Yok Olan Duygular

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Okulun son haftası, yarı boş geçen Biçim Değiştirme dersinin ardından sınıftan en çabuk çıkan rütbesine erişen sarışın cadı, arkada kalanları görmemeye çalışarak hızlı adımlarla gittikçe dolmaya başlamış Hogwarts koridorlarında ilerliyordu. Herkes derslik değiştirirken o, şimdiki dersinin boş olması nedeniyle yönünü kütüphaneye giden koridora çevirdi. Merdivenlere doğru ilerlerken, bir karınca sürüsünü andıran öğrencilerin arasından geçmekte zorlanıyordu. Minik bedenini kendisinden büyüklerin arasından geçirirken ezilecekmiş gibi hissetmesine engel olamıyordu. Bazıları o kadar etrafını umursamadan yürüyordu ki kime çarptıklarını ya da kimin canını acıttıklarını fark etmiyorlardı bile. Son sınıf olduğu kocaman cüssesinden belli olan esmer bir Hufflepuff öğrencisi, Mia'nın yanından geçerken omzunu ezip geçmişti resmen. Çocuğa kötü bir bakış atmaktan başka çaresi olmayan küçük kız, sinirlerine hakim olmaya çalışarak basamakları ikişer ikişer çıkmaya başladı. Yorucu bir yolculuğun ardından, sonunda kütüphaneye varabilmişti. Çantasını, kütüphanenin Madam Pince'e en uzak yerinde olan masanın üzerine yerleştirirken, kendisi de sandalyeye oturdu. Biçim Değiştirme'de verilen ödevi yapmak için rafların arasından Kurtadamlar ile ilgili bir kitap aldıktan sonra, işine yarayacak kısımları okumaya başladı.

Aradan kaç dakika geçtiğini bilmiyordu. Okuduğu sadece bir paragraftı ama belki de aynı yeri onlarca kez okumuştu. Okuduğunu ilk defada anlayan biriyken şimdi defalarca okumasının tek bir nedeni vardı aslında; son günlerde kafasını kurcalayan düşünceler... Alain'e söylemesi gerekenler vardı. Ona daha fazla yalan söylemek, içinden gelmeye gelmeye güzel sözler söylemek Mia'ya göre değildi. Gerçekleri anlatması gerekiyordu; hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını, duygularında yanıldığını ve bu işin artık daha fazla uzamaması gerektiğini... Ama yapamıyordu, cesaret edemiyordu. Birinin kalbini kırmak ona göre değildi ve Alain'e onu kırmadan bu durumu nasıl anlatacağını bilmiyordu. Bu yüzden de uzun süredir onunla aynı ortamda bulunmuyor, gerekmedikçe konuşmamaya çalışıyordu. Belki de onun ayrılmak istemesini bekliyordu; bu hiç de mümkün gibi gözükmese de şuan için. Derslikten ayrılırken yüzüne bile bakmaya cesaret edememişti; boş dersi beraber geçirmemek için. Belki de yanlış yapıyordu, böylesi onun daha çok kalbini kırıyordu.

Gözlerinin önüne gelen sarı saçlarını bileğindeki tokayla toplayıp, kafasındaki düşünceleri savurmaya çalıştı. Son hafta olmasına rağmen verilen bu ödevi yapması gerekiyordu. Tekrar göz bebeklerini kitaptaki satırlar arasında az sonra olacaklardan habersiz bir şekilde gezdirirken, kütüphanenin kapısından içeri giren sarışın çocuğu görmemişti.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Dönemin son Biçim Değiştirme dersi de bittikten sonra Alain’in bedenine rahatlama duygusu hâkim olmuştu. Derslerin bitmesi artık Hogwarts’ın bahçesinde dönem bitene kadar rahatça dolaşmaları, istedikleri gibi hareket edebilmeleri anlamına geliyordu. Tabiî ki istedikleri gibi hareket edebilme sözcüğünden Alain’in anladığı şey Hogwarts’ın sınırları içinde ceza almadan yapabileceği şakalardı. Ross’un da aynı şeyleri düşündüğünden adı gibi emindi. Zaten onu ne zaman görse gözlerinde, ikisine ait, şakalarını yapmadan önceki parlaklık hükmünü sürüyordu. Dönem sonu için düşündükleri birkaç fikirden en etkili olanını seçme işlemini Ross’a bırakmıştı. Ross, bu durumu memnuniyetle kabul etmiş ve biraz düşünmek için merdivenlerden ayrılmıştı. Alain ise merdivenlerin kenarında durmuş ne yapacağı hakkında düşünürken aklına Mia gelmişti. Hazır bir sonraki ders de boşken, boş olan vaktini Mia ile geçirmek oldukça iyi bir fikirdi. Ders bitiminde yıldırım gibi çıktığından nereye gideceğini soramamıştı ama *Mutlaka onu gören birileri vardır.* diye düşünerek yürümeye başladı.

Merdivenleri tırmanması bittiğinde üçüncü kata ulaşmıştı. Koridor boyunca yürümesi imkânsız gibi gözüküyordu. Tüm o yedinci sınıflar boş zamanlarında F.Y.B.S.ye hazırlanmak için kütüphaneye koşuyorlardı. Zar zor birkaç yedinci sınıfın arasından geçince siyah saçlı, ela gözlü o tanıdık simayla karşılaştı. Maglor, düşünceli düşünceli kütüphaneden çıkıyordu. Belli ki Biçim Değiştirme ödevini yapmıştı. *Aslında bende o ödevi yapsam iyi olur.* diye geçirdi içinden Alain. Binasına puan kazandırmayı severdi ama ders delisi de değildi. Yedinci sınıfların arasında minicik kalan Alain, henüz verdiği kararı uygulamak için onlarla birlikte kütüphaneye gitmeye koyuldu.

Kütüphaneye vardıklarında büyüklerinin içeriye girmesini bekledi bir süre. Kendisine sıra gelince de sessizce içeriye girdi. Biliyordu ki; Madam Pince sessizlikten hoşlanırdı. Zaten kütüphanede de sessizlik hâkim olduğu için çıkacak en ufak bir ses bile tüm dikkatleri o yöne çekerdi. Kendisine çalışmak için uygun bir masa ararken gözleri Mia’nın da kütüphanede olduğunu gördü. Yüzüne gülümsemenin yayılmasına engel olmadan Mia’nın yanına gitti. Kızın arkasından dolanıp da sol yanağını öpünce tam karşısındaki sandalyeye oturdu. Önündeki kitap, kurtadamlar hakkında olunca nedense hiç şaşırmamıştı ama işi dalgaya vurmaktan da geri kalmadı.

“Vaay! Bu kadar ders delisi olduğunu bilmiyordum. Dersten yıldırım gibi çıkınca buraya geleceğini düşünmemiştim hiç.”

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kurtadamların gerçekten ürkütücü olduğunu düşünmeye başladığı sırada yanağında hissettiği sıcaklıkla, gözlerini kitaptan çekip kafasını yukarı kaldırdı. Gelen kişi tahmin ettiği gibi Alain'di. Oldukça neşeli bir ifadeyle karşısına oturmuş, keyifle konuşmaya başlamıştı. Mia'nın yüzünde bir anlığına, bir gülümseme hakim olmuş olsa da, tekrar düşünceli haline geri dönmüştü. Belki de okul kapanmadan konuşmalıydı onunla; tabi cesaretini toplayabilirse. Minik elleriyle boyutları oldukça uyumsuz koca kitabı kapattı ve sayfalar arasında biriken tozların burnuna doluşmasıyla hafifçe öksürdü. Kendine geldiğini düşündüğü an kafasını kaldırdı ve yüzüne zoraki bir gülümseme yerleştirip, hafif kısık bir sesle konuşmaya başladı.

“Boş derste ödevi yapıp bitireyim demiştim. Geldiğini görmemişim.” Sesi fazla mı soğuk çıkmıştı? Alain'le konuştuğu konuşmaların hiç birinde bu kadar soğuk ve sakin davranmazdı önceden. Onunla konuşurken yüzünden ve gözlerinden gülümsemesi eksik olmazdı. Şimdi içinden gelmiyordu. Evet, belki de arkadaş kalmalıydılar. Ona duygularını itiraf ettiği gün böyle olacağı aklının ucundan bile geçmiyordu. Gerçekten mutlu olduğunu düşünüyordu o an. Bir gün duygularının eksileceğini nereden bilebilirdi ki? Sahi ne olmuştu birden? Kafasındaki soru işaretlerini uzun zamandır gideremediği gibi şimdi de cevaplarını bulamıyordu. Çocuğun hareketlerinde hiçbir değişiklik yoktu. Aksine eskisinden daha iyi, daha sıcak davranıyordu kendisine. Yaptığı haksızlıktı belki de Mia'nın.

“Şimdi gördün işte. Bana da yardım eder misin? Bilirsin bu işlerden pek hoşlanmam.” Alain'in içten bir gülümsemeyle söylediği bu sözlerin ardından yerinde rahatsızca kıpırdandı küçük kız. İş gittikçe içinden çıkılmayacak bir hale geliyordu. Gittikçe söyleyeceklerini söylemekte zorlanıyordu. Derin bir nefes alarak oturduğu sandalyede arkasına yaslandı. Gözlerini bilerek onun gözlerinde birleştirmemeye özen gösteriyordu; masanın üzerinde duran çantasına sabitlemişti göz bebeklerini. Alain'in gözlerinden gözlerini kaçırmaya devam ederek, aynı soğuk ses tonuyla cevap verdi. “Olur. Kendiminki bitince seninkine de el atarım. Yapmadığım bir şey değil nasılsa.” Normalde olsa bunları gülerek söylerdi. Hiçbir zaman onun ödevlerini yapmaktan rahatsız olmamıştı; ama yine de ona ufak göndermeler yapmak hoşuna gidiyordu. Şimdi ise bu göndermeyi gülerek değil, aksine somurtarak yapmıştı. Ödev yapmaktan rahatsız olduğundan değildi bu...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

“Şimdi gördün işte. Bana da yardım eder misin? Bilirsin bu işlerden pek hoşlanmam.”

Alain tam olarak sahip olduğu neşeyle konuşmaya başlayamamıştı. Çünkü karşısındaki Mia görmeye alışık olduğu kız değildi doğrusu. Tanıdık gelmeyen soğuk sesi, kaçırdığı bakışları.... Bunlar öyle garip hareketlerdi ki kendisi için bir an olsun tanımadığı biriyle konuştuğunu sandı şaşkınlıkla.
Mia’nın sesindeki soğukluk fark edilmeyecek gibi değildi ama Alain bunu zorlanarak da olsa ödev yapıyor olmasına yorumlamıştı. Koca kitabı kapattığından etrafta uçuşan tozlar burnuna hücum etmiş, Alain’i kısa bir hapşırık nöbetine tutmuştu. Hapşırık nöbeti geçtiğinde Mia’nın yüzündeki gülümsemeden eser kalmamıştı. Oysaki Alain, Mia ile ne zaman konuşsa ikisinin de yüzünden gülücükler hiç silinmez, samimi sohbetleri hiç bitmezdi. Bu konuşmaları tüm konuşmalarına zıt bir şekilde ilerliyordu.

Alain, henüz ne olduğunu anlayamamıştı ki Mia’nın soğukluğundan taviz vermeyen hatta belki bir üst kademe daha soğuk olan ses tonuyla cevabı, Alain’in kafasında soru işaretleri bırakmaya yetmişti. Ne olmuştu da Mia kendisini böylesine tersliyor, onla böylesine soğuk konuşuyordu? Üstelik konuşurken Alain’in gözlerine bile bakmıyordu. Ters giden bir şeyler vardı yada Alain istemeden de olsa Mia’yı kıracak bir söz söylemişti. Mia’ya bakıyor, Mia ise gözlerini çantasından bir milim bile kıpırdatmıyordu. En sonunda dayanamayarak özür dileyen bir ses tonuyla konuşmaya başladı.

“Mia, seni kıracak ne yaptım bilmiyorum ama bana bu soğukluğun sebebini söyler misin?”

Her kelimesinin üstüne bastırarak ve gözlerini Mia’nın gözlerinden ayırmayarak söylemişti. Mia ise yerinde huzursuzca kıpırdanıyor, gözlerini Alain’in gözlerinden kaçırıyor ve cevabını olabildiğince geciktiriyordu. Alain, ısrarcı görüntüsünü hiç bozmadan Mia’dan gelecek olan cevabı merakla ve sabırla bekliyordu. Aralarında oluşan soğukluk karşısında yapabileceği pek de bir şey yoktu. Hele ki bu soğukluğun nedenini bilmeden hiçbir şey yapamazdı. Kelimenin tam anlamıyla şu anda Alain’in eli kolu bağlanmıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözleri çantasına boş boş bakarken, rahatsız bir şekilde dudaklarını ısırıyor, biraz sakinleşmek için ayağını ileri geri sallıyordu. Bu anın bitmesini istiyordu artık; çünkü içindeki bir ses 'son'un yakın olduğunu söylüyordu. Sadece kendine olan güveninin gelmesi gerekiyordu ya da Alain'in bu durumdan sıkılıp kendisini terk etmesi lazımdı. Ama tam manasıyla ikisi de olmamış, güveninin gelmesini tetikleyici kelimeler çıkmıştı karşısındaki sarışın çocuktan. Söylediklerini yüzüne bakmadan dinledikten sonra bir süre cevap vermedi Mia. Alain'in kendisini kıracak bir şeyler yapmasını isterdi aslında; belki o zaman bu ilişkiyi bitirmek ikisi için de çok kolay olurdu. Kendisine çok uzun gelen bir sessizlikten sonra derin bir nefes aldı ve bakışlarını yerden kaldırıp, sarışın büyücünün merak ve hüzün dolu gözlerinde sabitledi. Kendine olan güveni gelmiş gibiydi küçük kızın.

“Alain farkında değil misin? Hiçbir şey eskisi gibi değil. Aramızdaki samimiyet ve benim duygularım... Artık sana baktığımda eskiden hissettiklerimi... Hissetmiyorum.” Bunu söylemenin zor olacağını biliyordu ama bu kadarını beklemiyordu. Avuçlarını sıkmaya devam ederek; “Ayrılalım. İnan ikimiz için de en iyisi bu olacak. Diğer türlü daha kötü olabilirdi. Gerçekten üzgünüm...” dedi.

Söyleyeceklerini bitirmesiyle üstüne bir rahatlık çökeceğini düşünse de tam tersi olmuş; kendini daha da kötü hissetmeye başlamıştı. İnsanların kalbini kırmayı seven biri değildi; ama bazen kendisi için bunu yapmak zorunda kalıyordu. İşte bundan nefret ediyordu Mia, karşısındakinin kendisine üzgün gözlerle bakmasından... Göz bebeklerini tekrar masanın üzerinde duran çantasında sabitledi. Artık Alain'in de son sözünü söylemesini, buradan ayrılmayı diliyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Cevap beklediği gibi değildi. Gerçi beklediği gibi bir cevabın ne olduğunu bile bilmiyordu şu anda. Dizleri abartı biçimde titriyor, dişlerini sanki birbirine kenetleyecekmiş gibi sıkıyordu. Eli ayağı bir anda boşluğa düşmüştü. Hayır, hissettiği kızgınlık değildi, sinir hiç değildi. Sadece kendisini aldatılmış hissediyordu. Yaşadıkları onca güzel anıdan sonra eskisi gibi hissedememenin ne olduğunu kavrayamıyordu yada beyni bunu kabul etmek istemiyordu. Sandalyesinde omuzları düşmüş, hayal kırıklığına uğramış biçimde oturduğunu fark etse hemen kendisini düzeltirdi fakat beyninde hiçbir düşünce bulunmuyordu şu an için. Beyni deli gibi çalışıyor ama hiçbir düşünce barındırmıyordu. Belki de tek düşündüğü ellerinin titremesinin bir an önce geçmesiydi.

Gözlerini, Mia’dan alıp masanın üzerine duran tozlu kitaba yönlendirmişti. Sanki tek umudu o kitaptaymış gibi gözlerini sabitlemişti. Titreyen elleri biraz olsun sakinleştikten sonra tozlu kitabı önüne alıp “Kurtadam”ların bulunduğu sayfayı aceleci tavırlarla açtı. Gözleri her ne kadar kitapta olsa bile onu okumuyor, boş boş bakıyordu. Mia’nın kendisinden cevap beklediğini belki onun yüzüne baksa anlardı ama şu anda hiçbir şeyi anlayacağını sanmıyordu. Kitap, kütüphane, göl kenarı… Belki de şu an için her şeyden nefret ediyordu. Yaşadığı tamamen güzel anılarına bile nefret besleyebilirdi şu an için. Kendisini biraz daha sakin hissettikten sonra Mia’ya gözlerini kaydırdı. O ise hala gözlerini çantasına sabitlemiş duruyordu.

“Peki. Eğer böyle istiyorsan…” Ağzından dökülen sözcükleri sanki bir başkası söylemiş gibi duymuştu. Bu kadar kolay olacağını hiç düşünmemişti. Hele ki Mia’yı bu kadar severken böyle bir şekilde ayrılacakları aklının ucundan bile geçmezdi ama şu anki durumları bunun o kadar da imkansız olmadığını gösteriyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Alain yüz ifadesine, hareketlerine bakmamasına rağmen önündeki kitabın hareketlendiğini fark etmişti Mia. Çocuğun ne yaptığını göremiyordu ama düşünmek için oyalandığı belliydi. Ne cevap vereceğini içten içe merak ediyordu; işleri kolaylaştırıp kabul mu edecekti, yoksa ısrar mı? İkinci seçeneğin olmamasını, onun kalbini ikinci bir defa kırmamayı diliyordu küçük kız. Bir an merakına yenilip, mavi gözlerini kaldırdı ve Alain'in ne yaptığına baktı. Hala kitaba bakıyordu. Onu okuyor muydu, yoksa düşünüyor muydu? Eh, bu durumda ilk seçeneğin olması fazla mantıksız olurdu. Çocuğun kafasını kaldırdığını anladığı an, bakışlarını tekrar çantasına kaydırdı. Göz göze gelmek istemiyordu. Beklediği cevap sonunda gelmişti; ama sanki bu ses Alain'den gelmemişti. Üzgün, keyifsiz ve uzaklardan gelen bir ses tonuydu bu. İstediği gibi itiraz etmemişti. Artık burada durup da kendini daha fazla zorlamak istemiyordu Mia. Sessiz bir şekilde ayağa kalktı, çantasını sırtına attı ve son bir kez daha gözlerini kendisini izleyen çocuğa çevirdi. Boğuk bir ses tonuyla cevabını verdi ve bir adım attı.

“Evet, böyle istiyorum. Gerçekten üzgünüm.. Zorluk çıkarmadığın için teşekkür ederim.” Bir an duraksadı ve devam etti. “Ben artık gideyim.”

Sözlerini bitirerek sessiz ve yavaş adımlarla yürümeye başladı. Alain'in sadece bir şeyler mırıldandığını duymuştu. Zaten konuşacak bir durumdaymış gibi gözükmüyordu. Az önce olanları düşünmemeye çalışarak Madam Pince'in yanından geçti ve neredeyse boşalmış koridora attı adımını. Hayatında yaşadığı en zor andı bu ona göre. Birinin kalbini kıracağını bilerek böyle bir şey söylemek... *Mecburdun Mia..* Kendini tek bu sözle avutuyordu küçük kız. Gözlerinden akan yaşları önemsemeyerek merdivenlerden çıkmaya başladı koşa koşa. Tek istediği yatakhaneye gidip kafasını dinlemek ve Gaby veya Sintié'ye rastlayıp hesap vermemekti...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bitmişti işte… Koskoca bir dönemi çöpe atmış gibi hissediyordu. İçinden bir parçanın paramparça olup sürüklenip gittiğini hissediyordu ama ne diyebilirdi ki? Mia, çoktan kararını vermişti bile. Onu zorlamak her ikisi içinde durumu daha da kötüye sürüklerdi. En azından onun kararına saygı duyması hala arkadaş kalabileceklerinin bir belirtisi olabilirdi. Her ne kadar Mia’yı çok sevse de artık onun, kendisiyle olamayacağını düşünmek bile Alain’i içten içe kemiriyordu. Önündeki kitabın üstünden umutsuz gözlerle Mia’ya bakıyordu. Ondan vazgeçemeyeceği bir gerçekti. Zamanla unutur muydu onu bile bilmiyordu ama derinlerde bir yerde onun izleri olacağını çok iyi biliyordu. Mia, kendisine baktığında onun mavi gözlerinin içine bakamayacağını anlamıştı.

“Peki. Ne diyebilirim ki senin kararın.” O giderken dudaklarından mırıltı gibi çıkan sözcüklere lanet ettiğini fark etti. *Gitme… Hiç mi şansımız yok?* diyememişti. Onu çok sevdiği bir gerçekti ve öylece çekip gittiğini görmek Alain’i daha da kötüleştirmişti. Kendisini suçlu hissediyordu ama neye yada kime karşı suçlu olduğunu bilmiyordu. Gözlerini tekrar kitaba yönlendirdiğinde kitabın üstünde yazan yazıların ne kadar gereksiz olduğunu düşündü. Bir kurtadam, bir animagus yada bir büyü… Hiçbir şeyi eskisi kadar önemli görmüyordu artık. Tek düşündüğü böyle bir sonu beklemediğiydi. Değişen ne olmuştu? Bunu hiçbir zaman öğrenemeyecekti. Bir süre Mia’yı görmeye bile cesaret edemeyecekti belki de. Neyse ki araya yaz tatili giriyordu da bu olayı biraz da olsa atlatabilecekti.

Önündeki kitabı öfkeyle kapattı. Ölüm gibi gelen o sözcükten sonra kendisini ağlamamak için sıktığından başı çatlayacakmış gibi ağrıyordu. Başını ellerinin arasına alarak biraz ovdu. Fakat hiçbir işe yaramıyordu. Kütüphaneden çıkmalıydı. Belki bahçeye gidebilirdi. Açık hava ona iyi gelebilirdi ama oraya gideceğini eski anılarını yeniden canlandıracağını hiç sanmıyordu. Oturduğu sandalyeden başı önde kalktı. Kitabı masanın üzerinde öylece bırakmıştı. Sırtına hışımla attığı çantasından kırılma sesleri gelince iksir tüplerinin kırıldığını anladı ama onunla uğraşamayacak kadar hissizdi. Elleri yeniden titremeye başlamış, buna ilave olarak da gözlerinden süzülen bir iki damla yaş eklenmişti. Titreyen elleriyle gözlerinden akan damlaları silerek kütüphaneden boş koridora çıktığında tek istediği tanıdık hiçbir yüzü görmemekti.

» Yasak olan...
» Belirsiz Duygular

Yok Olan Duygular

Yok Olan Duygular

Similar topics

Similar topics