Bunalmak ve Gezmek(Girmeyin..2 Kişiliktir)

Gezgin

Hava henüz güneşli olmasına rağmen keyifli bir gün sayılmazdı pek de. Yeni gelenlerin gürültüsü,mızmızlıkları ve kendini birşey sanmaları. Mel gibi 3.sınıflar için hergün monoton ve sıkıcı sayılabilirdi. Daha 13.yaşında bile olsa kendini olgun hissettiği kesindi. Diğer arkadaşları gibi dışarı çıkıp kutu kutu pense gibi muggle oyunları oynamıyordu en azından.Zaten kafa dengi insanların çoğu ya 4.sınıf ya da 5.sınıftı. Annesi yoğun tempoda çalışıyor,babası ise insanları öldürmeye devam ediyordu.

Ortak Salona sızan hafif bir ışık demeti etrafı fazla aydınaltmıyor olsa da Mel rahatsız olmuşa benziyordu. 1. sınıf öğrencileri çevresinde dönüp duruyor salak salak şarkılar söylüyorlardı. Bunların zekaları neredeydi? Veya kurnazlıkla ne ilgileri vardı? Bu tür şeyleri bu seneye kadar Hufflepuff ve Gryffindorda görüyordu yanlızca. Şimdi ufak baş belası veletler kendi binalarına da sıçratmışlardı bu iğrenç mutluluk oyununu. Şarkılar söyleyip bir yandan da dans ediyorlardı. Mel sabrının son noktasına daha gelmemiş olsa da yaklaşmış olduğunu belli ediyordu. Birkaç dakika daha orada, o veletlerle geçiremeyeciğini anlayınca hışımla ortak salondan çıktı. Yumruklarını sıktı ve dişlerini gıcırdattı. Uyuz oluyordu mutluluk tablosu oluşturanlara. Koridorlar boş ve sessiz gözükse de kimileri belki de saklanıyorlardı. Çünkü Mel genelde sinirli olduğunda koridorda kimi görse saldırırdı. 3. senesi olsa bile en az bu okulda 5 sene geçirmiş gibiydi.

Zindanlar her zaman ki loş ve cansızdı. İşte! Slytherinde olanlarında böyle cansız fakat sinsi olması gerekiyordu. Olması gereken şey buydu! Zindanları terk edip hızla katları çıkmaya başladı. Bir kat çıkmak neredeyse 15 katlı bir binaya çıkmak gibi geliyordu Mel'e..4.Kata geldiğinde ter içinde kalmış ve sinirden kıpkırmızı olmuştu. Çevreye bakındı.Kimse yoktu görünürlerde. Aynalı Oda oradan kendisine göz kırpıyor gibiydi. Tekrar çevresine bakındı. Orada kafa dinlemek?Uygun bir fikir gibi gözüküyordu. Sessizce ve dikkatli adımlarla odaya girdi. Her yerde aynalar vardı. Nereye baksa kendinden binlerce görebiliyordu. Saymaya çalıştı ama beceremeyince köşede bir yere oturdu. "İşte Sessizlik ve huzur.O veletler nereden çıktı ki şimdi?" diye söylendi sert ses tonuyla.Yumruğunu yere vurdu ancak bir yararı olmadığını biliyordu. Kimse yoktu ki bu oda da ondan başka..En azından öyle zannediyordu Mel. Oda karanlık olduğundan aynalar hariç hiçbirşey göremiyordu...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

*Çoğu yeni gelen neden böyle tuhaf? Tek tuhafın ben olduğunu sanırdım. Ah uzak dur elindeki o vıcık vıcık şeyle!* Myrenala bunu düşünürken ona yaklaşmakta olan oğlana ters bir bakış atmıştı. Güya Slytherin'li olan oğlan elinde ne idüğü belirsiz bir şey ile üzerine üzerine gelirken bakışından korkmuş olacak ki başka bir yere gitmişti. Şöminenin karşısındaki siyah üçlü koltuğa uzanmış, kimsenin oturmasına izin vermemişti. Rahatlık yüzünden orada kısa bir uykuya dalarken üzerinde hissettiği bir ağrılık ile uyanmıştı. Biri üstüne düşmüştü kavga ederken. Myrenala ayağa kalkarak
"Siz kendinizi ne sanıyorsunuz? Alalade bir muggle parçası mı? Sizler Slytherin'siniz! Yani Slytherin'e seçilen biri asil, kurnaz ve yaygara çıkarmayan biri olmalıdır! Seçmen şapka sizi seçerken sarhoş muydu acaba? Eğer bir daha beni rahatsız ederseniz buradaki herkes şahidimdir ki size sağlam bir lanet atarım! Tamam mı?!" demişti tehlikeli bir sesle. Sonra ortak salonu terketmeye karar verdi. Onlarla aynı ortamda kalmaya dayanamıyordu. Ufak akıllarında ne geçiyor ki böyle yapıyorlar? Adımlarını hızlandırdı Myrenala. Önündekilere dikkat etmediğinden birçok kişiye -ve bir profesöre- çarpmıştı. Çarptıklarından özür dilerken zindanların kasvetli ortamından çıkmış merdivenlere yönelmişti.

"Bazı şeyler değişiyor galiba." diye mırıldanmıştı. Merdivenleri çıkarken siniri yerini yorgunluğa bırakmıştı. Bu merdivenler neden bu kadar çok böyle? Ah. Myrenala sakin olan yerleri düşünürken aynalı oda geldi aklına. Oraya gitse kimse rahatsız edemezdi onu. Kendisi ya da başka bir kafa dinlemek isteyen kişi hariç. Genelde pek insan olmadığından orada bu saatte birinin olmayacağını düşünüyordu. Arka tarafında yine birilerinin kavga ettiğini görünce artık sinirlenerek hızlanmıştı. Hızlanırken harcadığı çaba yüzünden yüzü kızarmış, nefes alması güçleşmişti. Astımı hafif hafif dokunuyordu ona. Dördüncü kata geldiğinde aynalı odayı bulup kapısını açtı. Kapının açılmasıyla içeri düşen bir ışık kendisine sırtı dönük oturan birini aydınlatmıştı. İçeri girdi ve kapıyı kapattı. Karanlık olmuştu yeniden.
"Lumos " diye mırıldanarak ışık oluşmasını sağladı. İlerideki kişiye yaklaştı. Bir Slytherin'liydi ve daha önemlisi Melody'di. Arkadaşıydı ama babasını öptüğü için annesiyle babası ayrılmıştı. Kanısı oydu daha doğrusu. Bir öpücük yüüznden nasıl bir aile yıkılabilir ki? diye düşündü. İlk duyduğunda saçma gelmişti. Tabii profesörün kendisinden şüphelendiğini düşünmeye başlamıştı. Çünkü derslerde herzamankinden çok kötü davranıyordu Myrenala'ya. Gerçi Myrenala'nın onu umursadığı yoktu. Sadece Melody'nin öğrenmesini istemiyordu. 'Kardeşim' dediği kişinin...

"Melody? Nasılsın? Seni dedelirtmiş olmalı yeni gelenler, yanılıyor muyum? " demişti gülümseyerek. Masumu oynayacaktı. Herkes biliyordu ki Myrenala iyi bir oyuncuydu. Duygularını belli etmezdi ve masum göründüğü zaman kendi haricinde herkezi kandırırdı. Melody'e gülümseyerek bakarken bir yandan da kalkmasını bekliyordu sarılmak için..

Gezgin

Odanın karanlığında düşünceleriyle birlikte kaybolmuş Mel. Sessizlik huzur ve bir tutam mutluluk denilebilirdi. Annesi ve babasını ayıran kişi aylardır bulamasa da aramaktan yılmamıştı. Ama artık gücü tükenmişti. Daha fazla arayamayacaktı. Zaten babasının ne annesini ne de Mel'i umursadığı vardı. Varsa yoksa aniden kaybolmak ve birilerine zarar vermekti. Zarar vermeyi Mel'de seviyor olabilirdi ama ailesini feda etmek aklının ucuana bile gelmezdi. Odadan mırıltılar geliyor gibiydi. Mel "Saçmalıyor olmalıyım.Benden başka kimse yok!" diye mırıldandı. Asasını eliyle yokladı. Cübbesinin cebinden çıkardı ve "Lumos" diye fısıldadı. Eliyle gezdirdi o da içinde. Ancak sadece aynalar gözüküyordu. Aynaları da görebiliyordu zaten. Geri cebine koydu ve oturmaya devam etti. O sırada bir ayak sesi ve ardından asadan çıkan parlak bir ışığın gözlerini kamaştırmasıyla bir profesöre yakalandığını doğruladı.

Elleriyle gözlerini siper ederken bir sesle "Melody? Nasılsın?Seni de delitmiş olmalı yeni gelenler,yanılıyor muyum?" Myrenala'nın geldiğini gördü. Okulda sevdiği tek tük kişilerdendi. Kendisinden 1 yaş büyük olsa da kafa dengi olarak görüyordu onu. Asasından çıkan ışık tüm gücüyle aydınlatıyordu yüzünü.Hafif bir ses tonuyla " Çok gıcıklar. Salak salak muggle oyunları oynuyorlar. Bu nasıl olur? Bunu anca Hufflepuffta görürken bizim asil,soylu ve ciddi binamıza da sıçratmışlar bu veletler" diye söylendi. Ayağa kalktı ve Myrenala'ya sarıldı. Gerçekten kızıl saçları ve fiziğiyle okulun en güzel kızlarındandı. Gerçi Mel kendini de fazlasıyla güzel buluyordu ama Myrenala hem ablası gibi hem de en yakın arkadaşı gibiydi. Yere tekrar çöktü ve ona da oturmasını işaret etti. Karanlıkta oturup biriyle sohbet etmek iyi gelecekti Mel'e..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Melody'nin sözlerini tebessümle dinlemişti Myrenala. Kız haklıydı. Asilliğiyle bilinen Slytherin binası özelliğini yitirmiş gibi duruyordu. Bir gün binayı bozan tüm öğrenciler cezalarını alacaktı. Kötülük. Kötü müydü peki onlar? Hayır. Sadece diğerlerinden farklarının olmasını istiyorlardı. Gözden kaybolmamak. Farkedilmek. Binası için bunları düşünürken kendisi için ne düşünüyordu? Davranışlarının arkasında farkedilmek mi vardı? Unutulmak istemediği için öyle davranıyor olabilirdi. Bu davranışlarından en çok etkilenen kişi Eragon'du. Onu öptüğünde adamın da öpmesini istediği gibi bir hisse kapılmıştı Myrenala. Öpmeyi bırak onu köşeye çekerken karşı çıkmaması da bir belirti değil miydi? Peki sorun olan şey neydi? Ailesi mi? Ailesini umursuyorduysa neden onunla konuşmuştu ki? Adamın dudaklarının sıcaklığını hatırlayınca bir an kendinden nefret etmişti. O an, onu yaptığı an, kendisine inanamamıştı aslında. Onu düşünürken karşısında Melody'nin olduğunu unutmuştu. Bir an o anıdan sıyrılıp Melody'i farkedince düşüncelerini bilmediği için sevindi. Eğer bilse, görse ona yazık olurdu. Myrenala için değişen pek bir şey olmazdı açıkçası.

"Ailen nasıl? " diye sormuştu aynı saf masumlukla. Bilmiyormuş gibi davranarak. Aslında öğrenciler bilmediği için Melody onu suçlayamazdı. Uzun aralardan sonra hep sorardı zaten Myrenala. Ailesini, varsa hayvanını, kendisini, neler yaptığını.. Melody'nin cevabını beklerken kendi ailesi geldi aklına. Öldü mü kaldı mı belli olmayan kuzeni Serah, pek göremediği ikizler, haber alamadığı abisi Lesse.. Zaten evden kaçmıştı. Nerede kaldığını sadece Eragon biliyordu, o da tesadüfen öğrenmişti. Tabii dükkanının oradaki eski evine giderse o da dükkandan dışarıya bakarken görürdü. Normal bir şeydi. Yine de görülmek istemezdi Myrenala. Hele ki Eragon tarafından. O neredeydi acaba? Ne yapıyordu? Kendisine her gün lanetler okuyor muydu? Hafifçe gülümsedi. Bu gülümseme aslında düşündükleri yüzündendi ama Melody'i rahatlatmak amaçlı bir gülümseme gibi de görülebilirdi. Düşüncelerinden sıyrılıp dikkatini arkadaşına verdi 'kardeşine'...

Gezgin

Yerde oturmak pekde rahat olmasa da bir puff yada koltuk beklemiyordu zaten.Myrenala'nında rahatsız olmuş gibi bir ifadesi yoktu. Karanlıkta oturmak,konuşmak ve eğlenmek.İşte Slytherin'e yakışan davranışlardı bunlar.Yanlızlıkla başa çıkabilmek her zaman gizemli olmak ve çok dırdır yapmamak. 3 kuralı bilenler hep hayatta kalmış ve başarılı olmuşlardı. Salazar Slytherin bu 3 kurala uyarak başarmış bu asil binayı..Öğrencileri de elbette öyle olmalıydı. Myrenala'yı izliyordu da.Kırmızı saçları rüzgar olmadığı halde dalgalanıyordu. Yanağının yanıdnaki kalp şeklinde dövme ise her zaman ki gibi mükemmel duruyordu. Böyle bir kızın nasıl çıktığı biri olmuyordu ki? Gerçi belki de söylememişti ona biriyle çıktığını. Mel'in onu ablası gibi gördüğü kadar o Mel'i kardeşi gibi görmüyordu. Tüm bu düşüncelerle yüzündeki ifade şekilden şekilde giriyordu. Myrenala da konuşmuyor,birşeyler düşünüyor ya da planlıyor gibiydi. Hafifçe silkinip "Ailen nasıl?" dediğini duyunca ağzı açık kaldı. Tüm olanlardan haberi yok muydu yani? Bunca kişi bilirken o bilmiyor muydu?

Sessizce ve ne söyleyeceğini bilmeden çevresine bakınıyordu. Nasıl diyecekti? Küçük bir kızı babamla gördüm ve annemle ayrıldılar..diye mi söyleyecekti. Bu sadece bir rezillik olurdu. En iyisi küçük bir yalanla bu işi geçiştirmekti. Yüzüne bakmamaya çalışarak" İyi araları..Ama babam şu sıralar çok yoğun.." diyebildi. Biraz gülümseme katmaya çalışmıştı ama gülümsemekten çok diş ağrısı çeken birinin yüz ifadesine benzemişti. Kendine en yakın hissettiği kişiye,ablasına doğruyu mu söylemeliydi bilmiyordu Mel..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Myrenala kızın yüzündeki ifadeyi görmüştü. Ufak bir yalan söylemişti ve zaten söylerken gözlerini kaçırdığından eğer olayı bilmiyor olsa bile kızın yalan söylediğini anlardı. Kızın yanıına oturmuştu. Yeşil gözleri ona bakarken kızın acı çektiğini anlamıştı. Kendisi yüzünden acı çektiğini. Melody'nin kendisini bir abla gibi gördüğünü biliyordu. Ablalar ne yapardı? Destek olurdu sevdiklerine. İyi de yıkan benim nasıl olur bu? Myrenala kendi yarattığı uçurumları düşündü. Sonra kıza sarıldı. Ona güven verircesine sarılmıştı. Kaybolmuş küçük bir çocuğa sarılır gibi. Ailesini bozmasının nedeni Melody değildi. Acı çekmemesi gereken kişi oydu. Bu tamamen Eragon ve Mell ile alakalıydı. Sarıldığı küçük Slytherin'in değil. Çektiği acının suçlusunun ablası olarak gördüğü kişi olduğunu bilmeyen kızın bu hareketi destek verme gibi anlayacağınıbiliyordu. Gerçi zaten ona destek olmaya çalışıyordu. Kızın kahverengi saçlarını hafifçe okşamıştı. Acısını dindirmek ister gibi. Sonra karanlık ortamı biraz neşelendirmesi gerektiğini düşünmüştü.

"Bu sabah neredeydin sen? Bir birinci sınıf vıcık vıcık bir şey atıyordu. Iyk. Onları buraya kapatmak lazım. Neyse. Hoşlandığın biri var mı bakalım,kardeşim?" demişti Myrenala ona gülümseyerek. Kızın şu an destek olacak birine ihtiyacı vardı. Peki öğrenirse bu destek onun kalbini paramparça etmez miydi? Öğrenmemelisin. Zamanı gelince, benden duyarsın belki. Ondan önce öğrenmemelisin. Babanla barışacaksın Melody. Annen de barışacak onunla. Bir gün olacak. O gün geldiğinde sie ben ölmüş olacağım. Herkes için en iyisi bu. Şimdi aklını takma. O gün gelmeden farkedersin zaten son günlerimin yaklaştığını. Zaten şu an da ölü sayılırım. Ne yapacağım belli değil. Sonum mezun olamadan ölmek olacak. Kendim tarafından. Yalnız bir Slytherin'li olarak. Sonuçta sevilmeyecek olan biriydi o. Yaptığı yanlışlara devam etmemek için kendi ölümünü seçmişti o akşam. Onu kurtaracak birisi olursa ancak ölümden vazgeçebilirdi. Beni kurtaracak birisi mi? Kim beni kurtarmak istesin? Benden kurtulmak daha çok işlerine gelir...

Gezgin

Odayı bir soğukluk sarmıştı Melody'nin ağzından dökülen sözcüklerin ardından.Aynalarla çevrili oda da kendi kopyasından ve Myrenala'nın kopyasından en az 1000 tane görüyordu. Çevreye baktıkça aynı kişileri görüpte sıkılmamak elde değildi. Oda karanlığın içinde bir anlamda kaybolmuş gibiydi. Myrenala'yı dikkatlice süzüyordu. Kızıl saçlar..O günkü kızıl saçlara çok benziyordu. Ama onun olma ihtimali hiç yoktu Mel'e göre.Çünkü Myrenala'yı annesi dahil tüm yakınları sever ve ona güvenirlerdi. Okulda başka kızıl saçlı kızlarda vardı elbette.Ayrıca belki de saçları kızıl değildi.Karanlıkta öyle gözükmüşte olabilirdi. Fazla daldığını hissedince içine bir sıkıntı duygusu çöktü. Mantıksız davranmanın yeri ve sırası değildi. Saçlarını düzeltiyordu ki Myrenala'nın "Bu sabah neredeydin sen? Bir birinci sınıf vıcık vıcık bir şey atıyordu. Iyk. Onları buraya kapatmak lazım. Neyse. Hoşlandığın biri var mı bakalım,kardeşim?"dediğini duydu. Kardeşim Lafı Gerçekten burada doğru kullanışmış bir sözcüktü. Nasıl Mel onu ablası gibi görüyorsa o da kendini kardeşi gibi görüyor demekti bu. Bir de bu sabah nerede miydi? Ortak Salondaydı ancak 1.sınıfların aptallıklarını dinlemişti sadece..Böyle vıcık şeylerin saldırısına "henüz"uğraşmamıştı. Hoşlandığın birisi konusuna gelince ise evet vardı bir sevgilisi. Ama fazla görüştükleri söylenemezdi. Fakat kesinlikle kafa dengi ve iyi bir insandı Ross.

Saçlarının arasını dağıttıktan sonra biraz kızardığını hisetti. Böyle şeyleri biriyle paylaşmak zor geliyordu..Karanlıkta yüzündeki kızarıklık belli olmasa da ürkek ses tonundan anlaşılabileceğini biliyordu. " Ims..Öncelikle sabah ortak salondaydım ama vıcık şeylerin saldırsına uğramadım..Sadece salakça oyunlarını dinledim..Onun dışında..Şey..MmM..Evet hoşlandığım veya sevgilim diyelim..Var! Çıkmaya başlayalı 2 ay filan oldu. Ravenclaw'dan Jake ..Biliyorsundur belki."dedi ve "Ablacım" diye ekledi. Karanlık gittikçe çöküyordu üzerlerine.Şatonun dışında da akşam olmak üzereydi galiba.Ama kesinlikle sorun yoktu.Burası karanlıkken ayrı bir gizemli oluyordu..

Gezgin

Jake aldığı mektubun yarattığı kafa karışıklığını henüz üzerinen taamamıştı..KSKS dersine de kendine vermemişti.Ailesi ile görüşmeyeli aylar oluyordu..Ağabeyi Keaton bakanlıktaydı, bu sebeple onunla çok sık görüşemiyordu..Ama kız kardeşi ile hep aynı havayı soluyordu.Yine de fazla bir şey konuşamıyolardı.

Jake yatakhanede böyle düşünecelerle yatağında uzanırken Jessica yı düşündü..Ondan yalnızca hoşlanmıştı..Bir anlık duygulardı..Fakat şimdi Olivia vardı.Onun gibi biriyle daha önce hiç tanışmamıştı.Slytherinli oluşuna rağmen o kadar hayat doluydu ki..Onu kırmaya, üzmeye kıyamıyordu.Hatta ona dokunmaya bile kıyamıyordu.Az sonra onunla buluşacağı aklına geldi ve az da olsa heyecanlanmaya başladı.Çünkü Olivia nın ismini duymak bile ona hep mutluluk ve heyecan veriyordu.

Jake uzandığı yatağından kalkıp doğruldu ve uzun uzun gerindikten sonra kalkıp dolabına yöneldi.dolabının kapağının iç yüzünde ayna vardı ve Jake en sevdiği parfümünü sıkıp saçlarını her zaman yaptığı gibi sol gözünü kapatacak şekilde düzeltip üzerindeki süeteri çıkardı.Üzerinde şimdi yalnızca pantolonu, gömleği ve kravatı vardı.Gömleğinin bir düğmesini açtı ve kravatını hafif aşağı indirdi.Pantolonunu da her zamanki gibi biraz düşük bel yapmıştı.Uzun boylu ve geniş omuzlu olduğu için hep farkediliyordu.Bu sebeple giydiği kıyafetlere de çok önem veriyordu.

Son hazırlıklarını da yaptıktan sonra Jake yine tek eli cebinde bir vaziyette merdivenleri hızlı hızlı adımlayarak aynalı odanın önüne geldi..Kapı aralıktı ve içeride iki kız vardı.Ama Jake'i gören kızıl saçlı kız Olivia ya göz kırparak odadan ayrıldı.Jake Olivia'nın kendisine baktğını görünce ona kaçamak bir şekilde baktı ve içeri girdi. "Merhaba, Olivia.." dedi yutkunarak.Hiç böyle olmazdı Jake'e..Ama Olivia onu hep heyecanlandrıyordu.