu. Bu küçük temas Alain’in içinde önce bir heyecan daha sonra bir rahatlama duygusu oluşturmuştu ki bu durum Alain’in kafasının daha da karışmasına neden olmuştu.

Gaby bir şeyler diyordu ama sözlerini yarıda kesmişti. Bu durum Alain’in dikkatini, ormana yöneltmesi gerektiğini hissettirmişti. Evet, Gaby’nin sözlerini yarıda kesmesinin nedeni ormandan gelen onlara çok yakın olan bu hışırtılardı. *Hay lanet... Bir sen eksiktin.* Yavaşça oturduğu yerden kalktı. Gözlerini kısmış, kulaklarını iyice açmıştı. Hedefine kilitlenmiş bir kedi gibi dursa da dikkatini dağıtabilecek bir şeyler bulunurdu. Asasını pantolonunun arka cebinden çıkarmış, derin bir nefes çekmişti. Eh, ormandaysa her zaman için tetikte olmalıydı ama şimdi soğukkanlılığını koruması gerektiğini hissediyordu. Gaby’nin sözlerine karşılık vermesi gerektiğini biliyordu. Yüzüne güven veren bir gülümseme yerleştirmeye çalışarak Gaby’ye döndü.

“Duydum ama merak etme. O kadar da içerde değiliz. Tahminimce en tehlikelisi değildir. Asanı eline alsan iyi olur.” Fısıltıyla konuşuyordu ama sözleri o kadar da güven verici değildi. Güven verici olmasını tabiî ki o da isterdi ama ormandaydılar ve karşılarına ne çıkacağına dair hiçbir fikri yoktu.

Gezgin

* Ne bekliyordum ki? Yasak Orman'dayız! *

diye düşündü Gaby, Alain ayağı kalkıp asası elinde etrafı kolaçan ederken. Yasak Orman öyle piknik yapılacak bir yer değildi ne de olsa, ikisi de bunları bilerek gelmişlerdi buraya. Alain bir süre etrafı dinledi, asası elindeydi. Gab de gözlerini dikmiş, Alain'e bakıyordu. Sonunda Alain yüzünde belli ki rahatlatıcı olması gereken zoraki bir gülümseme ile Gab'e döndü, zoraki de olsa Gab onun sarışın çehresini ikinci bir defa daha hayranlıkla izledi. Artık hava iyiden iyiye kararmıştı ve bu ürkütücü atmosfer içerisinde Alain'in yarısı aydınlanan yüzüne ağzı açık bi halde baktığını farkeden Gaby hemen kendini toparladı ve kafası tamamen karışmış halde yarısını duyamadığı sözcüklerin son kısmını dinledi ;

" ... Tahminimce en tehlikelisi değildir. Asanı eline alsan iyi olur. "

Gab hemen cüppesinin cebindeki asasına davrandı. *En teklikelisi..değildir..* diye tekrar etti kafasında Gab. Vücudunu tekrar bir korku sardı. Ama şimdiye kadar karşılaştığı herkesinkinden uzun asasını parmaklarında hissedince korkusunun büyük bir kısmı uçup gitti. O silahlıydı ve buradaki herhangi bir yaratığa karşı bir adım öndeydi. Bu düşünceyle beliren soğukkanlılığına kendisi bile şaşırarak öğrendiği en güçlü savunma büyüsünü hatırlamaya çalıştı. O sırada Alain'in tekrar yanına oturduğunu hissetti ve düşündüğü her şey aklından uçtu gitti. Ne oluyordu ona böyle? Neden Yasak Orman'da Alain'le hiç bir şey konuşmadan oturuyordu? Neden kalkıp gitmiyordu ki? Gözlerini kapattı ve sırtını ağacın soğuk ve hafif nemli gövdesine dayadı. Normalde iğrenirdi ama bir şey hissedemiyordu o anda. Asasının parmaklarının arasında çeviriyordu ve o ana kadar minimum hızda çalışan beyninin deli gibi çalıştığını 'duyuyordu' adeta..

Saçma sapan bir hayatı vardı, annesi öldürülmüştü. O günden beri babası bir robot gibi yaşıyordu. Abisinin varlığı-yokluğu belli değildi. Gözlerinden yaşların süzülmemesi için kendini zorladı. Ağlamayacaktı. Bunları orada, o anda neden düşündüğünü bilmiyordu; ama orada, o anda bu düşündükleri sebebiyle ağlamayacaktı. Boşlukta sürekli aşağı düşüyormuş gibi hissediyordu hep. Doğru düzgün bir ailenin olmaması. Alain'in nefes alışını duydu o anda. Çekip kopardı adeta bu ses Gab'i boşluktan ve *küt* diye düştü tekrar ormanın ortasına. Vücuduna sıcak buhar altında kalmışçasına bir sıcaklık yayıldı yeniden. Kendini güvende hissettirmişti o ses. Hafif hırıltılı nefes-alıp verme sesi. Alain vardı yanında, güvendeydi.

Derin bir nefes aldı ve yazı düşündü. Bütün yaz evdeki boşluk dayanılmazdı. Fred zaten Gab'le konuşmuyordu bile. Gab'in kendinde olarak yaptığı tek ey Alain'in mektuplarını okumak ve cevap yazmaktı. Mia'dan ayrılmıştı Alain ve mutlu değildi, hayır, hiç mutlu değildi. Ama yine de Gab'in melankolik havasına karşın onu neşelendirmeyi başarıyordu. Bunları düşününce tekrar bir kıpırtı oldu göğsünde- muhtemelen kalbinde. Kafası karışık değildi artık, ona neler olduğunu nihayet anlamıştı.

Ve ne yaptığını bilmeden başını Alain'in omzuna dayadı. Çocuğun sıcaklığını yanağında bir ıslaklık eşliğinde hissetti.

Ağlamıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ormanda karşısına ne çıkacağını bilemeden öylece ayakta dikilmenin, tetikte beklemenin hiçbir anlamı olmadığını Gaby’nin sol kolunu sıkıca kavramasından anlamıştı. Birden bire içinden yükselen koruma içgüdüsü onu ormanda bulundukları çevreyi kontrol etmeye yöneltmişti. Bir çeşit tepki olarak sıktığı sol kolunu gevşetip Gaby’nin avuçlarından yavaşça çektikten sonra sağ elindeki asayı daha sıkı tutmaya başlamıştı. Yavaş ama kendinden emin adımlarla etrafı kolaçan ederken aklındaki binlerce sorudan şu an için en mantıklı olanı en iyi bildiği savunma büyüsünün ne olduğuydu. Gerçi Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersini üçüncü sınıfta da olağanüstü ile geçmişti ama şu an için kafasındaki sorular mantıklı düşünmesini engelliyordu.

Neden ormandaki sıradan bir günde değil de bugün, bu saatte koruma içgüdüsü şahlanmıştı? Neden soğukkanlılığı her zamanki gibi değildi de iki kat daha artmıştı ve mantığı bu akşam onu terk etmişti? Aklından geçen soruların sadece birkaçıydı ama o, bunların cevaplarının üzerinde düşünecek kadar kafasının yerinde olduğunu hissetmiyordu. En sonunda kendisini her tarafı kontrol ettiğine ikna ederek asasını cebine koymuş ve Gaby’nin bulunduğu yere doğru ilerlemişti. Gaby’nin yanına vardığında kız, asası elinde daha demin oturdukları ağacın altına oturmuştu. Kendisini düşüncelerine karşı güçsüz hissediyor gibi duruyordu ama Alain bunun üstünde fazla durmadı. Şu an için onu incitecek bir şey yapmak istemiyordu. Gerçi onu neyin inciteceğini de tam olarak bilmiyordu ama gene de ölçülü davranması gerektiğini biliyordu.

Gaby’nin yanına oturduktan sonra lafa nasıl başlayacağını bilememişti. Aslında basitçe “Etraf güvenli.” diyebilirdi ama nedense bir türlü diyemiyordu. Gerçi Gaby’nin yanına oturunca da aklındaki tüm sözler uçup gitmişti ya neyse… Sahi neden böyle oluyordu? Sonuçta Gaby ile uzun süreden beri tanışıyorlardı ve iyi birer arkadaşlardı ama bugün sanki Gaby’de farklı bir şeyler vardı veya Alain’de değişen bir şeyler vardı. Daha önce pek de hissetmediği şeyler hissediyordu Gaby’ye karşı. Kafasında beliren birkaç hızlı düşünceden sonra ulaştığı tek sonuç vardı ki bu da Gaby hakkındaki hislerinin artık sadece arkadaşlıktan daha fazlasını gösteriyordu.

Omzunda bir ağırlık hissettiğinde başını hafifçe yana kaydırdı. Gördüğü görüntüye şaşırmamıştı. Sonuçta orada iki kişilerdi ama ormanda oldukları göz önünde tutulursa bunun sihirli bir hayvan olma olasılığı da vardı. Alain, ikinci seçeneği istemediğini adı gibi biliyordu. Duygularını yeni keşfettiği böyle bir sırada hiç ama hiç istemiyordu. Eli, Alain’den habersiz bir şekilde Gaby’nin saçlarına gitmişti. Ağladığını biliyordu ama teselli etmekte o kadar da başarılı değildi. Gaby’nin başını yavaşça omzundan kaldırdığında kız ağlamasını sürdürüyordu. Gözleri Gaby’ye sevgi dolu bir şekilde bakıyordu. Elleriyle kızın gözyaşlarını silerken onu biraz olsun teselli edebilmek amacıyla konuşmaya başladı.

“Merak etme Gaby. Eminim her şey kısa sürede düzelir. Buna inan. Çünkü bunu sen bana söylemiştin.”

Gezgin

Evet, iğrenç bir durumdu. Hoşlandığını düşündüğü çocuğun yanında acınası bir durumdaydı, ağlamıştı ve ağlamaya devam ediyordu. Ama mutluydu. Ormanın ortasında, dolayısıyla her türlü tehlikenin ortasındaydı ve ağlıyordu. Ama mutluydu. Mutluydu. Ne yaptığını bilmeden başını Alain'in omzuna yaslamıştı. Gerçek anlamda istemsiz hareket etmenin ayrımına varmıştı şimdi; daha önce böyle hissettiğini hatırlamıyordu. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu ağlamasının sebeplerinden hiçbirini artık düşünmediği halde. Ne annesini, ne babasını, ne de başka herhangi bir şey düşünebiliyordu şimdi. Sadece gözlerini kapatmıştı ve gözleşlarının -artık- sebepsizce süzülmesine izin veriyordu yanaklarından...

Ve bir an sonra Alain'in ellerinden birini saçlarında hissetti Gab. Yine garip bir ürperti sardı vücudunu. Ve daha da şiddetle, ama inatçı bir sessizlikle ağlamaya devam etti. İçindeki her şeyi kusuyordu sanki.. Sessiz ve öfkeyle. Ve mutlu olyordu. Evet, Alain'den hoşlanıyordu. Bu, bir kaç dakika önce zihninde etrafını sarmış olan bulanık sisin arasından sıyrılıp çıkan bir düşünceydi ve son derece netti. Alain'i düşündüğü zaman beyninde başka hiçbir şeye yer yoktu sanki. Ve ağlamaya devam etti. Ağladı, ağladı.

Ona asırlar gibi gelen fakat aslında o kadar da uzun sürmeyen bir "omuzda-ağlama-seansı"ndan sonra Gab yavaşça kafasını kaldırdı. Gözleri Alain'inkilerle buluştu o an. Alain'in ay ışığında bile parlaklığını belli eden gözleri Gaby'ye sevgiyle bakıyordu. Gözlerini Alain'inkilere dikti hipnotize edilmişçesine. Kalbi deli gibi atmaya başladı ve hala yaşlarla dolu olan gözlerini kaçırdı. Alain'in buz gibi havada yanağına değen sımsıcak ellerini farkettiğinde hafifçe irkildi. Gözyaşlarını siliyordu. Ve teselli edercesine ekledi ;

“ Merak etme Gaby. Eminim her şey kısa sürede düzelir. Buna inan. Çünkü bunu sen bana söylemiştin. ”

Evet, öyle demişti Gab. *Her şey düzelecek.* Ah, zavallı Alain.. Bütün yaz boyunca Mia'dan bahsetmişti. Çok üzülmüştü besbelli. Ve bütün yaz Gaby ona şu cümleyi yazıp durmuştu; " Her şey düzelecek... " Dışardan birinin bunu söylemesi ve buna inanması çok kolaydı. Ama Gaby'nin durumunda buna inanmak çok zordu; o an Alain'in tüm yaz boyunca süren -normalden- karamsar durumunu çok iyi anladı. Fakat o an Gaby'nin beynini başka bir şey meşgul ediyordu. Aklı başka yerde dalgın ve biraz önceki şiddetli ağlama seansından dolayı titrek bir sesle cevapladı Alain'i ;

" Evet.. Umarım düzelir... "

Sustu. Peki ya Mia? Alain hala aşık mıydı ona? Gaby burada olanları yanlış mı anlamıştı? Sadece bir arkadaşın çok üzgün olan başka bir arkadaşı tesellisi gibi bir şey miydi bu? Kalbi tekrar hızlı hızlı atmaya başladı; ama bu sefer korkuyla. Gözleri doldu tekrar; sulugöz olmaktan nefret ediyordu ama bir kez daha ağlamanın eşiğindeydi işte. Kendini daha fazla tutamadan son bir kaç dakikadır aklını meşgul eden tek şeyi pat diye sordu;

" Alain.. Sen- sen hala Mia'dan.. hoşlanmıyorsun, değil mi ? "

Son sözcüğü de söylediği anda feci halde utandı; ama umursamamaya çalıştı. Direk olarak Alain'in gözlerinin içine bakıyordu. Kesin bir cevap istercesine..

Ormanın Tüm Güzelliği

Ormanın Tüm Güzelliği

Similar topics

Similar topics