Kar İçinde Düşünceler

Banned

Kar artık hızını çok artırmaya gerek görmüyordu ki bu çok normaldi. Kalın bir beyaz tabaka her yere yayılmıştı çünkü. Adım atmak genelde zor oluyordu ama bu kimsenin umrunda değildi. Her seferinde karın tadını çıkarmak istercesine dışarıya çıkıyor ve delik deşik ediyorlardı o düzlüğü. Her sabah tekrar kalktıklarında ise o deliklerden esir kalmadığını görebiliyorlardı. Gece onlar yorgun bir halde yataklarına kendilerini bırakırken bulutlar tekrar yüzlerini gösteriyor olmalıydılar... Bu dönüşüm her gün kendini tekrarlıyor ve insanın gözünü bu olaya alıştırıyordu; Yasak Orman dışında tabi. Bazı sabahlar erken kalkabilenler ise Yasak Ormanın uçlarında oluşan küçük izleri görebilirdi ve akıllarına hemen ormanın tehlikeli hayvanlarını getirirdi. Ancak tüm güzellikleri yanında bu havanın tek bir sorunu vardı. Hastalığa yol açabilecek soğuğu. Hogwarts içinde hasta olan kişilerin sayısı şaşılacak derecede artmıştı aslında bu zaman içerisinde. Hastane Kanadının kapısı nerdeyse artık hiç kapanmıyor ve oranın usta şifacısı dinlenecek zaman bulamıyordu anlaşılan.

Carl sabahın erken saatlerinde Büyük Salonda kahvaltısını ediyordu. Haftasonu olduğu için kimse acele etmemişti görünüşe göre. Hepsi boş zamanlarının tadını biraz daha dinlenerek geçirmek istiyor olmalıydılar. Sadece bir avuç insan Büyük Salondaydı... Ama Carl koridorlardan geçerken nerdeyse tüm Profesörlerin ayaklanmış olduğunu anlamıştı. Kendisi ise erken kalmıştı. Bunun en büyük nedeni karın tadını rahat rahat çıkarmakken. normal şartlarda da erken kalkan biriydi kendisi. Slytherin masasında oturan bir kaç kişinin yanındaki boş sandalyeyelere yerleşti ve kahvaltısını ederken bir yandan da sessizce konuşmaları dinlemeye başladı. Katılmayı gerek görmediği muhabbetler akıp giderken artık karnının şiştiğini hissetmişti. Artık Hogwarts Arazisinde dolanabilirdi biraz.

O büyük kapıları açtı anda yüzüne çarpan serin hava Carl'ı karşılamıştı. Uykusunun artık tam olarak açıldığını biliyordu. Yavaş adımlarla ilerlemeye başladı. Gerçi istese de hızlı ilerleyemeyeceğini düşünüyordu şimdi. Çünkü en son bacağını ilerletebilmesi için on dakika geçmesi gerekmişti. Sonunda gölün hemen yanındaki bir ağacın altına vardı zorlana zorlana. Buz tutmuş göl nedense daha çok hoşuna gitmişti. Gözleriyle ağaç altını tararken kuru bir yere oturmasının imkansız olduğunu biliyordu ama büyük bir kar tabakasının da içine yığılmak pek içinden gelmiyordu. Sonunda asasını karlara yöneltti. İncendio büyüsü sayesinde erimelerini sağlaya bilmişti. Kendine artık kar tabakası içinde kuru bir yer bulduğunu bilerek yere oturdu.

Yüzünde zafer dolu belli belirsiz bir gülümseme yerleşti. . Aklından binbir çeşit fikir geçiyordu. Yaptığı bu basit büyünün istenince ne kadar yararlı olabildiğine şaşıyordu aslında. "İşte güç.." Aklına bir şekilde gene bu düşünce yerleşmişti. Dudakları hafiften kıvrılırken gözlerinde tanıdık bir parıltı hissetti. Bir büyü yaratmak... Bunu kim bilir ne kadar çok istiyordu ama daha erkendi. Gelişmeli ve öğrenmeliydi her şeyi. Sırtını ağaca yaslarken bu düşünce kendini yoğunlukla hissettiryordu. Carl'a göre bunları düşünmek için en uygun zamandı belki de.

Gezgin

Bütün gece baktığı her aynada arkasını dönmüş ve inatla yüzünü göstermeyen o çocuğun bulunduğu rüyalar görmüş, birkaç kez kaçan uykusunu toparlamaya çalıştıysa da son denemesinde başarılı olamamıştı. Yatakhanedeki uyuşuk bedenleri rahatsız etmemeye özen göstererek Gemma’nın şekerlemelerinden araklamıştı. Sabah olduğunu anlayana dek zamanını yatağı çevresindeki perdeyi açmadan, koyu yeşil pikesine vücudunun neredeyse tamamını örtecek şekilde sarınarak ve aralık vermeksizin aynı noktaya bakarak geçirmişti. Zindanlarda günü ne zaman ağardığını tam olarak göremiyor olmanız büyük bir eksiklikti. Oysa Jytte bu yokluğun değerini yeni fark ediyordu. Seymour’un uyanmasından bir iki dakika önce tam da olmayan şeylerden ne kadar haberdar olduğunu düşünüyordu. Yıllar önce Danimarka’daki çiftliğin çitlerinin önüne bırakılmış bir bebek olarak yok olan şeylerden hiç bu kadar rahatsız olmamıştı. Olmayan ailesini, olmayan servetini, olmayan gücünü, olmayan arkadaşlarını ve daha yokluğunu fark edemediği ancak somut olarak olmayan birçok şeyi var etmeyi arzuluyordu. Belki şimdi ayaklanıp dördüncü kattaki o terk edilmiş odaya gidip, onun rahatlığını bozan aynaya baksaydı elinde oynatamadığı şeyleri görürdü yanı başında. Ne yazık ki ne kendine siper ettiği perdeleri açmaya ne de insanlara nereye gideceğini açıklamaya hali yoktu. Sırf bu yüzden yatakhanede filizlenen hareketliliğe inat yalnızca bekliyordu. Hepsi gittiğinde eğer canı bir şeyler yapmak isterse dışarıda, kimsenin olmadığı bir yerde saatlerce otururdu. Sonra biri gelir Inés’ın zamansız gidişinden bahseder ve canını sıkardı. Jytte de aldırmıyormuş gibi davranır ancak arkasını dönüp giderken gözyaşlarına boğulurdu… Hep aynı acınası sahne. Üç aydır aynı karmaşa, aynı çekilmez cümleler. İnsanların garip bakışları ve sanki her şeyini kaybetmiş gibi davranılan Jytte. Daha ne kadar devam edebilirdi ki? Belki bir süre daha ancak daha fazlasına izin vermeyecekti.

İşaret parmağıyla dudağının kenarındaki çikolataları yok ederken Gemma’nın çığlıklarını büyük bir zevkle dinliyordu. Çikolatalarını kim almış, nasıl buna cüret edebilmiş.. Tüm bu kendini beğenmiş cümleleri söylerken ki kızarmış suratını ve ellerini geriye doğru savuruşunu gözünde canlandırabiliyor ve bundan büyük bir haz alıyordu. Ve muhtemelen Jytte’in yatağına doğru hırsla ilerlerken Mette’nin yumruğuyla kendine gelmişti. Bir süre boğuşma seslerini dinledi ve yalnızca kıkırdadı. Mette’nin onun için yaptıklarını daha sonra teşekkür ederdi. Belki… Minnet anlayışı içinde bir yerlerde saklı olsaydı şimdi kalkar sırf arkadaşını rahatsız edecek diye kendini siper eden kızı kurtarmaya çalışırdı. Eğer sıcak yatağından çıkmıyor, tüm olanları zevkle dinleyebiliyorsa kimseyi özünden daha çok sevmeyen bir kıza bahşedilmiş demekti bedeni. Mutluydu, kendini feda etmesi için onu zorlayacak bir vicdana sahip değildi. Mutluydu, kime benzediğini bilemeden kendisine verilen bu duygusuzluğun yaratıcısı anne ve babasına bile minnet duyamıyordu. O tüm mutluluklarını ardı ardına sıralarken büyük kapı hızla çarptı ve Jytte irkilerek hayal dünyasını terk etti. Bir süre yalnızca etrafını dinledi. Kendi nefes aışından başka bir sesin olmayışı iyiye işaretti. Yatağının çevresindeki perdeyi yavaşça açtı ve ayaklarını pikeden kurtararak yataktan aşağı sallandırdı. Bir süre şımarıklığından yatağından çıkması ve yerdeki kandamlalarını süzdü. Gemma’nın yatağı dağılmıştı. Muhtemelen Mette onu sert bir darbeyle yatağına fırlattıktan sonra üstüne çıkıp tokatlamıştı. Duyduğu tüm o garip sesler de olay mahallinde hayat buluyor, adeta canlanıyordu. Her şeyden çabucak sıkıldığı gibi bu manzaradan da sıkıldı ve hızla ayağa kalktı. Tılsım dersine giderken kenara fırlattığı terlikleri birbirinin üzerine binmiş bir biçimde hala komodinin kenarında duruyorlardı. Acıyarak süzdü ve umursamadan ilerledi. Dolabının kapağını yavaşça açtı. Paçasına indikçe daralaşan kotlarından birini ve koyu gri hırkasını çıkardı. Yalnızca pijama altını çıkartıp kotunu giydikten sonra hırkanın kollarını geçirip fermuarı boğazına kadar çekti. Boğazı rahatsız da olsa, ayıcıklı pijamasını görülmesi hoş olmazdı. Saçlarının dağınıklığına aldırış etmediğinden aynaya bakma gereği duymadı. Dolabın kapağını sertçe kapattı ve converselerinin bağcıklarını bağladı. Hazır olduğuna inandığından büyük kapıya doğru ilerledi ve koca kapının ardında kayboldu.

Sabahın bu erken saatinde herkes kahvaltıda olduğundan koridorlarda kimseyle karşılaşmadı. Bayan Norris’in dikkatini çekmemeye çalışarak bahçeye sıvıştığında neredeyse çığlık atacaktı. Sonbahardan kalma sararmış çimlerin üzerinde buluttan bir tabaka örülmüştü sanki. Cılız güneş ışığının aydınlattığı karaçamların tepeleri parlıyor, kar kendini görücüye çıkarıyordu. Suratına hücum eden kuru soğuk kar yağdığını akıl edemediğinden giydiği hırkanın içlerine giriyor, bedenini titretiyordu. Bahçedeki bu ışıltı hoşuna gitmemiş olacak ki dudakları büzüştü. Merdivenleri gerisinde bıraktığında bezden ayakkabılarına hasar veren kar yağmur kadar rahatsız ediciydi. Vücudu sıcaklığını henüz kaybetmediğinden, sıcakla buluşan kar sıvılaşıp ayakkabılarını dolduruyordu. Bir süre ıslanmış ayakkabılarına doğru burun kıvırarak baktı. Burun deliklerini rahatsız eden koku bekçinin evinden geliyor olmalıydı. Kafasını yavaşça kaldırdı ve adımlarını büyük atmaya çalışarak ilerledi. Karı eriterek kendine yer açan çocuğu büyük ağacın gövdesine gizlenerek izledi. Carl.. Yanına gitmek için içinde duyduğu büyük isteğin yanı sıra yalnız kalmak için burayı tercih etmiş olması ihtimali beyninde savaşıyorken duygularına kapılarak çocuğa yaklaştı.

‘Selam’

Banned

Yavaşça düşmeye başlayan kar taneleri Carl'ın yüzüne yapışıyor ve eriyordu hızlı bir şekilde. Ancak o bunu umursamıyordu bile. Yüzünde belli belirsiz bir kayıtsızlık varken gözleri ormanın derinliklerine dalmıştı sanki. Bu karlı manzarayı her izlediğinde bir mutluluk hissetiğini kabul etmeliydi. Bu konu da bin kere düşünmesi gerekse yine aynı cevaba varırdı heralde. Biliyordu ki yazın o sıkıcı günleri kendisi için asla ilk sırada olamazdı. Hani kışla birlikte gelen hastalıklar ve soğuk bile umrunda değildi. Bir yetimhanede muggle çocuklarıyla birlikte zaman geçirmekten kötü olamazdı nasıl olsa... Yetimhane... Lanet dolu geçmişini aklına durmaksızın getiren berbat bir yerdi orası. On bir yaşına kadar bütün zamanını orda geçirmekse en kötüsüydü. Çünkü oradayken büyücülük hakkında hiç fikri yoktu ne yazık ki. Ancak diğer insanlardan farklı olduğunu kısa zamanda hissetmişti Carl. O olağanüstü olaylar hep kendi başına geliyordu sonuçta. Öfkelendiğinde, kızdığında, acı duyduğunda beklenmedik olaylar olurdu hep. Ah o duyguları yaşadığı zamanlardan hep nefret ediyordu. Artık aptalca gördüğü o duygulara zamanında nasıl kapılmıştı ki. Aşağı yukarı dört yıl öncesiydi bunlar. Ne kadar çok değişmişti. Bunu rahatlıkla görebiliyor ve her seferinde kendiyle gurur duyuyordu.

Gözleri ormanın derinliklerinden uzaklaşırken yüzüne bir gülümsemenin yayıldığını hissedebiliyordu. Değiştiğini bilmek içini rahatlatmıştı doğrusu. Aslında oturduğundan beri aklında dolanan düşüncelerden hep nefret ederdi. Geçmişini pek düşünmek istemezdi çünkü. Yine de biraz gurur duymasını sağlıyordu. Gözleri şimdi donmuş nehrin üzerinde dolanırken arkasından bir ses geldi. Beyninin içine doluşan bu ses tanıdıktı. Kafasını çevirdiğinde ise nedenini anladı kolaylıkla. Jytte.. Eskiden kalma bazı anılarını canlandırmıştı hemen. Güzel zamanlar geçirdiğini kabul etse de pek uzun sürmemişti ne yazık ki. Belki de bunun suçlusu Carl'dı.

"Selam Jyyte.."

Sözler ağzından sakince çıkarken gözleri de kızın üstüne süzülmüştü. Belli ki bu da engel olamadığı alışkanlıklarından biriydi artık. Yüzüne belli belirsiz bir tebbesüm oluşurken gözleri sonunda kızın yüzünde duraksadı. Kendine engel olamayarak onun burda ne yaptığını merak etmişti. Sütündeki kıyafetler havaya göre ince gelmişti gözüne. "Ahh sana ne belki hasta olmak istiyordur." Aklında bu düşünce sesleniyordu kendine ama Carl duymazlıktan gelmeyi yeğledi ve merakını açığa vurdu.

"Ne yapıyorsun burda?"

Gezgin

'Selam Jyyte..'

Biçimli dudakları yavaşça kıvrıldı ve yanaklarındaki çukurlar belirginleşinceye dek suratındaki hareketlenme devam etti. İzlenildiğini bildiğinden duyduğu utanç hassas teninin kızarmasına sebep oluyordu. Kimyasal olarak vücudundaki birkaç hormonun aşırı salgısı olarak açıklanan içinde bulunduğu durum onun için yalnızca Carl'dan hoşlandığı ifadesinin altını çiziyordu. Üşüyen ellerini ovuştururken çocuğun bakışlarına karşılık vermeye çalışıyordu. Saçlarının arasında dolanan rüzgâr parfümünün çiçeksi kokusunu etrafa yayıyor, bekçinin kulübesinden gelen iğrenç kokuyu bastırıyordu. Jytte on iki yaşına girerken Stuart'ın hediye ettiği bu şişe hiç bitmeyecek şekilde tasarlanmıştı. Belki parfüm konusundaki zevksizliğinden belki de Stuart'a saygısından bir daha değiştirmeyi düşünmemişti bu kokuyu. Ellerini hırkasının ceplerine yerleştirmeyi akıl ettiyse de bu ince yün üşümesini durdurmayacaktı. Belki birkaç dakika sonra geldiği yoldan geri gider, Carl'ı da rahat bırakmış olurdu. Bu düşünce her ne kadar canını sıksa da belli etmemeye çalıştı. Suratındaki tatlı tebessüm parçalandı, yok olup gitti.

Kar yağmurun aksine ağır ağır, keyfini çıkarırcasına yağıyordu. Bahçeyi etkisi altına alan beyazlık kimine göre büyülü bir gerçek olsa da Jytte'e kısa sürede geçecek bir serabı hatırlatıyordu. Geldiği gibi gidecekti. Kalıcı olansa insanın ruhuna işleyen soğuktu. Soğuk şimdilerde somutluktan çıkmış, insanlar arasındaki soyut karmaşada can bulmuştu. Soğuk savaş diyorlardı.. Tıpkı birbirlerine baktıkları anda nefretlerini en derinde hisseden Steven ve Jytte gibi. İki gün önce örülmeye başlayan bu kalın duvar şimdilerde birbirilerinden nefret etmelerine yetecek yükseklikteydi. Grace'i öperkenki halini gözüne getirdikçe kuduran Jytte ise tüm bunlara kayıtsız kalışına anlam veremiyor, kendi içinde karışıklığa düşüyordu. Neden bağırmıyordu? Neden ikisini birden öldürmüyordu? Çünkü yeryüzündeki çoğu şey gibi onlar da Jytte'i hak etmiyorlardı. Onlara hak ettiklerini verirse özgürlüğünden olacaktı, en büyük varlığından.

'Ne yapıyorsun burada?'

İçine gömüldüğü düş gücünden kurtularak gerçekle yüzleşti. Düşüncelerin sıcaklığı ona titreyen bedeninin çektiği azabı unutturmuşken bu ani geri dönüş canını sıkmıştı. Tüm bunların ötesinde cevap vermesi gereken bir soru vardı. Kimilerine kolay gibi görünse de Jytte bu soruyu cevaplamak için epey bekleyecekti. Ne söyleyebilirdi? Yalnızlığını mı? Çektiği acıyı mı? Olmayan şeylerle nasıl boğuştuğunu mu? Tüm bunları düşünürken Carl'ın biçimli yüzüne baktı ve belli belirsiz gülümsedi. Neresini anlayacaktı? Neye yarayacaktı? Canını sıkmaktan, Jytte'in canını acıtan yükü anlamaya çalışmakla harcayacağı boş vakitten başka neye? Başını ayakkabılarına doğru eğdi ve yarısı ağzında yuvarlanan kelimelerle dolu bir cevap verdi.

'Canım sıkıldı.. Hem diğerleri bana göre değil.. Yani.. Gemma falan.. Öyle işte.. Bilirsin..' kafasını yavaşça kaldırdı ve suratı anlamamazlıktan kıvranan çocuğa doğru gülümseyerek'Ya sen?' dedi.

Banned

Aslında kafasının içinde bir çok soru dolanıyor ve hepsini sormak isteği duyuyordu ama acelesi yoktu. Biraz beklemesi gerektiğini hissetmişti. Jyyte'yi hareketlerinden tanımasını sağlayacak kadar olay geçmişti aralarından. Bu olayların hepsi tekrar düşünsel olarak beyninde canlanırken onun sıkkın olduğunu da hissetmişti kolaylıkla. Bu konu da birşey söylemeden önce onun konuşmasını beklemek daha mantıklı gelmişti ona. Hala aralarındaki sessizlik korunurken gözüne titreyen bedeni takıldı. Bu gayet normaldi. Uzun ve kalın giyinmek nasıl aklına gelememişti ki. Belki isteyerek böyle giyinmişti ama bu fikir çok akıllıca gelmiyordu Carl'a. Gözleri bu soruların merakıyla parıldarken tekrar göz göze geldiler. Kızın yüzünde oluşan tebessüm kısa sürmüştü ama Carl korumuştu tebessümünü. Elleri yavaşça toprağın üstünde koydu. Hissetiği serinlik yarattığı kuru alanın tekrar küçüldüğünü anlamasında yardımcı olmuştu.

Gözlerini sonunda kızdan ayırarak yere bakmaya başladı. Taze oluşmuş karlar hemen önündeydi. Diğer yerlere göre daha ince olsa da varlığını belli etmekte kararlıydı. Bir elini serin karın içine sokarkern soğukluk tüm bedenine yayılmıştı. Diğer eliyle asasını çıkardı. "İncendio" Ağzından fısıldı gibi çıkan bu sözle birlikte mavi bir alev beyazlığın üstüne düşerek kısa bir süre öylece durdu. Hemen ardından ise bedeniye yayılan soğukluk uzaklaşmıştı. Artık Jytte için de bir yer vardı. Tam bunu düşünürken sesini duydu. Ne diyeceğini bilememenin kararsızlığı onu saçma sözlere yönlendirmiş gibiydi.

"Ben sanırım sadece zaman geçirmek için burdayım."

Dudakları hissedilebilir şekilde kıvrılırken ağzından bu sözler çıkmıştı. Kafasını yarattığı yerden ayırabildiğinde bakışları tekrar Jyyte'nin yüzünü bulmuştu. Onun bu kararsız ifadesi her zaman eğlenmesine neden oluyordu. Belli ki kalmakta emin değildi. Buraya gelerek hata yaptığını sanıyordu belki de . Aman uzaktan gelen bir ses böyle olmadığını fısıldıyordu kulağına. Zaten bu yüzden karları tekrar eritmişti.

"Hadi gel.. Orada ayakta duracağına otur Jyyte."

Gezgin

'Ben sanırım sadece zaman geçirmek için burdayım.'

Aman ne güzel! Önemsiyormuş gibi görünmeye çalışarak birşeyler gevelediyse de yeteri kadar güçlü çıkmayan sesi kısa zamanda kayboldu. Koyu kahve saçlarından aşağı doğru süzülen su damlaları hırkasının omuzlarını ıslatıyor, hissettiği soğuğun artmasına sebep oluyordu. Bu soğukta böyle ilginç bir kıyafetle Car'ın karşısında durduğundan kendini aptal gibi hissettiği bir gerçekti. Alnını rahatsız eden saçlarını eliyle kenara doğru çekti. Dağınık görünen saçlarını fazla önemsemiyordu. Yutkundu ve çocuğun kendisi için girdiği çalışmayı gülümseyerek seyretti. Asasından çıkan alev topu kar yığınını eritmişti.

Carl'ın kendi haline döndüğü bir sırada zihninin arkalarından süzülerek yaklaşan anı Jytte'i fethetmiş durumdaydı. Carl'ı her gördüğünde aklında oluşan yüzlerce kareden belki de en güzel olanıydı. Geçen yıl Cadılar Bayramı şölenlerine birlikte katılmış, deli gibi dans etmişlerdi. Kavga etmeden geçirdikleri tek günleri belkide o müthiş akşamdı. O günleri özlüyor muydu? Zannetmiyordu. Yalnızca tadı damağında kalmış bir ilişkiydi. Yalnız bu konuda da suçu üzerine almaktansa ayrılmalarının Carl'ın umursamazlığı yüzünden olduğunu düşünüyordu. Beynindeki bir nokta gerçeklerin üzerine örtmek konusunda rakip tanımaz bir performans gösteriyordu.

Çocuğun kendisi için hazırladığı yere çöktü. Sırtını yasladığı ağaç canını acıtıyor olsa da aldırmadı. Göl henüz buz tutmamıştı. Birkaç gün sonra Stuart'la kaymaya gelir, ördekleri saklandıkları yerde parçalarlardı. Bu düşünce hoşuna gitmiş olacak ki kıkırdadı. Sonra sessizlikten sıkılmış bi biçimde

'Evet? Birşeyler merak etmeni bekliyorum..' diye mırıldandı.

Banned

Jytte'nin oturmasını izlerken aklında hala bazı anılar dolanıyordu. Neden bilmiyordu ama yaşadıkları her anıyı teker teker düşünmek gerekli gelmişti Carl'a. Uzun zamandır pek konuşmuyor olmalarının buna bir etkisi olmuştur belki. Ancak bir de bunu düşünüp kendini yormak istemeyen Carl kendini bir süre boyunca anıların içine bıraktı. Bazı zamanlarda olduğu gibi ortamdan kopup gitmişti ama bunun Jytte'yi şaşırtmayacağını biliyordu. Sonunda derin bir şekilde iç çekip kendini anılarından kurtardığında hala elinde asasıyla oynadığını fark edmişti. Bunun yanı sıra Jytte'nin merak ve sıkkınlıkla kendine bakan gözlerini de üstünde hissetmişti. Bundan pek rahatsız olduğu söylenemezdi açıkcası. Evet, biliyordu ki genelde kendisi bunu her yaptığında rahatsız edici olabiliyordu ama bu Carl'ın pek umrunda değildi görünüşe göre. O kendine soru sormakta özgürlük veren sözleri duyarken yüzüne umursamaz bir tebessüm yerleşti hep olduğu gibi. Bazen kendisi de bu soğukluğuna şaşırsa da hoşuna giden bir özelliğiydi. Aklında söylemek istediği soruları sıralarken gözüne tekrar ince kıyafetleri takıldı ve ilk sorusuna karar verdi böylelikle..

"Ahh. Tabiki de. Sen soru istiyorsan bende şaşırabileceğin kadar çok var. Merak ediyorum da kendini soğuktan öldürme arzun nerden geliyor."

Kaşlarını hafifçe kaldırırken ağzından doğru yolu bularak çıkan sözler bunlar olmuştu. Sakin ses tonu altında meraktan daha çok hafif bir alay yatıyordu aslında. Böyle bir hareketin mantıksız olduğunu bilmesinin yanı sıra bunu hiç beklemeyeceği biri yapmış. Gözleri kızın üstüne odaklanırken cevabını sabırla bekliyordu. Ne de olsa acelesi yoktu. Hala elinde duran asayla yavaşça oynamaya başlarken bir yandan da saçının içine gömülen karları temizlemeye çalışıyordu Carl.

Gezgin

Hatalı bir soru olduğunu sezmişti. Ancak insanın çaresiz kaldığı durumlardan birini yaşıyordu. Laf ağzından çıkmıştı birkez.. Neden hep hata yapmak zorundaydı? Elinde olsaydı başka bir hayatı seçer miydi? Merkezin kendisi olduğu oyunlardan sıkıldığını fark ediyordu. Başkaları üzerine bahis kurmak, onların konuşulduğunu görmek, basitte olsa bir amaç uğruna düştükleri hallere gülebilmeyi istiyordu. Kısacası başına gelen herşeyi bir başkasının üzerine yıkmaktı tek dileği. Başrabilir miydi? On dört yıl sonra Jytte olmaktan vazgeçebilir miydi?

Dizlerini kendine doğru çekip kollarıyla sabitledi. Kafasını ağacın sert yüzeyine yaslayıp suratını ağacın dalları tarafından örtülen göğe doğru çevirdi. Yüzüne düzen her kar tanesi eriyor, damlalar halinde yanağından süzülüp boynuna akıyordu. Dudakları ve burnu soğuktan kızarmıştı. Gözlerini kapattı ve

'Kar yağdığını görmedim. İnsanlardan olanca gücümle kaçtığım için doğa koşullarına göre kuyafet uydurmakta zorlanıyorum. Başka?' diye mırıldandı.

Kar İçinde Düşünceler

Kar İçinde Düşünceler

Similar topics

Similar topics