İki farklı mekan, iki farklı görüş açısı, iki farklı his kabiliyeti, iki farklı insan... Beatrice zar zor açabildiği gözlerini, siması silik, sözleri çok daha belirsiz olan büyücüye çevirmeye çalışıyordu. Biraz önce yine Carl'ın hemen hemen kendisini her gördüğünde başlattığı tuhaf ama Beatrice'i eğlendirebilen tartışmalardan birinin içindeydi, birkaç dakika sonra... Kafasını hafifçe yukarıya doğru kaldırdı. Garip bir koku geliyor, tüm koku almaçlarını zevke boğuyordu ama aynı zamanda Beatrice'in hafif bir bilinç kaybına uğramasına da neden oluyordu. Kumral cadı artık neredeyse dünyayla iletişimini kesmiş durumdaydı ama bunu fark edemiyordu, o kadar meşguldü ki yarattığı diğer hayale benzeyen görüntülerle ilgilenmekle. Buz gibi bir soğuk kızın bedenini yavaşça sararken o hiçbir şey hissetmiyor gibi görünüyordu ama dudaklarının morardığını ve narin bedeninin titrediğini onun dışında kalan herkes görebilirdi. Beatrice dümdüz bir şekilde hareket etmeksizin karşıya baktığına yemin edebilirdi ancak, elleriyle başını iki yandan tutmuş ve öne doğru eğilmiş bir şekildeydi. Asıl şaşırmaya layık görünen şey ise, kızın ağzını bile açmadan, ufak bir çocuğun çığlıklarını izlemeye dalmış bir durumda olduğuna istenildiği kadar kanıt sunabilecek kadar derinden inanmışken, ne söylediği anlaşılamayan fısıldamaları dışarıdan biraz endişelendirici bir tablo oluşturmasıydı.
*Dümdüz taşlık bir alanın içerisinde, uzun saçlı güzel bir cadı yürüyordu. Nefes alışı kadar seyreklikten uzaktı belki de gülümsemesi. Güneşin yakıcı ışıkları ve oluşan boğucu hava kızın hassas tenine etki etmeye yetmiyordu.
Ardından geçen kısa bir süre, beraberinde bu, bir romandan çalınmış gibi duran cennet tasvirini alıp küçük cadıdan koparmış, sadece çok sevdiği birini kaybetmiş birinin yüzünde görebileceğin denli acı yüklü bir ifadeyle kendisine bakmakta olan minik bir muggle çocuğunu geride bırakmıştı. Birbirine karışan seslerin arasından yükselen yardım çağrıları gelse de, bulunduğu duruma adapte olmakta hiç zorlanmamış gibi duran cadının eli bile kıpırdamıyordu. O görüntülerin oluştuğu yerin tanrısı her kimse, bu vurdumduymazlığı cezalandırmak için olsa gerek, bir anda o taşlık alanı ve çığlık atan çocuğu, bir grup adamın oluşturduğu ufak bir topluluğun içinde yitirivermişti. Beatrice'in kendisine doğumunda bahşedilmiş olduğundan emin olduğu zümrüt yeşili gözler ise en tepeden bakmaktaydı bu gruba. İçlerinden birinin üzerinden yükselen bir parıltıyı hissedebiliyordu. İnsanın içine huzur veren, dünyada sadece güzel şeylerin yaşama hakkı olduğuna inandıran, mutluluğun sıradan olduğunu sarsıcı kanıtlar halinda rapor eden bir etkisi vardı. Bu huzur sarhoşluğu arasında bir anda bir boşluktan düşermiş gibi olduğunu hissetmişti Beatrice. Kendine gelmesi için güçlü bir iksire ihtiyacı var olduğunu bağırıyordu tüm beyin hücrelerine, zayıflığını anında kabullenmiş bir şekilde. Birden gözleri tekrar açıldı, o parıltının kaybolup adamların yüceldiğini, büyüdüğünü bir anda her yerin karanlıkla dolduğunu ve ardından yine bembeyaz bir boşluk... Rahatsız edici bir ses kulaklarında... Kırmızı bir çizgi gibi şeritler halinda yayılan bir ses; ve bir anda son buluyor.*
Beatrice gözlerini tekrar zindanlarda olduğunu düşündürücü bir şekilde açtığında korkmuş gibi bir ifadeye bürünmüştü. Ellerini hızla başından çekerek sanki yabancı birine aitlermiş gibi iki yanına bıraktı hareketsizce. Konuşmaya çalışmak için fazla karışıktı her şey. Durdu. Sadece nefes aldı kısa bir süre. Ardından her şey daha açık gelmeye başlamıştı küçük kıza, o kadar çabuk kavramıştı ki olanları, iğrenmiş bir şekilde yüzünü buruşturdu. Biraz önceki kaskatı duruşu da rahatlamıştı. *Neden ablam kadar normal olamıyorum?* Yine annesinin öğütleri çarptı kızın zihnine, oldukça deneyimli bir okçunun yayından çıkan oklar gibi. Ablasına benzemesi gerektiği yönündeki tüm eleştriler o anda üçüncü kez, akla uygun gelmeye başlamıştı Beatrice için. Ona benzese bu garip şeyleri yaşamazdı belki de. Yine de nadir olduğu için sevinmeliydi, öyle değil mi? Ama ne yazık ki Beatrice kendisinde bulunmayan sorunlar için sevinecek kadar zavallı durumda değildi.
Sanki oturduğu sandalye lanetliymiş de biraz önceki görüntülerin nedeniymiş gibi hızlı bir şekilde ayağa kalktı. Carl'ı düşünmek, çocuğun bakışlarını üzerinde hissetmesiyle aklına gelebilmişti anca. Bu durumu ilk kez yalnız değilken yaşamıyordu elbette ama Carl'a bundan daha önce hiç bahsetmediğinden emindi ki çok da önemli bulmuyordu bu gördüklerini. Yorgun olmasına ya da alerjisi için aldığı ilaçların yan etkisi olarak gösterilen uyanıkken rüya görebilme ayrıntısına gizliyordu, hem her gün olan bir şey miydi sanki? Küçüklüğünden beri sadece üç defa olmuştu ama Beatrice hala kabullenmiyordu varlıklarını. Tekrar o sırada yanında olan çocuğa döndüğü sırada yüzündeki ifadeyi tam anlamıyla yorumlayamamıştı.
Anasayfa 
