Gecenin İçindeki Fısıltı...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ross sessizce koridorlarda ilerliyordu. Birilerine bu saatte yakalanma korkusu bir yandan dolaşırken bir yandan da bunu daha önce yapmış olmanın rahatlı ilerliyor gibiydi. ELinde asası önünü aydınlatırken en ufak çıtırdıda duruyor ve sessizce çevresine bakınıyordu.

Bugünlerde kendini geceleri koridora çok atıyordu. Berkide Alain'i çok sıkmak istemediğinden. Ailesi ile ilgili bir sorun olduğunu duymuş ama sormak istememişti. Aslında onlara bir kardeş kadar yakın olduğunu bilsede üstüne bu konu da gitmek istemiyordu. Bunları düşünürken kulağının derinliklerinde dahi çınlayan bir ses duydu. Bir kapının kapanmasıydı bu.

Gözleri telaşla büyürken .Ağzını sessizce oynamış ve asasının ucundan çıkan küçük ışık yumağı sönmüştü. Şimdi kendini gizlemesi gerektiğini biliyordu. Ama uzun süredir yaşamadığı bu telaş anında aklı biraz karışmıştı. Düşünceleri bir yandan kafasını kurcalarken bir yandan da bir fikir üretmeye çalışıyordu. Ayak seslerinin giderek yaklaştığını duyabiliyordu. Daha güzne bir ışık çarpmamıştı ama ses her geçen saniyede daha net duyuluyordu.

"Hay aksi lanet... Şu kafanı çalıştır artık Ross. Yoksa göreceğin tek şey pis kokulu hademe odası olacak. Zaten kanıtlayamamış olsa da tezekbombasının benim eserim olduğunu biliyor..."

Sözler ağzından dökülürken ilerdeki dönemeçten çıkan bir ışık gözüne takıldı. Kendi üstüne doğru yavaş yavaş ışık yaklaşırken kendisi sessizce duruyordu. Net düşünebilmesi için sakinleşmesi en azından nefes alışlarının normale dönmesi gerekiyordu. Bir süreliğine gözlerini kapadı Ross. Hiç hareket etmeden öylece on saniye boyunca durduktan sonra gözlerini açtı. Korkusu ve telaşı o an şaşkınlığa dönüştü. Çünkü gittikçe kendine yaklaşan ışık hemen yakındaki başka bir dönemece girmişti.

Yüzündeki şaşkınlık ve korku yerini gülümsemeye bırakırken çevresini süzmeye başladı. Ross artık biraz oturmak ama böyle ortalarda durmak istemiyordu. Gözüne ilk takılan bir sınıfa girme niyeti vardı. Bu koridordan daha önce geçtiğini hatırlıyordu ve girmediği tek bir sınıf olmuştu burda. Hatırında kalanlarla ilerlemeye başlayan Ross bir kaç sınıfı geçtikten sonra kapısı aralık olan bir sınıfa girdi. Düşündüğü gibi boş sınıflardan biriydi sadece. Bir kaç dakikası boyunca kendine bilindik gelen eşyalara baktı. İlgisini çeken tek şey garip bir ayna olmuştu. Yavaşça yanına ilerleyerek aynaya bakmaya başladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Yeter artık, beni rahat bırak."

Ağlarken başını yasladığı yastık göz yaşlarından ıslanmıştı. Yatakhanede herkes uyuduğundan, yorganın altına gömülmüş, sessiz olabilmek için kendini sıkıyordu Sintié ama becerebildiği pek söylenemezdi. Her gece böyle mi olacaktı? Her uyumaya çalıştığında, göz kapaklarının buz mavisi gözlerini örtmesiyle aynı işkenceyi tekrar mı yaşayacaktı? En azından bir süre bunu gelenek haline getireceğe benziyordu. Uyumaya, dinlenmeye çok ihtiyacı olduğunu bildiği gibi, annesinin gözünün önünden ayrılmayan yüzünü unutmaya çalışıp rahatlamaya çabalayarak çok daha fazla acı çekeceğini de biliyordu. Belki biraz dolaşsa yorgunluktan sızma ihtimali olabilirdi. Yavaşça doğruldu ve ayağa kalktı. Üzerindeki gecelikten kurtulup, mor bir elbise giydi üzerine. Her ne kadar bu havada yazlık bir elbise giymek saçmalık olsa da ağır ve kalın şeyler sıkıyordu Sintié'yi, özellikle üzgün olduğu anlarda. Ardından saçlarını hızlıca bileğindeki tokayla topladı ve ses çıkarmamaya çalışarak yatakhaneden ayrıldı.

Birkaç merdivenden indikten sonra 4. kata geldiğini hemen basamakların bitiminde duran iri taplodan anladı. Gerçi bu saatte çok net gözükmüyordu hiçbir yer ama taplodaki bir grup yaşlı adamın, basamakları inerken çıkardığı sesten rahatsız olup homurdanmaya başlamaları yeterliydi anlamak için. Tablonun içerisindekilerden kibarca özür dileyip yavaş adımlarla uzun koridorda yürümeye başladı. Biraz sonra tanıdık birinin sesini duydu. Ross bu saatte burda olsa olsa şaka planları yapıyor olmalıydı. Bu sefer kurban olarak kendisini seçmediğini umdu küçük kız. Ardından çocuğun neler karşıtığını merak edip girdiğini gördüğü odaya doğru ilerledi. Kendisine Hogwarts'in en garip odalarındanmış gibi gelen Aynalı Oda'nın kapısına vardı ve yavaşça kapıyı açıp içeri girdi. İnce bedeni içeri doğru süzülerken ağlamaktan kızarmış gözleri, bakışlarını aynaya sabitlemiş Ross'a çevrildi.

"Seni de mi uyku tutmadı?" Ross'a orda olma nedenini sorarken, bir an kendi nedeni de aklına gelmiş ve tekrar hüzünlü haline dönmüştü. Bunu her zaman canlı ve melodik çıkan sesinin, şimdi bitkin ve zayıf çıkmasından anlamak çok da zor değildi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ross kendini eskisinden daha güvende hissediyordu.Az kalsın yakalanacağı tamamen aklından çıkmış ve tüm ilgisi daha önce girmek istediği odaya yönelmişti. Derslik sadece dışardan gelen ışıklar sayesinde aydınlanıyordu. Boş sıralar ve çöp kutusu Ross'un ilgisini pek çekemiyorken daha önce görmemiş olduğu ayna tamamen ilgi çekici geliyordu. Yavaşça yaklaştığı ayna başında önce sessizce durdu ve sadece süzmekle yetindi. Dokunmaya bile cesaret edemenden her ayrıntısını inceliyordu.

Ayna dersliğin içine dolan tüm ışığı kendi üstüne çekiyor gibiydi. Bunun yanında Ross hayranlıkla aynaya bakıyor , dokunmakta tereddüt ederek elini hafifçe kaldırıyordu.

"Napıyorum ben. Sadece bir ayna...."

Sesine bile yansımıştı tereddütü. Sözlerine kendisi de inanmıyordu. Karşısında duran şeyin sadece basit bir ayna olmayacağını her hissiyle algılıyordu. Sonunda bu hissi içinde yaşarken eliyle aynaya hafifçe dokunmuştu. Huzur veren bir serinlik elinden başlayarak tüm bedeninde işte o zaman dolaşmaya başladı. İçindeki korkular yok olurken , beyni kendini sakinleştirmiş gibiydi.

Ayna tüm silahlarını yavaş yavaş kullanmaya başlamış gibiydi. Artık ruhan ele geçirdiği avı ayna da gördüklerine kendini kaptırmıştı.

Ross korkuyu, acıyı ve heyecanı aynı anda yaşıyordu. Ayna görmeyi bekledikleri şu anda gördükleri değildi. O sadece kendini göreceğine emindi. Ama hatıralar içinden çıkan gerçekler yüzlerini gösteriyordu. Annesi ve babası. Hiç beklemediği iki kişi... Yanındaydılar çok zaman önce olduğu gibi. Ama bunun olamayacağını çok iyi biliyordu.

"Bu... Hay aksi....... Nasıl olur..."

Gördükjlerini daha anlayamamıştı. Arkasından gelen ses ise tamamen dağılmış halde ki Ross'u yerinden hoplatmıştı. Bir süre şaşkınlığını koruyan Ross , sonunda olanları idrak edebildiğinde...

"Aa Sintié .... Evet uyuyamadım denebilir. Ya sen.... Sen burda napıyorsun."

Bu ani karşılaşmada ne diyeceğini bilemeden saçmalamıştı. Yüzünde her zaman duran masum bir gülümseme vardı. Sessizleşerek Sintié'ye bakmaya başladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Uhm şey... Uyursam kötü bir kabus göreceğimi hissettim diyelim." Yüzüne güzel bir gülümeme yerleştirerek oldukça şaşırmış ve biraz da heyecanlanmış görünen arkadaşına baktı. Neden böyle bir tepki verdiğini anlayamamıştı Sintié. Aslında gecenin bu saatinde biriyle karşılaşmak çok da olağan bir durum değildi ya neyse. Herhalde bir profesör olduğunu falan zannetmişti sesleri ilk işittiğinde. Ardından gelen rahatlama duygusu da, e şaşırması normaldi. Çocuğun yanına doğru ilerledi ve elini omzuna koyarak karşılarındaki aynaya baktı. Ne isterse onu gösteren büyülü bir eşya... Onun hakkında çok şey duymuş ve çoğunlukla da kararsız kaldığı zamanlarda bakmak için buraya gelmişti. Bazen sahip olamayacağı şeyler gösterdiğinde oldukça üzücü ve koyu bir karamsarlığın kaynağı olsa da bazen tam olarak kesin bir karara varmasını sağlayan ve itiraf edemediği arzularını önüne seren bir iyilik meleği olup çıkıyordu. Buz mavisi gözlerini Ross'a sabitleyerek ciddi bir tonda konuşmaya başladı.

"Ne görüyorsun?" Kendisi ise inatla aynaya bakmayı reddediyordu. Gördüğü en güzel Veela'nın, en tatlı sesin sahibinin, en şefkatli dokunuşların kaynağının, en mantıklı tavsiyelerin ileticisinin yüzünü göreceğini biliyordu aynada. O görüntüye katlanamayacağından emin olduğu gibi...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ross geçen zaman diliminde kendini kolaylıkla toparlamıştı. İlk anın şokunu içinden atabilmenin rahatlığını yaşıyordu. Karşısındaki kişinin sadece Sintié olması berkide içini asıl rahatlatan gerçekti. Beklediği kişi hademeydi ilk sesi duyduğunda. Ama bir arkadaşını görebilmesi daha rahatlatıcı gelmişti.

"Demek kötü bir kabus görmekten korktun... Kabustan kaçman mantıksız bunu biliyorsun dimi..."

Sintié ilk sözlerini sarf ederken Ross onu pek dinlemiyo gibiydi ama sözlerine karşılık cevabı rahatlıkla verebilmişti. Şimdi hemen aynanın önündeki masay oturuken gözlerini sadece Sintié'ye yöneltmeye çalışıyordu. Diğer türlü içinde kalmasını tercih ettiği anılar ortaya çıkıyordu ve daha önce hiç kimsenin bilmediği acısı yüzüne vuruyordu. Bunu hep tek başına yaşamayı tercih etmiş olan Ross Sintié karşısında da acısını belli etmek istemiyor gibiydi. Dersliğin kapısı kendiliğinden kapanırken Sintié'nin elini omuzunda hissetti ve sessizce durdu.

"Demek kabuslardan kaçıyorsun..."

Mırıltı halinde konuşmuştu. Bir şekilde ortaya çıkan sessizliği yok etmek isterken bir yandan da Sintié'nin derdini öğrenmek istiyordu. Ama onun kendisi ile ayna arasında gidip gelen bakışlarını fark etmemişti. Ya da fark etmek istememişti. Çünkü bu bakışların altından gelecek soruyla konuşmanın tamamen değişeceğini tahmin edebilirdi.

Ross bu sessizliğin mantıksız olduğuna karar vermişti. Sadece onu rahatlatmak için bu konuyu açmak istemişti. Ama bu sessizliği durumun daha ciddi olduğunu haber veriyordu kendisine. Bu konuda tekrar şansını denemek isterken. O beklemediği soruyu duydu. Tekrar aklına gördükleri gelince anıları ortaya dökülüverdi. Annesi ve babası.... Kafasını kaldırdığında Sintié'nin kendisine baktığını fark etmişti. Bir şekilde acıları saklamak istiyordu ama bu durumdan kurtulabileceğine pek emin değildi.

"Sadece çok özlem duyduğum iki kişiyi gördüm."

Konuyu kısaca özetlemekle yeğlemişti.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

*Özlem duyduğum iki kişi mi? Gerçekten çok açıklayıcı bir cevaptı Ross, tebrikler.* Düşündüklerini sadece zihninin sınırlarına kadar ulaşırmayı seçmiş, hiçbir yorumda bulunmamıştı. Ters davranmasını gerektirecek biri yoktu karşısında hem bunun için fazla yorgundu. Gözlerini inatla aynaya götürmemeye kararlıymış gibi odanın içerisinde dolaştıran küçük kız konuyu değiştirmeye hevesli bir havayla kendi sorunlarını unutmaya, bunun yolu olarak da Ross'un anılarına dalmaya kararlıydı. En azından onun kendisi gibi hayatında büyük bir boşluk olarak kalmış bir aile bireyi yoktu. Mutlu bir geçmişi olmalıydı, daha önce Ross'u hiç üzgünken gördüğünü hatırlamıyordu Sintié.

"Kim peki onlar?" dedi yumuşak ses tonuyla. O sırada yaptığının ne kadar düşüncesizce olduğunun farkına varamamıştı ama kendi iç yıkımıyla o kadar meşgul olmasa birinin özlem duyduğu insanlar hakkında soru sormanın, derdi her neyse onu daha fazla deşmenin kötü bir davranış olduğunu düşünüp sessizliğini koruyabilirdi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ross konuyu böylece kapatabildiğini umuyordu. Her zaman neşeli biri olarak tanınırdı. Kimsenin geçmişinin bilmemesi de bu konu da kendisine hep yardımcı oldu. Şimdi herkesten gizli sırrının ortaya çıkmasına ihtimal varken içinde rahatsız edici bir kıpraşma vardı. İçinden kurtaramadığı anılarını artık gömemiyordu da. Her gece olduğu gibi acıları çoğalmak istiyordu.

Ross içinde kopan garip akımları dışa vurmamaya çalışarak Sintié'ye baktı. Garip bir gülümseme yerleştirmişti yüzüne. Onun bu sessizliği kendini pek rahatlatmıyordu. Gene aynı konuya yönelmesinden korkuyordu. Ama bir yandan onun anlayışlı olduğunu da biliyordu. Bu konu üstünde durmayacağını daha önce yaşadıklarından biliyordu.... Ama Sintié ile göz göze geldiğinde daha önce ki davranışlarından farklı davranacağını anlamıştı bile...

"Sintié biliyormusun boşver özlem duyduklarımı. Onlar sadece benim sırlarımda ve anılarımda yatan iki kişi. Senin pek önemseyeceğin ya da tanıyacağın kişiler olamazlar emin..."

Bu sözler Sintié daha sözünü bitirmeden ağzından çıkmıştı. Ross ise sessizce ve rahatsızca dersliğin içinde dolanmaya başladı. Kafası ikiye bölünmüştü. Ne diyeceğini bilemeden yürüyordu. Bu konun kapanacağından pek emin değildi. Bu kendini rahatsız etsede sözlerinde de kaba olduğunu fark etmişti. Sİntié her zaman kendini dinleyen en yakın arkadaşlarından biriyken.. Kendisi ondan bir şeyler sakladığını resmen açık etmişti. Bir yandan kendine kızarak mırıldanmaya başladı. Dersliğin camlarından birine ilerledi ve başını duvara yaslayarak dışarıyı izlemeye başladı.

Ay kendini gösteremese de bulutların arasından varlığını belli ediyordu. Onun ışığını içine çekmiş gibi bembeyaz duran bulutlar huzur veren bir sessizliğin altında eserlerini toprağa bırakıyorlardı. Toprağın üstü şimdiden
beyaza bürünürken orman da rahat bir uykuya dalmıştı. Ross o an Sintiée ve kendisi dışında herkesin uyuduğunu ve huzurlu olduğunu düşündü.

"Gökyüzü.... Sanırım gerçekten ruh halimi yansıtmaya yönelik. Sahte ve gizli bir acı çeksemde bu acıyı çekeceğim anları iple çekiyorum..."

Kendi kendine mırıldanarak söylemişti bunları. Sintié'nin de duyabileceği aklının ucundan bile geçmemişti.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Boşvermek mi? Sintié daha önce Ross'un ağzından kendisine karşı bu sözü duyduğunu hatırlamıyordu. Hiçbir sırları, hiçbir gizli anıları olmamıştı birbirlerinden. Sintié kendisini Ross'un her zaman sırdaş olarak gördüğü kişi, tavsiyelerine ve duygularını paylaşmasına ihtiyaç duyduğu kişi olarak gördüğünü sanmıştı. Yanılıyor da olamazdı. Her sorunun da büyük bir sabırla onu dinleyen kıza şimdi neden güvenmiyordu ki. Belki de korkuyor ya da çekiniyordu. Ama aralarında böyle çekingenlikler kalkalı uzun zaman olmuş, neredeyse aynı ruhu paylaşır hale gelmişlerdi onlar. Sintié Ross'un bu haline bir türlü anlam veremiyordu. İfadeleri de değişmişti ayrıca. O eğlenceli, umursamaz, neşeli çocuk gitmiş, ciddi ve gizli bir hüznü saklamaya çalışan ama bir yerlerden patlak vermeyi ihmal etmeyen çocuk yerini almıştı. Hem Sintié için Ross değerli bir arkadaştı, neden onun önem verdiği insanları hiçe saysın ya da umursamamazlık yapsındı ki? Bunları pekala yavaş yavaş yürümeye başlayan ve pencerenin önüne geldiğinde duraklayan çocuk da biliyordu. Peki bu gizemin sebebi neydi o zaman?

Tam konuşmaya karar vermiş Ross'a biraz daha yaklaşabilmek için ayağa kalkmıştı ki çocuğun yarım yamalak duyabildiği fısıltı şeklindeki sözleri duraksamasına neden oldu. Acı mı? Sahte ve gizli olanından hem de... Ne demeki şimdi bu? Ross'un bilmediği bu sırrı düşündüğünden daha derin ve önemliydi demek ki. Onu üzmek veya bu durum her neyse aklıan getirmekten kaçınıyordu ama aynı zamanda arkadaşını böyle etkileyen olayı öğrenmek için içi içini yiyordu. Belki onun düşüncelerinden sıyrılıp artık bu özlem olarak nitelendirdiği iki kişiye duyduğu hisleri ve bunun ruhunda yarattığı yarayı aza ingirdeyebilirdi.

"Saçmalama Ross. Seninle ilgili olan bir şeyi ne zaman görmezden geldim ben? Hem bu gizli acı lafı da ne oluyor, seni bu kadar üzen bir şey var ve sen bunu benden saklamakta kararlısın. Öyle mi?" dedi hızlıca.

» Gecenin Gizi
» Sessiz gecenin esintisi ~

Gecenin İçindeki Fısıltı...

Gecenin İçindeki Fısıltı...

Similar topics

Similar topics