Büyük Koridor..

Gezgin

Küçük elini pencerenin çürümeye yüz tutmuş kenarlıklarına dayadı. Eliyle başını tutuyor, dengede durmakta zorlanan bedenini ayakta tutmaya çalışıyordu. Arada bir yutkunurken zorlanıyor, gözlerini açmamak için diretiyordu. Bir nöbet mi geçiriyordu? Herhangi bir görüntü ya da kişi belirmemişti zihninde. Üstelik hiçbir nöbetinde başındaki sızını bu kadar rahatsız edici olduğunu hatırlamıyordu. Çıtaların arasından sızan yağmur damlaları pencereye yasladığı eli üzerinde yollar çizmeye başlamıştı. Soluk teni üzerinde kayan su damlacıklarını hissetmekte zorlanıyordu. Çetin geçen bir çatışmadan sonra savaşı kazanan gece günün tüm ışığını emerek yeryüzüne hakim olurken, ulaşamadığı son ışık demetleri Dietricha'nın suratını aydınlatıyordu. Zarif hatları acıyla kasılmış, şakaklarından aşağı ter damlaları süzülüyordu. Bir anda gözlerini açtı. Maviliklerine siyak benekler karışmış gözleri, gittikçe daha da kızaran teni ile normale döndüğünün sinyallerini veriyordu. Elini yanaklarından aşağı süzülen terleri yok etmeye çalışarak alnından çekti. Bedenini cama doğru çevirdi ve boşluktaki elini de pencerenin kenarına dayanan elinin yanına koydu.

Ne oluyordu? Yaşadıkları yaşayacaklarının aynasıydı belki.. Daha fazlasını yaşayacağını biliyordu. Ofélya arsız, hep daha fazlasını isteyen bir kadındı. Secred Wisdom'u bırakmasının intikamını alıyor olmalıydı. Gözleri yuvarlarında döndü ve yavaşa kapandı. Tüm vücudu normale dönmüş, başındaki berbat sızı yok olmuştu. Daha fazlasını yapmaya gücü yoktu anlaşılan.. Biçimli dudakları aralandı ve ince ses koridorda yankılandı. 'Kes şunu Ofélya..'

Kimberly'e yardım etmeyi hiç kabul etmemeliydi. Ofélya'nın heryerde onu aradığını bile bile kızın durumuna acımıştı. Gerçekten birine acıyabiliyordu yani? Garip. Hisleriyle hareket etmeyi yıllar önce bırakmış bir kadın o küçük kıza karşı farklı tepkiler veriyordu. Seviyordu belki onu, belki de yıllar önce evden çıkıp giden kız kardeşine benzetiyordu. Patricia.. Neredeydi?

Gezgin

Elinde bir tarih kitabı vardı Achilles'in genelde olduğu gibi. Eski zamanlardan çok şey biliyordu ama daha da öğrenmeye meraklıydı. Eski büyücüler hakkında bir paragraf bulmuştu kendine. Eski ve Güçlü. Masasının önünde duran sandalyesine oturmuştu. Sandalye tahtadan ve biraz ses çıkarıyordu ama Achilles bunu hiç mi hiç takmıyordu. Saat iğrenç bir ses çıkarırcasına ilerliyordu. Zaman çabuk geçmişti. Kitabla birlikte hep böyle olurdu zaten. Achilles tahta sandalyeden kalktı ve kitabı eski, tozlu kitaplıktaki yerine geri koydu. Biraz gezmesi gerekiyordu. Hava alması daha doğrusu. Ama dışarıda şiddetli bir yağmur mevcuttu. O yüzden kordidorda gezecekti Kafasına kurcalayan bir kaç soru vardı. İlk ve en önemlisi sevgilisi ne yapıyordu? Bakanlıkta işler nasıl? Yani hepsi sevgilisi ile bağlantılıydı. Yakında onunla evlenecekti ve bu konuda endişeleri vardı. Düşüne düşüne yürüyordu Achilles.

Kafasının içindeki bu sorular gidip gidip geliyorlardı. Büyük koridora yaklaşırken biraz yavaşladı. Elini camın yanına yasladı. Gerçekten soğuktu cam. Neredeyse düşer gibi oluyordu ama bu soğukluk ona iyi gelmişti ve onu canlandırmıştı. Yürümeye devam etti. Karşısında Dietricha'yı gördü bir anda. Sanki oda düşünceler içindeydi. Ona biraz yaklaştı ve ''Dietricha! İyi misin?'' dedi. Ardından kendi düşüncelerine gömüldü.

Banned

Uzun, dar bir köprünün atakta kalması için ona yakın bir kazığa tutundu. Gözlerinden inen yaşların hesabını kimin vereceğini bile bilmiyordu. Sadece ağır adımlarla yürümeye çalışıyor, bir yandan da topallıyordu. Köprüye iyice yaklaşmıştı, gözlerinin maviliği yerdeki ateşin ışığını bastıramıyordu. Bir adım attığında tahta, eskimiş köprü şiddetle sallanmaya başladı. Hemen ipine tutunarak ağır ağır yürümeye devam etti. Korkuyordu, düşmekten… O sıcaktan sağ çıkmak bir mucize olurdu herhalde. Gözleri gökyüzüne dikmişti, hiçbir şekilde yere bakmıyordu. Ani bir hızlanmanın sonunda karşı tarafa birkaç adım kalmışken sağ taraftan aşağıya doğru düşmeye başlamıştı. Öyle hızlı düşmüştü ki tutunamamıştı bile. Gözlerini kapatmış ölümün onu saniyeler içinde almasını bekliyordu. Ama ilginç bir şey olmuştu; Uzun, sivri pençeler cüppesine geçmişti. Acı içinde bağırırken kuş onu karşı tarafa götürmüştü ve yüksekten kayaya atmıştı. Sonunda yere inmişti ve o anda gözlerini açtı. Yatağından fırlamıştı. Derin derin nefes alıp veriyordu, herkesin uyuduğunu fark etmişti. Yatağın başucunda da bir mektup vardı. Ve tabii siyah bir kuş, tıpkı rüyasında gördüğü kuş gibi. Bu mektubu kim göndermişti acaba. Mektubu hemen açtı ve harfler gördü, SW. Açılımını okuyacaktı ki mektubun içinde yazanlar dikkatini çekti. Mektubu okuduğunda gözlerine inanamıyordu, bir klüp’ün toplantısına çağırılıyordu.

‘’- İyi ama Secrad Wisdom da ne?’’

dedi gözlerini ovuşturarak öğrencilerin birinin şaka yapma olasılığını gözden geçirmişti ki bu olumlu bir düşünceydi. Kuşu koluna kondurarak üzerine kalın bir cüppe geçirerek ortak salondan çıktı. Okulun büyük koridorlarından geçiyordu şimdi. Gözlerini mektuptan ayıramıyordu, oraya gelene kadar defalarca okumuştu. Her defa okuyuşunda da şakaya bezeyen bir yanının olmadığını anlıyordu, tabii kuşunda okulun olduğundan emin değildi. Koridorun ilerisinde siluetli insanlar görüyordu. Onlara yaklaştıkça kalbi çarpıyordu. Asasını sol eline alarak derin bir nefesin ardından hızla onlara doğru ilerledi. Yaklaştıkça birinin kadın diğerinin adam olduğunu fark etti. Konuşuyorlar gibiydi, Profesöre Schwanhild ve bir adam, kim olduğunu bilmiyordu. Daha önce görmemişti. Belki bir profesör, belki de kadına işkence yapmak isteyen biri.

‘’-Profesör Schwanhild, İyimisiniz?’’

Kadın solgun ve halsiz görünüyordu. Biraz önce ki düşüncelerini doğruluyordu gördüğü şeyler. Asası şimdi adama yönelmişti. Elinde ki mektup yere düşüp kadının ayağının oraya doğru uçmuştu.Gözleri hala adamdaydı. Kırpmadan adama sabitlenmişti, belki de abartıyordu. O, bir profesördü. İşte o zaman başı belaya girebilirdi.

Gezgin

Kendini daha iyi hissetmeye başladığı bir sırada sırtını camı döven yağmurlara döndü. Çocukluğundan beri toprağı cıvıklaştıran yaramaz damlaları sevememişti. Ellerini cüppesiyle kurulamaya çalışırken sırtını cama yasladı. Karanlık koridoru aydınlatan güneş ışığı gibi parlıyordu. Teni, gözleri, saçları.. Her zaman güzel bir kadın olmuştu. Ruhsal yorgunluğu bedenine asla tesir etmez, ağırbaşlılığının zıttı olan dinç bedeni insanları büyülerdi. İnce bileklerini sert hareketlerle kuruladı ve buruşmuş cübbesine doğru huzursuzca bakındı. Huysuzca kıpırdanarak kollarını birbirine kenetledi. İri gözleri tam karşısında, duvara asılmış tabloyu süzüyordu. Saçları yastığına dağılmış, etrafında olup bitenden habersiz uyuyan tablo sakini huzurlu görünüyordu. Göğsü büyük bir huzurla inip kalkıyor, çehresindeki şapşal bir masumluk ifadesi göze batıyordu. Kadının hafif pembe teni, küçük, kırmızı dudakları ve yine küçük bir burnu vardı.

Kısa süreliğine de olsa zamanın durduğunu hissetmişti. Önünden koşuşturarak geçen kız çocuğunu dünyada Dietricha’dan daha iyi kimse tanıyamazdı. Zarif çehresini, inatçı bakışları ve beline kadar uzanan sarı saçlarıyla güzel bir kızdı. Önce onun tatlı koşuşturmasını izledi. Sonra durup tabloya sataşışını.. Saçlarını geriye doğru savurarak koridorun öbür ucuna kayarcasına ilerleyişini ve karanlıkta yok oluşunu. Küçükken uğraştığı bu tabloyu şimdi hiç umursamıyor olması ilginçti. Belki zevkleri, hedefleri ve en önemlisi arzuları değişmişti.

'Dietricha! İyi misin?'

Gözlerini hızla tablodan kaydırarak küçük Dietricha’nın yok olduğu yerden kendisine doğru gelen adama çevirdi. Achilles.. Ensesinde biten koyu kahverengi saçlı, saçlarıyla aynı renkteki gözlü ve düzgün fiziğe sahip bu adamı henüz tanımıştı. Gelişinden rahatsız olmuş bir biçimde kıpırdandı. Delercesine bakışlarını adamın suratıyla buluşturdu ve zarif bir gülümsemeyle

‘Teşekkür ederim bayım. Ya siz?’ diye mırıldandı.

Adamın samimi tavrına karşılık gelen bu resmi cevap canını sıkmış olmalıydı. Dietricha alay ediyordu.. Her zaman yaptığı gibi olmadığı biri gibi davranıyor, insanları kuklalaştırıyordu. Yeteri kadar kötü müydü? Asla.. Hep daha iyisine bahse giren bir kadın için yeteri kadar kötü değildi. Birazdan bu boş koridorda kanlar içinde bulunursa bu adam işte o zaman yeteri kadar kötü olmuş olurdu. Ya da belki önce onu oyuncağı etmeliydi. Zihninin önüne adeta fırlayan düşünceler onu cezp etmiş olacak ki dudakları kıvrıldı ve dişleri onları engelleyen kadar gülümsedi.

Sadece birkaç dakika sonra koridorun bir diğer ucundan fırlayan çocuk kaşlarının yavaşça kalkmasına sebep oldu. Önceleri dikkati tamamen elindeki parşomende olan çocuk Dietricha’nın varlığının farkına varınca adımlarını hızlandırmış ve cübbesinin cebinden çıkardığı asayı korkusuzca Achilles’e doğrultmuştu. Dietricha ne olduğunu kavramaya çalışırken önüne doğru uçan zarf tüm olaydan soyutlanmasını sağladı. Dizlerini kırarak yavaşça eğildi ve üzerinde yaldızlı harflerle SW yazılı kağıda büyümüş gözlerle baktı. Kağıtta yazan satırları okumaya çalışırken arada bir Edward’a bakıyordu. Şaşkınlığının belirtisi olarak açılan ağzı, büyümüş gözleri ile komik bir görüntü çizdiğini farkında bile değildi. Sol eliyle çocuğun asasını yere doğrultarak

‘Edward.. Canım sakin ol lütfen. Bu bay yeni dönem profesörlerinizden biri.. Sanırım ona iyi davranmak istersin. Ve bu zarf.. Nereden buldun?’ dedi merakla.

Banned

Yüzünde ki soğuk ifade hiç bozulmamıştı. Gözleri hiç yorulmadan adama bakıyordu. Deirn derin nefes alıyordu ki gözleri bir an için profesör’e kaymıştı. Yerde duran mektubu hafiften eğilerek almıştı. Şaşırmış gibi görünüyordu. Neden böyle göründüğünü anlamaya çalışıyordu, acaba bu kötü bir şey miydi? Belki de Ölüm Yiyenlerle ilgili bir şeydi, ve onu çağırıyorlardı. Kendi kendine sırıttı bunu mektupla yollayacak kadar rahat değillerdi.Kadın mektubu okumaya başladı, yutkunarak bakışlarını kadına yoğunlaştırmıştı şimdi. Hiç olmadığı kadar merakla bakıyordu.Belki de biraz önce düşündüğü gibi aptal birkaç öğrencinin yaptığı kötü bir şakaydı.Ama profesörün, bakışları hiç de bu olayı dalgaya almış gibi görünmüyordu. Bu yüzden de endişelenme zamanı gelmişti.

‘‘Edward.. Canım sakin ol lütfen. Bu bay yeni dönem profesörlerinizden biri.. Sanırım ona iyi davranmak istersin. Ve bu zarf.. Nereden buldun?’’

dedi merakla. Bu sırada kadın sol eliyle onun, asasını yere çevirmişti. Zaten o, adamla ilgileniyormuş gibi görünmüyordu. Kadın mektuba meraklı gözlerle baktığından beri bütün dikkati mektup ve kadın arasında gelip gidiyordu. Derin derin nefes almaya devam ederken arada gözleri adama da kayıyordu, ama içinden bir ses ikisinin de gözleri ve dikkatlerinin onda toplandığını söylüyordu, ve bu ses yanılmıyordu da. İkisi de ona bakıyordu. Tehlikeli bir işe bulaşmış gibiydi. Tehlikesiz bir şey olduğunu sanmıyordu, belki de her şeyi anlatmak en iyi çözümdü. Kadın’ın hareketlerinden kötü olduğunu anlayabiliyordu ama Ryan’ın kötü olduğunu bilmiyordu, kadın.

‘’-Erm.. Biraz önce ben uyurken gelmiş olmalı, uyandığımda gördüm ve aldım. Sonra da baykuşhaneye gitmeye karar verdim.Bu nedir, profesör?’’ dedi kadını kastederek.

Gezgin

'Erm.. Biraz önce ben uyurken gelmiş olmalı, uyandığımda gördüm ve aldım. Sonra da baykuşhaneye gitmeye karar verdim. Bu nedir, profesör?'

Tabiki önemli birşey vardı! Babasının el yazısı, Secrad Wisdom'un damgası.. Bundan daha mühim ne olabilirdi ki? Şaşkın bakışları kağıdı süzerken arada bir göz ucuyla afallamış çocuğa bakıyordu. Acaba bir Alman mıydı? Eğer değilse babası Dietricha'nın nerede olduğunu bildiğinden istihbarat için çağırıyor olmalıydı. Geri dönme fikri kafasını bu kadar çok kurcalarken babasının böyle bir işe girişmiş olması ev ile tüm bağlarını koparırdı. Yutkun ve sakin görünmeye çalışarak çocuğa doğru

'Bir Alman değilsin Howard. Yanılıyor muyum? Peki, şöyle yapalım. Benimle hemen odama geliyorsunuz küçük bey. Sizinle ciddi bir problemimiz var.' diye mırıldandı.

Birden ciddileşen tavrı Achilles'in olayı fark etmesi durumunda başına geleceklerden dolayıydı. Suratına sahte bir gülümseme oturttu ve çocuğu koridor çıkışına doğru döndürüp iteklerken arkada kalan adama doğru

'Özür dileirm bayım. En kısa zamanda bunu telafi edeceğim ancak bu küçüğün iyi bir cezaya ihtiyacı var..!' diye mırıldandı.

Hızla arkasını döndü ve Edward'a hızlı olmasını işaret etti. Eğer adamın cevabını beklerlerse çoğu şey için geç olacaktı. Yavaşça çocuğa doğru eğildi ve 'Korkma..' diye fısıldadı.

Büyük Koridor..

Büyük Koridor..

Similar topics

Similar topics