Karanlık! Kimine göre katran rengi bir kasvet, kimine göre ise huzur verici tek olgu... Karanlığın yönettiği insanlar, ve yönetilen insanların seçimeri ile varlıklarına kattıkları yön! İşte "fikir ayrılığı" denen eylemin belki de en kırılma noktasında gelişir insanların seçimleri. Öyle ki varlığınız yapacaklarınızın yanlış olduğunu kavrayp size doğrusunu sunsa da, siz kahrolası bir garavet ile yanlışa sürüklersiniz sıcak bedeninizi.

Yine böyle bir gecede, karanlık kasveti ile göğe yayılmışken başlamıştı serinletici yağmur baykuşhanede. Çoktan yanlış bir tercih yapmış olan Stuart neyse ki yalnız değildi bu konuda. Gözlerini açıp etrafı yokladığında sayısız renk ve çeşitte gördüğü baykuşlar asasının hareketleri ile korkudan kaçışırken ağzından çıkan kelimeler bileğinin gösterdiği eyleme öncelik ediyor gibiydi.

"Snite Ochula!"

Kuleyi saran sarmaşıkların odanın içerisine girmesi ve büyük bir salıncağı oluşturması. Aynı anda odada bulunan mumların bedene verdiği doyumsuz ısı ile dinlemişti Stuart toprak kokusunu ortaya çıkartan yağmurun yağışını.

Farklı bir silüetin bir süre sonra hissedilişi. Yağan yağmurun etkisi ile, baykuşhaneye tırmanan merdivenlerde, duyulan ayak sesleri. Yeni bir kişinin gelişinin habercisiydi belki de bu. Zaten beklediği biri olduğundan yakınlaşan ayak sesleri Stuart için sorun değildi. Salıncaktan kalkıp bedenini Baykuşhane'nin girişine çevirdiğinde, beliren tanıdık, ama unutacak kadar uzun zaman görmediği arkadaşına gülümsedi. Elini havaya kaldırdığında dudaklarından yeni kelimeler sıyrılıyordu şimdi eskimiş bir selamı paylaşmak için.

"Hoşgeldin Mette! Uzun zaman oldu."

Siyah saçlarının örttüğü yeşil gözlerine uzun bir süre bakmıştı Stuart. Nedenini anlayamadığı bir şekilde Mette gözlerini ondan kaçırıyordu. Bu belki bir tiksinme belki de bir soğukluk ifadesiydi. Bunları umursamayıp cadıyı yanına doğru çağırdı ve salıncağa oturdu.

"Sallanmak için değil ama sıradan bir koltuktan daha fazla iş görüyor."

Salıncak ile ilgili sorduğu sorulara bu şekilde cevap vermişti. Ardından elinde bir fazlalık olduğunu fark edip gözlerini çevirdiğinde, biraz önce salıncağı oluşturmak için kullandığı asasını kaldırmadığını fark etmişti. Son olarak bilek hareketleri ile odanın bir bölmesinde iki tane gitar belirmesini sağladı. Bunu yaparken, Mette için ayrıca bir salıncak belirmişti bile.

Kasvetli yağmur baykuşhanenin pencerelerini aşındırırken bir şimşek çaktı. Mekanın her yeri ani bir şekilde aydınlanıp eski haline döndü. Bu olay Stuart'a pek çok anıyı hatırlatmıştı ki, dudaklarını aralamadan kalkıp sırt çantasını ve gitarları salıncaklara yaklaştırdı. Gitarlardan birini Mette'ye uzattı çantasından çıkan kaymak birası ile birlikte. Eline aldığı gitarın perdeleri üzerinde ellerini gezdirirken yavaş yavaş yudumlamaya başladığı bira kutusunu taş zemine bırakıp dudaklarından sıyrılanları izledi karşısındaki cadının gözlerinde.

"Eskiden.. O hiç ayrılmadığımız çocukluk yıllarımızda en çok yaptığımız şeydi gitar çalmak. Albert Amca'yı hatırlıyor musun? Beni hep kahraman olarak anlatırdı. Senin de hevesli tatlı masum biri olduğunu söylerdi. Doğanın bize hakim olduğunu ve onun içerisinde temsil ettiğimiz değerlerin bu kadar erdemli kılınması ona göre muhteşem birşeydi. Ama şimdi... Ne ben eskisi kadar kahramanım, ne de yıllar sende eski hevesli Mette'den bir iz bırakmış. Acılar insanı olgunlaştırıyor galiba. Buna büyükmek diyorlar, değil mi?"

Sözleri bittiğinde gitarının telleri üzerinde gezdirdiği elleri şimdi farklı sesler meydana getirirken, Stuart beraber mesteledikleri bu şarkıyı hatırlamasını istiyordu Mette'nin.

Mette, Stuart'ın kendisinede büyüyle kendisine bir salınca, iki gitar ve iki tane kaymak birası çıkarısı izledi. O zümrüt yeşili gözlerinden hiç bir şey kaçmıyordu. Her şey hazır olduğunda sakin bir şekilde diğer salincağa kurulup yanındakigitarı eline alıp bacak bacak üstüne atarak gitarı sol bacağının üstüne koymuştu. Mette Stuart'ın söylediklerini dikkatle dinledi. Hiç bir şekilde konuşmasını bölmedi. Evet... Albert Amca'yı hatırlıyordu. Hatırlamaması imkansızdı. Derin bir iç çekip gözlerini gitarının tellerine dikmişti.

"Bazen hiç büyümesek diye düşünüyorum. Eskisi gibi malikanede koşuşturup yanlışlıca bir şeyler kırsak."

Bunları söylerken yüzüne tatlı bir gülümseme yayılmıştı. Eskiden Stuart'la malikanenin içinde koşturur, ordan oraya zıplar ve bu oyunun sonuncu bölümünde ise kesinlikle bir şeyler kırılırdı. Bütün o yaşadıkları gözlerinin önünde canlanırken Stuart'ın gitarın tellerine vurması ve gitardan eşsiz bir şekilde melodik bir ses çıkmasıyla Mette irkilmişti. Bütün hayallerden kopup tekrar Baykuşhane'ye dönmüştü. Daha gitar çalmaya yeni başladıklarında kendilerinin besteledikleri şarkıyı çalıyordu işte.

Mette'nin aniden gözleri parlamıştı. Bu besteyi seviyordu. Stuart çalmaya devam ederken uygun bir notada araya karışmıştı. İkisinin gitar çalmasına baykuşlar sessizce bakıyordu. Belkide bu sesi hayatlarında hiç duymamışlardı. Huzursuz olmuşada benzemiyorlardı. Mette gülümseyerek

"Ah şu beste. Unuttuğumu düşünmüştün değil mi? Bu besteyi daha gitar çalmayı öğrendiğimizde bestelemiştik."

Lafın sonuna hafif bir kıkırdama yerleştirmişti. Bir kualağı Stuart'ın çalmasını tkaip ederken diğer kualğı ise kendisininkini dinliyordu. Gitarın tellerine sanki boşluğa bakıyormuş gibi bakıyordu.

Tek başına sürdürdüğü melodiyi öylesine dinliyormuş gibi gözüken Mette'ye baktı Stuart. Öyle ki, sanki derin bir hayale dalmış ve sürükleniyor gibiydi. Ancak bir süre sonra irkilişi ve Stuart'a eşlik edişi ile daha bir şevkle asılmıştı tellere genç büyücü. Gözleri hala Mette'de iken çaldığı şarkı, onların gitar çalmayı ilk öğrendikleri zamanlar için "yapılması imkansız" olarak düşünülen beste yapma tabusunu bir şekilde yıkmışlar ve şuan çaldıkları şarkıyı bestelemişlerdi.

"Bestelememize imkansız gözü ile bakılıyordu.. Neden? Çünkü gitar çalmayı yeni öğrenmiştik. Ama böyle düşünen kişilere bestemiz ile el ele verdiğimizde imkansız diye birşeyin olmadığını kanıtlamış olduk..

İmkansızlar ancak mükemmel kişiler tarafından aşılabilir!

Eğer bu besteyi hatırlıyorsan, bize bu sözü söyleyen kişiyi de hatırlaman gerekir."

Dudaklarını son kez dökülen kelimelere kapattığında, kaymak birasından büyük bir yudum alıp devam etti kızın zümrüt yeşili gözlerinde, sözlerine karılık aramaya.

Mette hala içmediği kaymak birasından ardarda dört yudum birden aldığında hafifce yüzünü buruşturmuştu. Hızlı içinde ekşi bir tat yayılıyordu ağzına. Tekrar melodiye devam etitğinde Stuart'ın konuşmalarını güçlükle duymuştu. Stuart'ın söylediklerine karşılık olarak başını 'hatırlıyorum' anlamında sallamıştı. Artık melodinin sonlarına geldiler. Mette yorulmuş ellerinin melodi bittiğinde direk dinlendirmeye geçirecekti.

Bestenin son notasınada vurduktan sonra direkmen gitarı yanına koyup kaymak birasını eline almıştı. Bir yudum daha alıp gözlerini ellerine dikdi.

"Bu besteye artık söz yazılması gerekiyor değil mi? Ah bu arada besteyi yan fülütlede çalmayı başardım. Biraz zor oldu ama."

Bu lafları söylerken tekrar gözlerini Stuart'a dikmişti. Küçüklüğünden beir neden bu kadar mantıklı konuştuğunu bilmiyordu. Zaten sebebide buydu. Hareket etmeden önce direk düşünmeye başlıyordu. Bunları düşünürken gözleri hala Stuart'ın gözlerinin içine bakıyordu. Fakat sanki zihniniokumaya çalışıyormuşcasına çelişkili bir şekildeydi. Fakat bunu yapamayacağını Stuart'ta, Mette'de biliyordu.

Mette gözlerini belli bir süre sonra karşısındaki cama dikdi. Dahlia'yı düşünüyordu şimdi de. Fısıltılı bir şekilde "Umarım eve çabuk ulaşırsın Dahlia ve o gizli bilgileri kimseye göstermeden babama ulaştırırsın." demişti. Kaba aksanını gene konuşturmuştu.

"Yan flüt mü? Bu harika! Maalesef gitardan başka hiçbirşey çalamıyorum. Çok isterdim bateri çalabilmeyi mesela."

Sonunda biten parçanın ardından gözlerini Mette ile aynı yöne dikmişti Stuart. Karanlık.. Hala geceye yüreklere ve zihinlere hakim olan karanlık. Yağmurun onu ferahlığı ile boğmaya çalışı ible etki etmiyordu gücüne. Varlığı her zaman baki kalacaktı ve varoluşun her evresinde insanlar karanlığa açacaktı gözlerini değişmeyen bir çelişki gibi.

"Mette baksana! Baykuşun için zor bir gece olacak. Bildiğim kadarıyla Dahlia'yı seversin, böyle bir gecede dışarıya bırakıyorsan ulaştırmak istediğin haber önemli olmalı. Dinlemek isterim. Yani şey... Tabii anlatırsan."

Yüzü kızararak söylediği sözcüklerin oluşturduğu cümleler şimdi cadının gözlerinde daha değişik solgun ve tedirgin bir ifade olarak belirmişti. Bunu anlamak için kelimelere dökülmesi gerekmezdi çünkü Mette ile Stuart çok uzun zaman önce de arkadaştılar ve, bir insanın değişmesi imkansız olan tek şey, kırılma noktalarında verdiği amansız tepkilerdir. Aynı şuan Mette'nin tepkileri gibi.