Durmadan koşuyor, koşuyor arkasına bile bakmıyordu. Soğuk gecenin bedenine işleyişi aldırmadan Lycia. Uzun düşünceler, çaresiz anlar.. Belki de bir yanılgı. Ama kim bilir...
Yaşama umudu kalmamış küçük bir kız. Onu hayattan koparacak şey ne olabilirdi ki böylesine umutsuzluğa kapılmasını sağlayan.. Henüz daha onbeş yaşında olan bu kız, geleceğe dair umutları. Ne olmuşTu da böyle paramparça olmuştu.
Hayatını adadığı insanlar teker teker gidiyordu yanından. Bütün dostları, arkadaşları.. Uzun zamandır içinde bulunduğu girdap dan çıkamıyor, bunun için uğraş veriyor, savaşıyor ancak olmuyordu. Zorlu bir dönemdi belki de. Ailesini herkes gibi özlüyor, ona destek vermelerini bekliyordu. Kardeşi bile ondan uzaklaşmıştı. Kimse ama kimse onunla ilgilenmiyor, onu düşünmüyordu.
Dışarıdan bakıldığında güzel, fazlasıyla zeki ve bilmiş görünen Lycia'yı neden kimse anlamak istemiyor, onun asıl benliğini çözmek istemiyordu.
Zorlu bir depresyon dönemi geçiriyordu.
Daha kolay olacağını düşündüğü için sevgilisinden bile ayrılmıştı. Sadece yanlız kalmak istiyordu. Belki de diğerlerinin ondan kopma nedeni de kendi arzusuydu.
Neredeyse her gece karanlık kuytularda oturuyor, uzun siyah gecede yanlızlığıyla baş başa kalıyordu.
Eski Lycia ya ne olmuştu böyle.
O eski derslerde her zaman önlerde duran, her soruya bir cevabı bulunan, o güleryüzlü kız şimdilerde bir paçoz gibi dolaşıyordu ortalarda. Bunu profeörlerde farketmiş, her zaman ona takılıyorlardı.
Kimse onun sorunun ne olduğunu sorma gereği bile duymuyor, ilgilenmiyordu...
Bunları düşünürken yürüyordu gecenin ıssız karanlığında. Hızlı adımlarla nereye gittiğini bilmeksizin. Hayalet gibi.. Sanki bedenini çekiyordu birşeyler. Küçük kız istemiyor ama karşı koyamıyordu.
Yasak ormana ilerliyordu. Belki korkuyordu, belki de umursamıyor...
Koşan adımlarını daha da hızlandırdı. Uzun yanmış gibi siyah dalları olan ağacın yanına yanaştı. Mavi gözlerinden akan yaşlara engel olamazcasına yaslandı ağaca. Öylece bakıyordu etrafa... Anlamsız ve boş...
Anasayfa 
