Vampir ile görüşme..

Büyücü

Ve orada durmuştu Emilie. Karanlığın içinde belirgin beyazlığı ile. Yaptığının mantıksız olduğunu bilecek kadar zeki bir çocuktu Achille. Ama her şeyi mantık içerisine oturtursa, hayatın anlamı kalmazdı. Soğuktan hissetmediği ellerini cebine soktu ve kıza doğru ilerlemeye başladı. Artık karşısındaydı ve yüzünü net olarak görebiliyordu. Hafif şaşkın, hafif meraklı ve hafif kararsız. Onun güvenini kazanmalıydı ama bunu nasıl yapabilirdi ki? Belki de sözler ile. Sözler hayatı değiştirebilecek güçte olan bir silahtılar ve belki de Achille'in en iyi yaptığı şey, bu silahı iyi kullanmaktı.

Dolunayın aydınlattığı gecenin altında bir vampir ile bir çocuk. Ne kadar tekin olmayan bir durumdu. Ama bir şeyden korkulursa, işte o zaman kaybetmişsinizdir. Achille'de korkmuyordu. Ne olacaktı ki, karşısında duran kız kendi kanını içse ve orada onu öldürse. Ne kaybedecekti ki büyü dünyası? Aslında ölümden aşırı derecede korkuyordu. Fakat bir yandan da, arkasında pek ağlayanı olmayacağını düşünüyor ve kendisini bu konuda rahat hissediyordu. Düşüncelerinden uyanmasını sağlayan, Emilie'nin o hoş sesi olmuştu. Anlaşılan kız arkadaş olabileceklerine karar vermişti.

'' Arkadaş olacaksak.. Ben kendimi tanıttım çocuk. Sıra sende. '' Yüzüne yayılan gülümsemesi ile bembeyaz dişleri ortaya çıktı. Memnundu Achille bu durumdan. İçinden gelen sevinci gizledi ve yüzündeki ifadeyi tebessüme çevirerek konuşmaya başladı. "Ah tabiki. Tanışma faslı. Adım Achille Matteo. D'Aloise ailesinden geliyorum ve ilk soruruna yanıt olarak da, biraz yalnız kalmaya ihtiyacım vardı ve onun için yasak ormana gelmiştim. Açıkçası yalnız kalmakta değil. Kendime ait, istediğim zaman gelebileceğim bir yer."

Ona güvendiğini gösteriyordu ki, kız da kendisine rahatça güvensin. Gülümsedi ve sağ elini cebinden çıkartarak elini uzattı. "Sözlerimin çeliştiğini düşünebilirsin. Fakat sen yalnızlığımı paylaşabilecek bir kişisin. Aynı kaderi paylaştığım insanlara oldukça değer veririm. Yalnızlık bizim ortak kaderimiz ve bunu birlikte paylaşarak, yine kaderimizi ortak bir yola sokabiliriz. Tanıştığımıza memnun oldum, Emilie." Sesi uzaklardan geliyordu yine. Ama çoğu zaman olduğu gibi soğuk değil, tam aksine sıcaktı. Aklında tek bir soru vardı. Onun güvenini kazanmış mıydı, ya da nasıl kazanabilirdi?

Gezgin

Koca bir aptallıktı yaptığı belki de. Güvenmekle doğru mu yapmıştı? Bir yanı doğru diyor, öbür yanıysa bunu kabul etmiyordu. Sonuçta hiç tanımadığı bir çocuğa... Kötü düşüncelerini aklından uzaklaştırmaya çalışarak, karşısında konuşmaya başlayan çocuğa baktı. "Ah tabiki. Tanışma faslı. Adım Achille Matteo. D'Aloise ailesinden geliyorum ve ilk soruna yanıt olarak da, biraz yalnız kalmaya ihtiyacım vardı ve onun için yasak ormana gelmiştim. Açıkçası yalnız kalmakta değil. Kendime ait, istediğim zaman gelebileceğim bir yer." İçinden Achille diye tekrar etti Emilie. +İlk tanıştığım insan...+ Achille'nin sözlerinden sadece o ve Achille'nin yalnız olmadığını anlamıştı. Herkes arayış içindeydi. Emilie uzaktan izlediği Hogwarts'ı düşündü. Muhteşem ve heybetli bir mimari nasıl oluyordu da içindekileri mutsuz ediyordu? Düşüncelerinden sıyrılıp, çocuğa baktı. Onun ilk defa gülümsediğini görüyordu ve elini uzattığını da. Kararsızca gözlerini bir çocuğa ve ellerine götürüyordu. Dayanamayacağından korkuyordu yine. Fevklade kokuya dayanamayacağından. Çocuk konuşurken, o, onun ellerini düşünüyordu. '' Sözlerimin çeliştiğini düşünebilirsin. Fakat sen yalnızlığımı paylaşabilecek bir kişisin. Aynı kaderi paylaştığım insanlara oldukça değer veririm. Yalnızlık bizim ortak kaderimiz ve bunu birlikte paylaşarak, yine kaderimizi ortak bir yola sokabiliriz. Tanıştığımıza memnun oldum, Emilie." Acıyla Achille'ye baktı. Ona inanmak istiyordu. Ve kendine güvenmek istiyordu, ona zarar vermeyeceği konusunda. Arkadaş olacaklarsa öyle olmalıydı. Belki de çocuk ormandan gidince Emilie'yi unutacaktı. Bir anda çocuğa ne kadar güvenmeye başladığını farketti. Buna karışmadı. Ve çocuğun elini daha fazla bekletmedi. Beyaz, soğuk ve pürüzsüz eliyle ona uzatılmış harika kokulu ve sıcak eli sıktı, acıtmamaya gayret ederek. '' Bende memnun oldum Achille.'' Elinin ısındığını hissediyordu, onu çekerken. İkisi de birbirine bakıyordu artık. Onları öyle görenler deli olduklarını düşünebilirdi. Bir vampirle bir insanın arkadaş olduğu hangi tarihte vardı? İmkansızdı bu. Bu imkansızlığı belki de Emilie ve Achille bozacaktı. Kim bilir?

Büyücü

'' Bende memnun oldum Achille.'' Kızın kendi elini sıkarken hissettiği soğukluk, havanın soğuğundan da öteydi. Bunu belli etmedi ve elini bırakmasını izledi. Başarmıştı. Zaten bir şeyi istediği zaman başaramıyor muydu Achille? İşte bunu istiyordu ve istediğini elde etmişti. Onun güvenini kazanmış ve bir arkadaş, belki de bir dost edinmişti. Düşüncelerine güldü. Sadece arkadaşlık için mi onunla konuşuyordu. Elbette hayır. İleride Emilie'nin kendisine oldukça faydası olacaktı. Zafer Achille'indi.

Bir süre sessiz kaldı ve havada oluşan su buharını izlemek ile yetindi. Ona nasıl dönüştüğünü sormalı mıydı? Yoksa bu çok mu özel olurdu. Sessiz kalmayı tercih etti. Belki de bu hızla gitmemeliydi. Boş konulardan söz ederek, lafı oraya getirebilirdi. Kıza arkasını döndü ve en yakın ağaca doğru yöneldi. Ardından sırtını yaşlı ağacın gövdesine dayadı ve ellerini göğüs hizasında kavuşturarak, uzaktan gelen bir ses tonu ile konuşmaya başladı. "Kaç yaşındasın Emilie? Ya da kaç yıldır aynı yaştasın?" İkisi birbirinden farklı anlamlar içeren sorulardı. Belki de Emilie birini yanıtlamayı tercih edecekti.

Gezgin

Emilie çocuğun ona arkasını dönüp, yakındaki bir ağaca yaslanmasını izledi. Çocuğun onu merak ettiğinin farkındaydı. Nasıl vampir olduğunu soracaktı. Ve Emilie anlatmayacaktı. Bu ona göre fazla özeldi ve hemen tanıştığı bir insana anlatamazdı. Ne kadar arkadaşı olsa bile... " Kaç yaşındasın Emilie? Ya da kaç yıldır aynı yaştasın? " Çocuktan gelen soruyla bakışlarını ormana çevirdi. Kaç yıldır aynı yaştasın mı? Emilie sadece 5 aydır 18 yaşındaydı. Ama bunu söylememeye karar verdi. İlk soruyu tercih ederek '' 18 yaşındayım, ya sen? '' dedi. Henüz gençti bir vampir olmak için. Ama kader onu oyuna getirmişti bile. Tekrar Achille'ye baktı. Ondan başka insanlar da tanımak istiyordu. Ancak kimliğini açıklamadan. Belki de uygar bir yaşama başlamanın zamanı gelmişti. Ancak nerede yaşayacaktı ki? Bunu sonra düşünmeye karar verdi. Nasıl olsa bol bol boş vakti vardı. Achille'ye daha dikkatli baktı. Ne kadar da masum gözüküyordu. İstese hemen orada onun yaşamına son verirdi. Kendini zorluyordu, hata yapmamak için. Bunu düşünerek Achille'den birkaç adım uzaklaştı. Onun sorularını bekliyordu ama cevaplamaya hazır değildi. Birkaç saniye süren derin sessizlikte ormanın sesini dinlemeyi tercih etti.

Büyücü

'' 18 yaşındayım, ya sen? '' Merak içini kemiriyordu fakat yine sessiz kalmayı tercih etmişti. Şimdilik onun güvenini kazanmıştı. En azından konuşabilecek kadar. Her şeyin belirli bir zamanı vardır ve bu belirli zamanlarda, düzgün adımlar atılarak hedefe ulaşılabilirdi. Achille de öyle biri sayılırdı. Meraklıydı. Her şeyi öğrenmek isteği vardı. Bazen oldukça düşüncesiz davranıp cezalar da alıyordu. Fakat burada konuşma yaptığı kişi, normal bir insan değildi. Bir vampirdi. Aralarındaki arkadaşlığı ilerletmek ve daha fazla zaman geçirmek, merakını gidermesi için tek çözüm yoluydu. Gülümsedi ve konuşmaya başladı.

"Ben de 13 yaşındayım. Sanırım bir abla, kardeş ilişkisi yaşayacağız. Sen bana hayat deneyimlerini anlatırsın. Ben de sana muzurluklarımı." Tebessümünü bozmadı. Emilie'nin cümledeki anlamı çözeceğini biliyordu. Hayat deneyimleri. Bu konuda söyleyeceklerinin veya söylemeyeceklerinin, Achille'in kafasında onun yaşı hakkında bir düşünce oluşmasını sağlayacağını anlamış olmalıydı. Gülümsemesini silerken, ellerini kavuşturmuş olduğu göğsünden indirdi ve ayakları ile nemli toprağı eşeleyerek, siyah botuna bulaşan koyu kahverengi toprakların oluşturduğu şekli izledi bir süre. Kız kendisinden uzaklaşmıştı. Kim bilebilir, belki de ipin üzerinde durmaya çalışan bir cambazdı kendisi. Hayatı, kendisi dengeliyordu ve hata yaptığı anda sonu hiçlikti.

Gezgin

" Ben de 13 yaşındayım. Sanırım bir abla, kardeş ilişkisi yaşayacağız. Sen bana hayat deneyimlerini anlatırsın. Ben de sana muzurluklarımı. " Çocuğun son söylediklerine ister istemez gülümsedi. Tatlı yaramazlıklar diye düşündü. Ya abla kardeş lafı? Hayır, abla olmak istemiyordu. O sadece arkadaş istiyordu. Son ablalığını yaptığında insanlığından vazgeçmişti... Ve çocuğun ondan ne kadar küçük olduğunu yeniden anladı. Acaba Emilie'nin ruhsal halini taşıyabilecek olgunluktamıydı? Bunu sanmıyordu ama ümit edebilirdi. Ya çocuğun imalı hayat deneyimleri sözü.. Emilie'nin ne hayat deneyimi vardı? Geçmişinden bir tek o karanlık geceyi hatırlıyordu. Ondan sonra da ormanda 5 ay vampir olmayı öğrenmişti. Bir nevi hayatta nasıl kalacağını. Aslında çok şey yaşadığını gördüğünde acıyla kasıldı kalbi. Karanlık bir rüyadan korkuyla uyanır gibiydi.. '' Muzurluklarını severek dinlerim Achille. Ayrıca ben senin ablan değil, arkadaşınım. Deneyimlere gelince.. Bunun zamanı var. '' Elbette herşeyin bir zamanı vardı. Achille'nin olgun olduğunu görmeliydi. Ona zaman tanımaya karar verdi. Zaten bu geceden sonra karşılaşıp, karşılaşmayacakları da belli değildi.

Gecenin ne kadar ilerlediğini farketmesi kısa sürdü. Çocuğun okuluna dönmesi gerekiyordu. Gece yarısından sonra orman daha tehlikeliydi. Ve dolunay vardı. Dolunayda kurtadamlar.. Kurtadamlar! Emilie sinirlice etrafa bakındı. Etraf sessizdi fakat hiçbirşey belli olmazdı. Ve küçük bir çocuk ormandaydı. Emilie onu koruyup koruyamayacağını bilmiyordu. Ancak denemekte istemiyordu. Achille'ye döndü. Emir verir biçimde ve biraz kuşkuyla konuştu. '' Hadi çocuk. Orman gece yarısından sonra daha da tehlikelidir. Yanında benim olmam hiçbirşey olmayacağı anlamına gelmez. O yüzden düş önüme ve seni ormanın çıkışına götüreyim.''

Büyücü

Ormanın karanlığı içinde, sahibinin nerede olduğu belli olmayan sesler eşliğinde, hafif rüzgarın insanın içini üşüttüğü bir yerde bulunuyorlardı hâlâ. Bugünkü şansı aşırı derecede fazla olan Achille, bir vampire yem olmamış, herhangi bir yaratıkla karşılaşmamış, ormanda kaybolma ihtimali ile karşı karşıya kalmamıştı. Üstelik, yeni bir arkadaş kazanmıştı ve bu arkadaş, okulda bulunanlar gibi değildi, sıradışıydı. Sanki iki yudum Felix Felicis almıştı ve bunun yararlı etkilerini görüyordu. Az önceki sözlerinin Emilies'in yüzüne bir karanlık düşürdüğünü farketmesi, yanlış bir konuya parmak bastığının bir göstergesiydi adeta. Kendisinin bunu umursayacağını, kızın bu konuya saplantılı bir şekilde bağlı kalmayacağını umuyor, bir bakıma tahmin ediyordu. ''Muzurluklarını severek dinlerim Achille. Ayrıca ben senin ablan değil, arkadaşınım. Deneyimlere gelince.. Bunun zamanı var. ''

Bordo gözlü, beyaz tenli, sivri dişlere ve alışılmadık bir çekiciliğe sahip kız, garip bir melodiye sahip ses tonu ile konuşmuş ve Achille'in düşünmesine yol açmıştı. Neden ablası değildi, neden deneyimlerinden bahsetmiyordu. Achille'in çok fazla beklentisi vardı. Hayatında ilk defa bir vampir ile karşılaşmanın verdiği merak, bedenini ele geçiriyor ve aklında onlarca soru belirmesine yol açıyordu. Fakat kız, bu sözleri ile bir bakıma bu soruları sormasına engel oluyor ve bilinmeyenler ile Achille'i yalnız başına bırakıyordu. Arada oluşan sessizliği hisseden orman kendisini sessizliğe gömerken, uzaklardan gelen ulumaların duyulmasını da sağlıyordu. Sesler gittikçe yaklaşırken, tehlike de yaklaşıyor ve bu ikiliyi tehdit eder hale geliyordu. Soğuktan kırmızı bir şekil almış burnunu sıvazlayan Achille, Emilies'e boş bir ifade ile kısa bir süre baktı. Kız da tehlikeyi sezinlemiş olmalıydı ki, ağzını açarak, yine o garip melodiye sahip ses tonu ile konuşmaya başladı. ''Hadi çocuk. Orman gece yarısından sonra daha da tehlikelidir. Yanında benim olmam hiçbir şey olmayacağı anlamına gelmez. O yüzden düş önüme ve seni ormanın çıkışına götüreyim.''

Emir veren ses tonunun altında yatan gizli endişe. Emir vermekten hoşlandığı kadar, emir almaktan hoşlanmayan Achille; bu ses tonu karşısında, kendisi için en iyi olanın, şu ormanın dışına çıkmak olduğuna kanaat getirerek onaylar bir ifade ile Emilies'e baktı. Burada kendisini bir şeylerin çağırdığını hissetmesine neden olan bir duygu ruhunun en kapalı kıvrımında bulunmasına rağmen, bunu duymazdan geldi ve kızın kılavuzluğunda; nemli toprağın yapışkan bir hal aldığı dar patikanın üzerinde yürümeye başladı. Bu gece bir şeylerin başlangıcıydı. Kendisi ve geleceği için.

Gezgin

Çocuğun başını sallamasıyla, içindeki endişe söndü. Onun kabul etmeyeceğini düşünerek endişelenmişti. Çünkü kabul etmesse onu zorla götürecekti. Ve bunu da kokusu varken nasıl yapacağını bilmiyordu. Rahatlayan bordo gözleri tekrar ormanı taradı. Dikkatlice dinlediği orman tehlike sinyalleri vermeye başlamıştı. Ancak korkmuyordu Emilie. Nedenini de bilmiyordu açıkçası. Normal şartlarda, yalnız olsa korkardı. İlk defa kurtlarla karşılacaktı belki de. Lakin, o farketmese de, yanındaki zarif varlığı koruma içgüdüsüydü korkmamasının nedeni. Ve hala ne kadar güçlü olduğunu farkedememişti. O güne kadar sadece ceylanlara karşı kullanmıştı gücünü.

Seslerin daha fazla yaklaşmasıyla yavaşça yürüyen çocuğa fısıltıyla hızlanmasını söylemişti. Vahşi sesler boş ormanda yankılanırken, Emilie sinirleniyordu. Doğası gereği düşman ırka karşı nefreti ateşliyordu onu. +İğrenç parçalayıcılar...+ Çocuğun onu sinir eder biçimde yavaş yürümesi de vardı kızgınlığında. Belki de Emilie'ye göre yavaştı. Koşmaya alışık bir varlık için yürümek... Elbette öyleydi. Önündeki çocuğun muhteşem kokusu burnunu doldururken, sessiz ormanda, yanlarından gelen bir ses soğuk elini Achille'nin omzuna atmasını ve onu durdurmasını sağlamıştı. Şaşkın bakışlarla ormana bakan çocuk, Emilie'nin bir sonra ki hareketini bekliyordu. Kız ise pür dikkatti. Sinirleri tehlikeli bir şekilde gerilmişti. Boğazından korkunç hırıltılar çıktığının farkında bile değildi. O gece, dolunayın gökyüzünde yüzsüzce süzüldüğü o gece, Emilie ilk defa hırlıyordu. Ağzının gerildiğini hissediyor ama çocuğu daha fazla korkutmamak için ağzını kapamaya çalışıyordu. Ve o anda gelen ses durdu. Emilie anlamıştı. Çok yakındaydı. Ve çocuğun tarafına sessizce yaklaşmaya çalışıyordu. Vampir umrunda değildi, aklında çocuk vardı. Önemsiz bir çocuğun leziz tadına bakacaktı. Ancak unutuyordu ki o önemsiz çocuk, vampir için önemliydi. Emilie sadece saniyelerin işlediği o anda Achille'nin omzundan elini çekti, onu arkasına aldı, başını ona doğru çevirdi ve hırıltıyla sertçe bağırdı. '' Koş! Ne kadar hızlı koşabiliyorsan! '' Arkasından mermer gibi soğuk elleriyle onu itti. Çocuğun yüzündeki şok ifadesini umutsuzca görüyordu. Korku masum yüzüne yayılmış, onu daha da kırılgan yapmıştı. Emilie o yüzü gördükten sonra onun ölümüne dayanamayacağını anlamıştı. Gözleri hala çocuktayken o koşmaya başladı. Kız hemen önüne döndü ve yavaşça gerilemeye başladı. Achille'nin hizasında yavaşça geriye gidiyordu. Böylece hızlanan kurt önce ona saldıracaktı. Aptal yaratık birkaç dakika içinde olayı kavramıştı. Hızla kendini çalılıktan attı. Emilie onun korkunç yüzünün biran onu görünce şaşırdığını gördü. Artık kendini tutamıyordu kız. Hırıltısını artırdı ve çömeldi. Bembeyaz dişleri karanlık gecede aydan gelen zayıf ışıkla parlıyordu. Kurt ise kızgınca hırlamasına devam ediyordu. Bütün dişleriyle uzunca uluduğunu, kendini kaybetmiş olan vampir izliyordu. Onun karanlık tüyleri, orta büyüklüğün hafifçe küçüldüğü bedeni, jilet gibi keskin dişleri, kız için önemsizdi. Ölmeyi umursamıyordu. O sadece o küçük bedeni umursuyordu. Ve kıymetlisine ölüm teklifi sunulmuştu.

Birkaç dakika sonra gölün ormana yakın bölümüne kadar geldi, iki farklı yaratığın birbirine saldırma sesi. En cesurların bile içten içe korkacağı türdendiler.

Vampir ile görüşme..

Vampir ile görüşme..

Similar topics

Similar topics