Vampir ile görüşme..

Büyücü

Önünde ilerleyen vampirin hızına yetişmek için kendisini zorluyor, hızla soluduğu havanın soğukluğunu burnunun içinde acı bir şekilde hissediyor, ulumaların yaklaştığını duyan kulaklarını dikkatle dikeldiğini istemsizce farkediyor ve buradan bir an önce çıkmak için adımlarını daha da geniş atmaya çabalıyordu. Az önce düşündüklerini hatırlayarak kendisine kızıyor, bu lanet yere neden geldiğini düşünüyor, Emilies'in nasıl da bu kadar hızlı olabildiğine olan şaşkınlığını gizlemeye çalışıyor ve dikkatle etrafına bakınıyordu. Olabildiğince hızlı yürümesine karşın, Emilies hâlâ hızlı yürümesini söylüyordu. Yürümeyi bıraktı, nefesini ayarladı, gözlerinin yaşardığını farketti ve koşmaya başladı. Achille korkuyor muydu? Evet, korkuyordu. Beş yaşında iken Celia'yı yerde kanlar içerisinde gördüğünde korktuğu gibi. Onu öldü zannedip, babasına koştuğunda hissettiği korku gibi.

Uluma ve hırıltı sesleri daha da yakındı artık. Kokularını alan aç kurtlar, dolunayda kapandığı yerden ortaya çıkmışlardı, vahşice gördüklerini katletmişlerdi ve şimdi sıra Achille'de miydi? Peki böyle bir durumda Emilies ne yapacaktı? Achille'in kanlı cesedinden süzülen kanları mı emecek, yoksa onu savunacak mıydı? Bir an için bu fikir çok komik geldi. Tıpkı idam sehpasına çıkan bir mahkumun, son anda gördüğü şeyleri komik bulup, gülme isteği ile yanıp tutuşması gibi. Ölüme yaklaştığını hissediyor muydu acaba Achille? Zor, kanlı bir ölüme. Koşarken boynuna değen buz gibi soğuk bir parmağın dürtmesi ile durdu Achille. Karşılaşmışlardı anlaşılan, yapış yapış olmuş tüyleri gece karanlığında yansıyan, iğrenç kokusu bir kilometre ileriden rahatça alınabilecek türden olan, tiksinç yüz ifadeli, salyaları ağzından damlayan bir kurtadam ile.''Koş! Ne kadar hızlı koşabiliyorsan!''

Tüm gücü ile koşmaya başladı Achille. Hiç yargılamadan, kendisini sorgulamadan, olacakları düşünmeden, Emilies'i düşünmeden. Kız kendisini korumak için çırpınırken o kaçıyordu, tıpkı korkak bir insan gibi veya sahibinin sözünü dinleyen itaatkâr bir köpek gibi. Bugün Emilies'e bir adet emir verme hakkı tanımıştı. O da kullanılmıştı. Kaçacağını hiç zannetmiyordu. İçten içe hissettiği korku duygusunu hissetmemeye çalışarak, mantıklı bir plan oturtmayı düşündü. Gidecekti, kurtadamın Emilies'e saldırmasını izleyecekti, o saldırırken saklandığı ağacın arkasından çıkacaktı, kurtadama asası ile saldıracaktı ve zaferi onlar kazanacaktı. Bir aksilik olmazsa bunları yapacaktı elbette. Fakat bu kurtadam yalnız mıydı? Yoksa devamı da var mıydı? Ormanda yankılanan iki ses vardı, biri Emilies'in hırıltısı, birisi de kurtadamın soluğu. Koşusunu bitirmiş ve nefes nefese kalmış bir şekilde, gövdesinin sağ alt bölümünden gelen ağrının bulunduğu yerin üzerine elini bastırarak, saklandığı ağacın arkasında; dolunayın ışığı altında düello eden iki yaratığın ürkütücü görüntüsünü izlemeye başladı. Elini cebine attı, asasını çıkardı ve koşarken düşürmemek için sıkıca kavradı. "Tak!"

İkilinin mücadelesinin başladığını belirten ses, Achille'i ürkütmüş ve asasını yere düşürmesine neden olmuştu. Hızla asayı yerden aldı, soğuktan buz tutmuş elleri ile sıkıca kavradı ve var gücü ile mücadelenin olduğu yere doğru koşmaya başladı. Yakınlaşıyordu gittikçe bu iki gözü dönmüş yaratığa. Emilies'in bu halini ilk defa görüyordu ve aklına nasıl da bir vampirden korkmadığı geliyordu. Bir süre sonra bu ile kendisini konsantre ediyor ve kurtadamdan da korkmayacağına dair kendisini telkin ediyordu. "Stupify!" Asasından çıkan kırmızı ışık düşüncesizce fırlatılmış, dönen ikiliden Emilies'e gelme ihtimalini hesaba katmadan gönderilmişti. Artık çok geçti ve gecenin karanlığını yaran bu kırmızı ışık, Emilies'i sıyırarak kurtadama gelmişti. Zafer kazanmış mıydı peki? Emilies'in geriye fırlaması, kurtadamın yere düşmesi, sadece on dakikalarının bulunması bir zaferi simgeliyor muydu? Zafer amaç değil, araçtı ve bu nedenle de bu aracı kullanarak, yani on dakika içinde buradan kaybolarak, kurtadamdan kurtulabilirlerdi. Emilies hâlâ yerdeydi. Koşarak yanına gitti, asası ile ışık yarattı, yerde yatan kızın sağ omzunda kanların bulunduğunu gördü, endişelendi, midesinin kasıldığını hissetti ve kıza doğru eğilerek; "Emilies." diye fısıldadı.

Gezgin

Omzuna bir pençe yiğince geriye doğru savruldu. Bembeyaz bir kağıda üç kırmızı çizgi atılmış gibiydi omzu. Ancak umursamıyordu. Düşünemiyordu. Kaybetmişti kendisini. Sadece karşısında ki düşmanı vardı. Birde Achille'nin yüzü. Onu tekrar hatırlayınca karşısında hala hırlayan, düşmanının tepkisini bekleyen kurda nefretle baktı. Tekrar doğruldu, ufak bir sıyrık onu durduramazdı. Doğruldu ve hazır bekleyen kurdun üzerine zıpladı. Sol koluyla kurda hızlıca vurdu. Birden ne olduğunu anlayamayan yaratık dört, beş metre öteye savruldu. Siyah tüylerini ve derisini ağacın sert kapuğuna çarptı ve yere kaydı. Hırsını alamayan Emilie, tekrar yanına geldi. Üzerine çullandı ve çenesini kurdun boynuna sapladı. Aynı anda kurt arka ayaklarıyla Emilie'ye tekme savurdu. Kız dişlerini çıkarmak zorunda kaldı ve geriye savruldu.

¨ Birkaç dakika sonra ¨

Ne yaptığının farkında olmadan çenesini kurda saplıyordu, tüm gücüyle. Kurtta altta kalmıyor, ancak kızın güçlü elleri sayesinde kendi çenesini ona saplayamıyordu. O anda vampirin sağ omuzuna tekrar pençe attı. Nereden geldiğini anlayamadıkları kırmızı bir ışık ona çarptı ve o yere düştü kız ise geriye savruldu. Şiddetle yere düştü. Kahverengi saçları sanki bilerek toprağın üzerine taranmış gibi yüzünün etrafına dağılmıştı. Bordo gözlerini, neredeyse saydam olan beyaz gözkapakları örtmüştü. Dudaklarının ve çenesinin etrafı kandı. Isırırken iğrendiği kan. Ona rağmen hala melek gibiydi yüzü. Biraz kırmızılara bezenmişti.. Ve bu çenesinden sağ omuzuna uzanmış, orası da bezenmişti. Uzaklardan birinin sesi geliyordu. Zayıf ve titrek. Aynı zamanda koku da geliyordu. Mis gibiydi. Kendini daha fazla tutamayacağını sanıyordu. Sadece bunun sahibini merak ediyordu. Göz kapaklarını merakla kaldırdı. Karşısında ona doğru eğilmiş birini görüyordu. Ve evet onu hatırlıyordu. Achille'ydi. Böylesine güzel bir koku zaten sadece ondan gelebilirdi. ''Burada ne işin var?'' Sesi sabrınının ve ona karşı gelen dürtünün yarattığı çizgideydi. Onun uğruna canını tehlikeye atıyordu. Ve o kendini hiçe sayıp, kahramanlık yaptığını sanıp buraya geri dönüyordu. Emilie omzunun acısına aldırmamaya çalışarak ayağa kalktı. Kurda bakmadı bile. Çocuğun da doğrulmasını izledi. Nasıl bu kadar aptal olabiliyordu? Herşeyi mahvetmişti. Peki şimdi ne olacaktı? ''Neden burdasın Achille? Herşeyi mahvettin. O kurt sana bir şey yaparsa...'' Sinirle başlayan sesi gittikçe kısılmıştı. Evet, ona bir şey olursa? Neden? Neydi bu çocuğa böylesine aptalca bağlanması? Yaşama umudu? Çıkış noktası? Hayır.

Hala ona bakarken yanındaki hırıltıyı nasıl işitebilirdi? Tamam, işitmişti ama algılayamıyordu. Belki de umursamıyordu. Güçlü, sivri ve canını acıtan birşey onu yeniden almıştı. Çocuktan uzaklaşıyordu. Ve hiçbir şey yapamıyordu. Cennetinden gidiyordu, karanlığa. Böylesi en iyisiydi. Sabırsızca Achille'den acıyla uzaklaştırılırken aslında ne kadar önemsiz olduğunu görüyordu. Değer miydi? Bilmiyordu. Ya da yaşamaya değer miydi? Şüphesiz hayır. O zaman doğru olanı yapıyordu. Annesinin sözünü dinleyen ufak bir kız gibi onu götürene karşı koymuyordu. Artık çocuğu da göremiyordu. Arasıra, gözüne çarpan, onun gibi yalnız olan ayı görüyordu. Ortaktı kaderleri. Yalnızca ay öbür gece yeniden gelecekti. Kız olmadan dans edecekti karanlıkla. Bordo gözleriyle belki de son kez baktı ona. Ve kapadı sonsuzluğa. Son nefesiyle, veda etmek istercesine, sadece çok eskiden bildiği eski bir şarkıyı belli belirsiz mırıldandı;

''The in me will forever desire, the in you...''

Büyücü

Kızın havadan da soğuk nefesini yüzünde hissedebiliyor, bu his ürpermesine yol açıyor, titreyen bedenine ayrı bir üşüme katıyordu. Hâlâ kendisine gelemeyen Emilies'in yüzüne dikkatle bakıyor, toprak ile uyumlu saçlarının arasında fildişinden yapılma bir biblo gibi duran yüzündeki kan lekelerine bakıyor ve arkasında duran kurtadamın kendisine gelmeden, Emilies'i buradan almayı düşünüyordu. Beyaz yüzünün üzerinde açılan bir çiçeğe benzeyen bordo gözlerine bakarak, kızın kendisine geldiğine kanaat getiriyor ve onu yerden kaldırmak için bir hamle yapması gerektiğini; yoksa burada, tehlikenin eşiğinde, zarar görebilme ihtimalinin bulunduğu yerde, ona daha da zarar gelebilme ihtimalinin olduğunu düşünüyordu. ''Burada ne işin var?'' Koruma iç güdüsü ile sorulmuş bu soru Achille'i şaşırtıyor, bunu beklemediğini belirten ifadenin yüzüne yerleşmesine engel olamamış bir şekilde kıza bakmaya devam ediyordu. Ona bu kadar yakın olmasının tehlikeli bir yönü vardı. Emilies kanı yeni tatmıştı ve belki de bu ona yetersiz gelmiş olabilirdi. İlk karşılaştıkları anda kızın yüzündeki ifadeyi hatırlıyordu, ona kendisini zor zaptediyormuş gibi bir ifade ile baktığını anımsıyordu ve şimdi de kız karşısında aynı ifade ile duruyordu.

''Neden burdasın Achille? Herşeyi mahvettin. O kurt sana bir şey yaparsa.'' Neden bu kadar önemliydi ki Emilies için, Achille'in başına bir şey gelip gelmemesi. Ya da Emilies'in başına bir şeyin gelip gelmemesi aynı şekilde Achille için önemliydi. Daha yeni tanışmışlardı, birbirlerinden gizledikleri birçok şey vardı, birbirlerini tam anlamı ile tanımıyorlardı, aralarındaki güven bağı azdı. Bunu soracaktı Achille. Yeter ki şu lanet kurtadamdan kurtulsunlar. Arkasındaki kıpırtıyı farketti, arkasına döndü, kurtadamın titreyen göz kapaklarını gördü, elinde duran asasını hızla ona doğru çevirdi, kurtadam asayı görünce kendisine doğru hamle yaptı, asasını düşürdü ve o asasını alana kadar kurtadamın yanından hızla geçtiğini, Emilies'i tutarak götürdüğünü, ancak kafasını yerden kaldırdığında farkedebildi. Umudunu yitirmiş bir insan gibi savunmasını düşürdü, asasını yere bıraktı, dizleri üzerine düştü, bir süre dolunayın geceyi aydınlatan ışığı altında hızla giden ikiliye baktı ve sonra nefretle asasını yerden aldı, ayağa kalktı, olanca gücüyle koşmaya başladı.

"Ti ammazzo!*" Haykırdığı sözlerin ormanın içinde yankılandığını duydu, ileriden gelen hışırtılara dikkat kesilerek koşusuna devam etti, yüzüne çarpan dalların neden olduğu acıya aldırmadı, nefretle kıstığı gözleri ile, avına odaklanmış bir şahin gibi etrafını taradı fakat ormandan gördüğü tek şeyin karanlık, duyduğu tek şeyin ise rüzgarın uğultusu olduğunu farkettiğinde içinde kalan son gücü bağırmak için kullandı. "Emilies!" Umut ile ondan gelecek sesi bekler iken, kısa bir süre sonra bunun hayal olduğunu anladı, asasını cebine soktu ve sağında bulunan ağacın, topraktan fırlamış, büyük, ıslak köklerinin arasında bulunan, araya sıkıştırılmış bir minder gibi duran toprağa oturdu. Başını havaya kaldırarak, ağaçların dallarının izin verdiği ölçüde gökyüzündeki yıldızları izlemeye başladı. Bulmak ve kaybetmek, hayat içerisinde ne kadar da kolaydı.

*Seni öldüreceğim.

Vampir ile görüşme..

Vampir ile görüşme..

Similar topics

Similar topics