""Ah Celia. Nasıl olduğunu merak etmesem, inan bana bunu sormazdım bile. Ve bence oldukça iyisin. Yanında kimsenin olmasına izin verme. Yalnız yürüyenler, ihanete en az uğrayanlardır."
"Tamam.İstediğin gibi olsun"diye geçirdi içinden.Achille'nin ona değer verdiğini biliyordu içten içe.Küçükken onu nasıl korumaya çalıştığını.Bu yüzden artık sorgulamayacaktı.Ne isterse yapacak,o ne derse onaylıyormuş gibi gözükecekti.
"Ayrı kalmak zorundayız, çünkü ben öyle istiyorum ve ben istediğim için de buna kendim karar veriyorum. Celia, sorgulama artık!"
"Biliyor musun? Umrumda değil.Sakın kızdığımı filan sanma.Gerçekten böyle. Her zaman böyleydin kendi bildiğini okurdun. Artık sorgulamıyorum çünkü,en doğrusunu yapacağından eminim Achille." Her ne kadar söylediklerinin tamamını düşünmese de bir kısmında haklı olabilirdi.Kendisi de şaşırmıştı bunları söyleyebildiğine.Ama yine de çocuğu kendi haline bırakmaya karar verdi.Her zaman olduğu gibi... Rüzgarın uğultusu kulaklarında dolaşıyordu.Ellerini birleştirdi.Üşümeye başlamıştı.Kendine geliyordu yavaş yavaş.Achille'nin ne yaptığını düşünmüyordu artık.Ve sonra Achille :
"Üşüdüysen gidelim."
demişti.Yavaşça kalktı yerinden.Üşüdüğü bu kadar mı belliydi? Hızlı adımlarla oradan uzaklaşmaya başladı.Arkasına bakmadan sadece oradan uzaklaşmak istiyordu.Ama yine kendine engel olamayacaktı.Achille'ye döndü ve : "En doğru kararı verdiğine eminim,ikimiz için." diye bağırdı. Rüzgar aynı kuvvetiyle esmeye devam ediyor,ay tüm görkemiyle gökyüzünde duruyordu...
Anasayfa 
