Herşeyin anlamsız olduğunu henüz yeni anlayabilmişti Brett. Hayatta tek değer verdiği şey yavru kaplanı,ikizi ve Kenn'di. Onların dışında herşley ve heryer anlamsız ve boştu. Şu anki huzuru kaç yıldır bulabilmiş değildi. Fransız bir aile güya asil ve soylu olurdu. Ya kendi ailesi? İkizi ile onu başbaşa bırakarak yanlızlığa terk etmişlerdi. Bu okulda beraber her sorunlarını çözmüşler hep bir dayanışma içinde olmuşlardı. Hepsini şuanda düşünebilmiş olması az da olsa rahatladığının belirtisiydi.

Rüzgarın uğultusu ta barakanın içniden duyulabiliyordu. İçeride yanan ateş bir nebze olsun ısıtmıştı içini. Kenn elleriyle Brett'in perçemlerini düzeltirken "Sence de birşey eksik değil mi?" sorusunu sorma gereği duymuştu. Ne eksik olabilirdi? Brett'e göre lazım olan herşey zaten vardı. Kenn,huzur ve mutluluk. Başka ne gerekebilirdi.-İçki gibi!'..Kastettiği şey içki.. Evet! Belki de gerekliydi ama Brett'in temelleri arasına hiçbir zaman girmemişti.

Bağıran Barakanın yıkık duvalarına bakarken karşısında Kenn ile Brett'i görüyordu. Çok daha büyümüşlerdi. Fakat ayrılmamış olmaları mutluluk vericiydi. O sırada Kenn kolunu Brett'e doluyordu. Diğer bir eliyle ise hareket etmesini istemezmiş gibi dudaklarını sıkıyordu. *Haydi Kenn* ..Bu sesler içinden geliyordu. Bunu sadece kendi duyabilirdi..

Kızın sessiz yüzü, tepki vermiyeceği anlamını taşıyordu. Rahat olabilirdi, zaten her zaman rahattı ona karşı. Neden bu gibi durumlarda uslu çocuk rollerini oynuyordu ki? Svetlana'nın da hiç tepki vermemesi garibine gitmişti, doğru ya hastaydı!

Bağıran baraka'daki hafif rüzgar, Kenn'i üşütmüştü. *Ya şimdi ya hiç* diye geçirdi içinden ve iki koluyla da kıza sarıldı. Kızın kafası göğsündeyken, nedense kalp atışlarının hızlandığını ve ani bir terleme yaşadığını hissetti. 'Hi-hiç konuşmuyorsun?' sessizliği tekrar bozarak. kekelemişti yine. Kızın cevabını beklerken odaya tekrar göz gezdirdi. Dayandığı dolabın camları kırılmış, içindeki tahtalar soyulmuştu. Binlerce kez buraya gelmişti, eskisi kadar ürkmüyordu. Kirli krem rengi duvarlarda özensizce yerleştirilmiş ve yine parçalanmış tablolar vardı. Rengarenk olmalarına rağmen bu durumda Kenneth'a hiçbir şey anlatmıyorlardı. *Hadi Brett* diye geçirdi içinden, konuşması için.