Annesinin desteği olmadan tutunamıyordu hayata. Öyle ki onun yokluğunda bir boşluğa düşmüştü sanki, ne dışarıdan gelen sesler ne de tepkiler hiç etkileyemiyordu onu. O sırada Perlé'nin çağırdığı ablalarının ağzından dökülen, belki de kızın hayatında cevap almaktan en çok üzüleceği soruyu duymadığı gibi... Duysa bile cevap veremezdi zaten. Nasıl anlatabilirdi ki artık annelerinin yanlarında olmadığını? Zaten yeterince insana işlemişken içindeki hüzün, bir insanı daha bu acıya nasıl davet ederdi hiç düşünmeden? Gerçi kendisi bir şey söylemese bile Lena öğrenmişti olanları, o Sintié'nin ölüm fermanı niteliği taşıyan kağıt parçasını okuma hatasını göstererek. İşte şimdi biri daha o iğrenç büyücü bile denmeyi hak etmeyen insanların verdikleri acının etkisindeydi. Biri daha en çok değer verdiği varlığın kendisinden zorla alınmasıyla karşı karşıyaydı. Biri daha içindeki bağırışlara, nefrete, çöküşe engel olamıyordu.
Kendisine iyice kenetlenmiş, hala üzerindeki ağır tavırları bozmamaya büyük özen gösteren çocuk olmasa, bu yarı baygın haliyle ayakta bile duramayacağına emindi. Aslında tam da o sırada yere yığılmak, gözlerinin kapanması, bir süreliğine en azından birkaç saat boyunca hiçbir şey düşünmeden boş bir zihinle baygın kalmak en kolayıydı. Ama zaten kardeşlerini kendini bu kadar harap ederek düşüncesizce üzmüştü bir de endişelenmeleri kendisini iyice kötü hissetmesine neden olurdu.
İki kardeşin sarılmasına şimdi ablaları da katılmıştı. Sintié yavaşça onlardan sıyrılmak istiyordu. Alain kendisine sarılmaktan çok daha yorucu bir iş yapıyordu o sırada. Ağlamamaya veya içindeki tüm duyguları dışarı vurmamaya çalışırken, Sintié'nin ağlarken istemsizce kollarına ve omuzlarına vuran ellerini, kızı neredeyse taşımanın verdiği yorgunlukla da uğraşıyordu o sırada. Sintié yük olduğunu hissetmişti ikizine. Yavaşça onun kendisini saran kollarından ayrıldı ve gözlerinde biriken yaşlara rağmen hemen ardından ağlamaya dönüşmesine engel olamadığı gülümsemeyle Lena'ya bakıp yere çöktü. Kucağına gelen kedisini incitmemeye çalışarak okşamaya başladı. Bir kedi olmasına rağmen, artık sahibinden çok daha fazla şey ifade eden kızın ne kadar üzüldüğünü anlamış gibi, inlemeye benzeyen bir sesle miyavlıyor, siyah patisini kızın cüppesine yavaş yavaş sürüyordu. Baykuşhanede adeta bir cenaze havası hakimdi, kimse ağzını açamıyor, gözlerinden dökülen yaşlara hakim olamıyor, bir ölümün getirebileceği hüznün bu kadar büyük olmasına ve ordaki herkesi etkileyen bu olayın suçlularına lanet yağdırmaktan kendini alamıyordu. Sintié daha önce hiçbir şeyden bu kadar nefret ettiğini anımsayamamış bir şekile bakışlarını kedisinden alarak duvara yaslanmış çocuğa yöneltti.
"Maglor... Bunu yapma-na gerek yok. Bi-biz bir şekilde toparlanırız ama seni böyle görmeye dayanamıyorum. Lütfen gi-git." Gözlerindeki hüznün yerini kısa bir süreliğine sevgi almıştı. Maglor'u çok sevdiğini biliyordu ama o ana kadar sevgisinin bu kadar şiddetli olduğunu anlayamamıştı. Onun gözünden düşen yaşların sebebi olduğunu düşünmek kendini zaten berbat hissetmesini sağlayacak oldukça tatmin edici bir neden olmasına karşın buna bir eklenti daha yapıyordu. Kendisine bu kadar değer veren biri mutlu olmayı fazlasıyla hak ediyordu. Kucağından bir hamlede atlayan kedisine bakmada yerden kalktı ve Maglor'un dayanmış olduğu duvara ilerleyerek çocuğun nefesini hissedebilecek kadar yakınına geldi. Yanağına kondurduğu içten öpücüğün ardından ağlamayı azaltabildiği ölçüde keserek Maglor'a sarıldı. Başını omzuna dayadığı anda biraz önceki zayıf hali geçti, biraz daha iyi hissetmeye başladı. Rahatlamış sayılırdı biraz, yalnız olmadığını bilmek, sevilmek gibi güzel düşüncelere yer vermesi için zihnini zorluyordu. Daha önce kimseye bu kadar bağlanmadığını, bu kadar parçası hissetmediğini düşündükçe, annesinin boşluğuna bir şekilde katlanabileceği, dayanmasının çevresindeki insanlar için gerekli olduğunun da farkına vardı. O sırada o kadar mantıklı olmaktan acizdi ki Alain'i tamamen aklından çıkarmış durumdaydı. Gerçi böyle bir yükün altından kalkmaya çalışırken pek de umrunda değildi kimin ne düşündüğü. Sadece yaşadıklarını sindirmeye, en azından kendisine bu kadar zarar vermemeye, bunun en iyi yolu olarak da en saf duygularının nedeni olan insandan güç almaya çalışmakla meşguldü.
Anasayfa 
